Ηρθε ο Καραμανλής μαζί με τη δημοκρατία, και χάρηκα και γω. Δε θυμάμαι αν ο κόσμος χαιρότανε για τη δημοκρατία ή για τον Καραμανλή. Μετά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά.

Είχα μεγαλώσει κιόλας και κατάλαβα ότι η Δεξιά πρέπει να φύγει. Μας δούλευαν ψιλό γαζί και επιτέλους είχε έρθει κι ο Αντρέας στην Ελλάδα. Χωρίς γραβάτες κι αηδίες. Με νέες ιδέες, δημοκρατικές. Εφερνε το Σοσιαλισμό. Ναι ήταν αλήθεια. Ο δικός μας άνθρωπος ήταν πιο επαναστάτης κι από τα παιδιά του Πολυτεχνείου! Μας έδωσε την ελπίδα! Ποια ελπίδα; Τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της...

Μόνο το ΚΚΕ ακουγότανε, μονότονα, ίδιο. Μα δε βαριούνται αυτοί οι άνθρωποι, τα ίδια και τα ίδια;

Εν τω μεταξύ κάτι φρικτό βγήκε στη φόρα. Σκάνδαλα λέει, τα τρώνε μεταξύ τους και τέτοια. Τα καλά της Δεξιάς. Κάτι πάμπερς και τέτοια. Καλά! Τι να προλάβει αυτός ο Αντρέας πια! Αλλωστε, ο ίδιος αποδείχτηκε αθώος. Στο κάτω κάτω μπήκαμε και στην ΕΟΚ. Ισάξιοι, δηλαδή, με τους άλλους στην Ευρώπη. Σαν κανονικοί.

Μετά ο Αντρέας πέθανε χωρίς να το θέλει, γιατί είχε ακόμα να δώσει πολλά, κι ήρθε ο Σημίτης. Εγώ εκεί, ΠΑΣΟΚ. Ο Σημίτης στο κάτω κάτω έχει κάνει και στη Γερμανία. Δείχνει σταθερός. Τον τρέμουνε και στο κόμμα του.

Καλά τόσο πολύ εκτιμούν τις ιδέες του ΚΚΕ όλοι; Και τότε μία σατανική σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου: Γιατί να μην ψηφίσω κατευθείαν ΚΚΕ;