Αύριο, Κυριακή 21 του Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα Ποίησης, η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, θα φιλοξενήσει στις 6 το απόγευμα και για δύο ώρες στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM, τον ποιητή και χρονογράφο του «Ριζοσπάστη» Παναγιώτη Καραβασίλη σε μια συζήτηση για την ποίηση.

Η τηλεοπτική πλατεία του «παγκόσμιου χωριού», γεμάτη αποκαΐδια και οιμωγές... Στις πλατείες του πλανήτη περιπολούν σιδερόφραχτοι δεινόσαυροι και γύπες μαθημένοι να ζουν στην οσμή των πτωμάτων... Σιδερένια πουλιά με ρουκέτες θανάτου στα φτερά τους διακορεύουν τους ανοιξιάτικους ουρανούς. Θωρακισμένα τέρατα μαχαιρώνουν τα πλευρά της Γης, ξαναχαράζοντας τα σύνορα με το αίμα των λαών που πεθαίνουν, ψιθυρίζοντας ο καθένας το όνομα του θεού του... Ο καθένας μ' ένα διαφορετικό θεό και όλοι μαζί χωρίς καμιά πίστη, μαστιγώνονται με κνούτα θανάτου για να μπουν στο «ναό» της «νέας τάξης» που είναι τόσο «νέα» όσο και ο ιμπεριαλισμός... Ηλεκτρονικά θυμιατά λιβανίζουν εικονοστάσια χρηματιστηρίων, έμποροι συνωθούνται για αντίδωρο από το χέρι του Αμερικάνου αρχιερέα...

Πιο πίσω, η «γηραιά» πόρνη προσπαθεί με ξόρκια-ψηφίσματα και προσευχές αμέτρητες, όσες και οι αμαρτίες της, να ξορκίσει τα «φαντάσματα που πλανώνται από πάνω της»... Πίνει το τσάι της την ίδια πάντα ώρα και ανοίγει το μπαούλο με τα στομωμένα πια μαχαίρια της που θα ήθελε κάποιος να τα ακονίσει, αρκεί αυτή να μην ακούει το θόρυβο... Στο προαύλιο οι ακονιστές ήρθαν, στοιχισμένοι σαν σε παρέλαση, όχι, όχι, μην αποστρέφετε τα μάτια, ανοίξτε τα, η Λετονία δίπλα είναι...

Στο πλάι της κεντρικής λεωφόρου, μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους στέκει ο ποιητής. Ο ποιητής που πάντα μένει χρεώστης απέναντι στον κόσμο που δεν πρόλαβε να τραγουδήσει, ο ποιητής που έχει τα θεμέλιά του στη γραφή, ο ποιητής που τραγουδιέται στις πλατείες, ο ποιητής που φωνάζει «αντισταθείτε», ο ποιητής που «εκτός από ένα καθαρό πουκάμισο τίποτα άλλο δεν έχει χρεία» και που μόνο του όνειρο είναι να «θαφτεί κάτω από την Κόκκινη Σημαία», ο ποιητής που θέλει για επικήδειο τη φράση «ήταν ένας σύντροφος», ο ποιητής που τραγουδάει «σ' έναν άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει» πως «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα», ο ποιητής που «ελπίζει στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν», ο ποιητής που γράφει σωπαίνοντας, που με το αυτί κολλημένο στο χώμα αφουγκράζεται την ανάσα της λάβας, ο ποιητής που η πένα του οξειδώνεται στη νοτιά των ανθρώπων και στο ανοιξιάτικο αεράκι που εξακολουθεί, ως το 'χει συνήθειο, να χαϊδεύει τις γάμπες των κοριτσιών... (Κυριακή, «902 Αριστερά στα FM», 18.00).