Δέκα μέρες μετά τις εκλογές, στις 17 Μάρτη στην Αθήνα, συνέρχεται το 32ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Και σ' αυτό το συνέδριο, η εργατική τάξη διαπιστώνει την όξυνση των προβλημάτων της, μετράει απώλειες και περικοπές δικαιωμάτων. Αν και στο τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας οι εργαζόμενοι βρίσκουν άλλη κυβέρνηση, εν τούτοις θα βρουν απέναντί τους την ίδια εχθρική προς αυτούς πολιτική. Πολύ περισσότερο, που η επίθεση που εξαπολύθηκε τα τρία τελευταία χρόνια, κατά το διάστημα, δηλαδή, από το προηγούμενο συνέδριο, η θέση των εργαζομένων χειροτέρευσε, το εισόδημα μειώθηκε, η Κοινωνική Ασφάλιση στήθηκε στον τοίχο της ιδιωτικοποίησης, οι υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας μετατράπηκαν σε ακριβά εμπορεύματα.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες γνώρισαν την πίκρα της ανεργίας, τη φτώχεια, την υποαπασχόληση. Τα αφεντικά, ο ΣΕΒ, με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τη συνενοχή και ανοχή του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, μετέτρεψαν τους χώρους δουλιάς σε κρεματόρια, ενίσχυσαν το κλίμα της τρομοκρατίας, των διώξεων και της πίεσης.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίσουν την ίδια αντεργατική πολιτική. Θα συνεχίσουν να στηρίζουν την ΟΝΕ και την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση, που μόνο δεινά έφεραν στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η κατάσταση που διαμορφώθηκε στη ΓΣΕΕ, από το προηγούμενο συνέδριο, αλλά και όλη την περασμένη δεκαετία, δεν πρέπει να προκαλεί κανέναν εφησυχασμό, καμιά αυταπάτη. Ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες της μετεκλογικής κατάστασης, το σίγουρο είναι ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης, παραμένουν υποταγμένες στη γραμμή του συμβιβασμού, της συναίνεσης, της ταξικής συνεργασίας και του «κοινωνικού διαλόγου». Οπως και τα προηγούμενα χρόνια, υπηρετούν τη λογική της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, ενδιαφέρονται για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και σε αυτές υποτάσσουν τα «αιτήματά τους».

Ομως, μέσα σε όλα αυτά, και πολύ περισσότερο ενάντια σε αυτά, καθοριστική ήταν η δράση των ταξικών δυνάμεων, οι αγώνες και η πάλη του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας των εργαζομένων, που το ΠΑΜΕ να μην έβαλε τη σφραγίδα του. Παρά τις συκοφαντίες των συμβιβασμένων ηγεσιών στη ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ δυνάμωσε, καταξιώθηκε στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Οι αγώνες του ενέπνευσαν, το αγωνιστικό του πλαίσιο συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις. Το ΠΑΜΕ, όπως κάνει από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, πρωτοστάτησε στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, είχε τη δική του αυτοτελή και δυναμική παρουσία.

Αυτές οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα θα αναμετρηθούν και στο 32ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Σήμερα, μέσα και στο μετεκλογικό σκηνικό που διαμορφώνεται, γίνεται ακόμα πιο καθαρό ότι αλλαγές σε όφελος των εργαζομένων δεν μπορούν να υπάρξουν, αν δε δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, αν δεν επέλθουν και αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης μέσα στα συνδικάτα. Η διέξοδος και η προοπτική βρίσκεται στην ενίσχυση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτή τη στρατηγική υπηρέτησαν και υπηρετούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Μια στρατηγική, που με σταθερότητα προωθεί τις αρχές της ταξικής πάλης. Το ΠΑΜΕ θα συνεχίσει να αντιμάχεται τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και με συνέπεια να ενώνει τους εργάτες σε ταξική βάση. Να πορεύεται μαζί τους ενάντια στις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, κόντρα στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.