Ετρεξα με φούρια μπροστά στην τηλεόραση, ακούγοντας το σήμα του έκτακτου δελτίου ειδήσεων. «Ο κ. Γ. Παπανδρέου εξέρχεται της κατοικίας του στο Καστρί». Στο επόμενο έκτακτο δελτίο, παρασύρθηκα και πάλι, για να δω, τελικά, τον (σε λίγο καιρό τυπικώς) νέο Πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος να περιοδεύει επευφημούμενος «αυθορμήτως από το πλήθος». Στα δελτία που ακολούθησαν, η εικόνα ήταν, πλέον, γνωστή.

Δεν παύουμε, όμως, παρά τον «τυφώνα», να είμαστε στα ίδια μέρη. Σ' αυτά τα μέρη, όπου, τα τελευταία χρόνια, ο ίδιος αυτός άνθρωπος, που υποθέτω ότι περπατούσε, γυμναζόταν, έγνεφε και χαιρετούσε με το ίδιο «στιλ και ήθος μιας νέας γενιάς πολιτικών», ανακοίνωνε με περισσή πραότητα και ευγενικό ύφος ότι η «κυβέρνηση -στην οποία συμμετείχε από την κομβική θέση του ΥΠΕΞ - διαφωνεί με την επιλογή της βίας, αλλά θα πρέπει η ΟΔ Γιουγκοσλαβίας να συμμορφωθεί». Είναι ο ίδιος αυτός άνθρωπος, που, πάντα με πραότητα, ηρεμία και χωρίς κορόνες, συναινούσε εκ μέρους της κυβέρνησης και στο όνομα του ελληνικού λαού, στο «αναπόφευκτο» της εισβολής στο Ιράκ και θριαμβολογούσε, γιατί η Ελληνική Προεδρία της ΕΕ κατάφερε να διατηρήσει την ενότητα των χωρών - μελών της, που συμφώνησαν ότι διαφωνούν. Είναι ο ίδιος αυτός άνθρωπος, που συνυπέγραφε, ως προεδρεύων της ΕΕ, την υποβάθμιση της ευρωπαϊκής διπλωματικής αποστολής στην Κούβα (σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δήθεν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φυσικά), ενώ διερρήγνυε τα ιμάτιά του κατά του κύκλου αίματος, καλώντας Ισραηλινούς και Παλαιστινίους «να επιλέξουν την ειρήνη», εξισορροπώντας τις ευθύνες, αγνοώντας την κατοχή και εξισώνοντας το θύτη με το θύμα.

Αναρωτιέμαι αν ο κουβανικός λαός, αν οι συνάδελφοι, ας πούμε, της γιουγκοσλαβικής τηλεόρασης που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, αν οι Ιρακινοί που αντικρίζουν το στυγνό πρόσωπο της κατοχής να εισβάλει νυχθημερόν στα σπίτια τους, φιμώνοντας και αλυσοδένοντας την αξιοπρέπειά τους και ξεπουλώντας τη χώρα τους, αν οι μικροί Παλαιστίνιοι που γεννήθηκαν υπό τον ήχο βομβαρδισμών και αντιμετωπίζουν με πέτρες τα ισραηλινά τανκς, θα αρκούνταν σε μια «συγνώμη», για να πιστέψουν και αυτοί στον «άνεμο της αλλαγής». Πόσο θράσος μπορεί να χωρέσει, τέλος πάντων, αυτή η τρισύλλαβη λέξη; Πόσα «συγνώμη» αξίζει μια ανθρώπινη ζωή; Πόσα «συγνώμη» χρειάζονται για να εξαργυρωθεί η λήθη;