Η εισβολή στο Ιράκ είχε αποφασιστεί νωρίτερα. Το επιτελείο του Μπους το σκεφτόταν, ήδη, μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Η κοινή γνώμη, όμως, εντός και εκτός ΗΠΑ, δεν ήταν προετοιμασμένη. Στις ράγες της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας», στήθηκε και η υπόθεση «Ιράκ». Τον Φεβρουάριο 2002, σύμφωνα με διαρροές απορρήτων εγγράφων, ο Πρόεδρος Μπους υπέγραψε διάταγμα εισβολής στο Ιράκ.

Τον επόμενο Ιούλιο πρωτοπαρουσίασε τον «άξονα του κακού», όπου εντάχθηκε το Ιράκ. Λόγω αμερικανικών πιέσεων απέτυχαν και οι 3 γύροι συνομιλιών μεταξύ ΟΗΕ και Βαγδάτης για επανάληψη των επιθεωρήσεων του ιρακινού οπλοστασίου.

Τον Οκτώβριο 2002, η Ουάσιγκτον εκβιάζει το Συμβούλιο Ασφαλείας για υιοθέτηση νέας απόφασης που θα προβλέπει ανάληψη στρατιωτικής δράσης σε περίπτωση «ανυπακοής». Ο Πρόεδρος Μπους έχει, ήδη, την άδεια του Κογκρέσου για μονομερή δράση. Η ομόφωνη απόφαση 1441 επαναδρομολογεί τις αυστηρές επιθεωρήσεις. Οι επιθεωρητές επιστρέφουν στο Ιράκ.

Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία απορρίπτουν κατηγορηματικά τη στρατιωτική λύση, γνωρίζοντας ότι διακυβεύονται τα συμφέροντά τους αν υπάρξει αμερικανική ηγεμονία σε ένα από τα νευραλγικότερα «ενεργειακά» κέντρα του πλανήτη. Προβάλλοντας το «διεθνές δίκαιο», προσεταιρίζονται τα περισσότερα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Το Φεβρουάριο 2003, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ παρουσιάζει εμφανώς χαλκευμένα στοιχεία για το ιρακινό οπλοστάσιο. Ο Χανς Μπλιξ, επικεφαλής των επιθεωρητών, τον αμφισβητεί ανοιχτά. Η αντιπαράθεση συμφερόντων εντός Συμβουλίου κλιμακώνεται. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους εγκαταλείπουν το πρόσχημα του ΟΗΕ. Η πρώτη ξεκάθαρα προληπτική μονομερής επίθεση, με βάση το νέο αμερικανικό αμυντικό δόγμα, είναι γεγονός.