Δεν πέρασαν ούτε οι δύο πρώτοι μήνες του χρόνου και η εργατική τάξη της χώρας ήδη θρηνεί 13 νεκρούς εργάτες, σύμφωνα μόνο με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ο «Ρ». Ετσι ο τραγικός απολογισμός την τελευταία τετραετία φτάνει τους 626 νεκρούς εργάτες, χωρίς να υπολογίσουμε τους χιλιάδες σακατεμένους. Αυτός είναι ο μαύρος απολογισμός της κυβερνητικής αντεργατικής πολιτικής της τετραετίας που πέρασε και φυσικά δεν εμφανίζεται σε κανένα από τα χιλιάδες προεκλογικά φυλλάδια που κυκλοφορούν τούτες τις μέρες. Και πώς μπορεί, αφού όλοι αυτοί οι νεκροί εργάτες είναι θύματα της ίδιας αντεργατικής πολιτικής, που υπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και που στο κέντρο της έχει την εξασφάλιση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτή η πολιτική στο όνομα των κερδών έχει εξασφαλίσει την ασυδοσία της εργοδοσίας στους χώρους δουλιάς, αλλά και το ατιμώρητο.

Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία, που δεν καταγράφουν όλους τους νεκρούς, αφού σε πολλές περιπτώσεις δε δηλώνονται οι νεκροί, έχουμε την εξής τραγική κατάσταση: Το 2003 οι νεκροί ανήλθαν στους 145, 153 το 2002, 188 το 2001 και 127 το 2000. Μεταξύ αυτών 11 νεκροί στα πολυδιαφημισμένα Ολυμπιακά Εργα, ενώ μόνο στα τεχνικά έργα στην Αττική οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 70 από το 2002, σύμφωνα και με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας.

Δηλαδή, 150 νεκροί εργάτες κατά μέσο όρο κάθε χρόνο.

Πίσω από αυτούς τους αριθμούς όμως κρύβεται και το καθημερινό σκηνικό της αδυσώπητης ταξικής επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς. Μια επίθεση που οδηγεί σε δολοφονίες και προμελετημένα εγκλήματα στα εργοτάξια, τα γιαπιά, τα εργοστάσια, τις στοές. Εκεί που οι εργάτες πληρώνουν με το αίμα τους τα κέρδη της ολιγαρχίας. Εκεί που για τον εργοδότη, ο εργάτης κοστίζει όσο το πενιχρό μεροκάματο που του δίνει, για να το καρπωθεί στη συνέχεια τριπλά και τετραπλά από την παραγωγή. Γιατί για την εργοδοσία ο εργάτης είναι απλά ένα εργαλείο, που όταν χαλάσει το πετάει και το αντικαθιστά αυτόματα, από την αστείρευτη εφεδρεία των ανέργων που διατηρείται και ανανεώνεται.

Αυτό το σκηνικό στους χώρους εργασίας θέριεψε τα προηγούμενα χρόνια από την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία, όπως πάντα, υποκρινόταν και περιοριζόταν σε αποστολή εγκυκλίων προς τους εργοδότες. Ταυτόχρονα, όμως, άφηνε ατιμώρητα όλα αυτά τα εγκλήματα στους χώρους δουλιάς, παροπλισμένους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και επέβαλλε εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Και είναι το λιγότερο πρόκληση και θράσος για τους εκατοντάδες νεκρούς και τις οικογένειές τους, οι προεκλογικές υποσχέσεις του Γ. Παπανδρέου ότι θα μειώσει τα εργατικά ατυχήματα κατά 20%.

Αυτή είναι η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και δε θα αλλάξει από κανέναν εκπρόσωπο του δικομματισμού, αν δεν πουν «φτάνει ως εδώ». Αν οι ίδιοι δεν πάρουν την υπόθεση της προστασίας της ζωής τους στα χέρια τους και μέσα από την οργάνωσή τους στα σωματεία και τα Συνδικάτα, με τον αγώνα τους δεν επιβάλλουν μέτρα προστασίας.

Αν ακόμα πιο πέρα, δε συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει οι ίδιοι να καταργήσουν την αιτία των εγκλημάτων στους χώρους δουλιάς, δηλαδή όλους αυτούς που καρπώνονται τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν. Γι' αυτό επιβάλλεται πρώτα απ' όλα να γυρίσουν την πλάτη τους στις δυνάμεις του δικομματισμού και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ, για να μπορέσουν να πάρουν την εξουσία της ζωής στα δικά τους χέρια.