Βαρσοβία... Εγώ, σαν γιος εργάτη, μπήκα «άθελα» μου -πρώτος από την οικογένειά μου, έτσι το 'φεραν τα πράγματα- στο δρόμο του αγώνα. Οντας 18 χρονών, δύο νεαροί τότε φοιτητές - κομμουνιστές, οι Σωκράτης Διορινός και Κώστας Λιάσκος, που έχουν περάσει στην αθανασία, μου άνοιξαν τα μάτια. Εγινα μέλος της ΟΚΝΕ αρχικά κι έπειτα μέλος του ΚΚΕ. Από τότε, το 1941, πάνω από 60 χρόνια ανήκω κι εγώ στο αθάνατο ΚΟΥΚΟΥΕ. Και τι δεν πέρασα μαζί του!

...Εζησα μαζί με το Κόμμα μου ανείπωτες χαρές, όπως την απελευθέρωση της πατρίδας από τους φασίστες και από κοντά την απελευθέρωση της γενέτειράς μου πόλης, της θεσσαλονίκης, και την τρίμηνη, λαϊκή διακυβέρνησή της. Αλλά έζησα και μεγάλες λύπες και τραγωδίες, όταν οι χτεσινοί τότε σύμμαχοι Αγλλοαμερικάνοι, με τη φωτιά και το σίδερο, μαζί με τα ελληνόφωνα τυφλά όργανά τους άρπαξαν από τα χέρια του λαού, το Δεκέμβρη του '44, την εξουσία και την παρέδωσαν στα αιματοβαμμένα χέρια των εκπροσώπων της ελληνικής μπουρζουαζίας.

Εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι σύντροφοι και συναγωνιστές που πήραμε αναγκαστικά το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, πάνω από 35 χρόνια, οι ξενόδουλες κυβερνήσεις, μου στέρησαν την πατρίδα, αφαιρώντας μου αδικαιολόγητα πέρα για πέρα την ελληνική υπηκοότητα. Μου στέρησαν τα πιο αγαπημένα συγγενικά μου πρόσωπα, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, που έκλεισαν τα μάτια τους χωρίς να προφθάσω να τους δω. Μου στέρησαν τους φίλους και γνωστούς μου, μου στέρησαν τον ήλιο και τη θάλασσα της πατρικής μου γης...

Η Γιουγκοσλαβία, η Ουγγαρία και η Πολωνία τελευταία ήταν οι ξένες χώρες όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Σ' όλες αυτές τις χώρες αγωνίστηκα σαν μέλος του ΚΚΕ, για τα ίδια ιδανικά, με τα οποία με γαλούχησαν οι πρώτοι κοντινοί σύντροφοι και καθοδηγητές μου και τέτοιοι βετεράνοι του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της πατρίδας μας, όπως οι σύντροφοι Βασβανάς και Σινάκος.

Στην Πολωνία από το 1954 έγινα και μέλος του Ενοποιημένου Εργατικού Κόμματος της Πολωνίας (ΕΕΚΠ). Μαζί με τους Πολωνούς συντρόφους μου αγωνίστηκα όχι μόνο για την ανοικοδόμηση των θεμελίων του σοσιαλισμού στην πατρίδα τους, αλλά και για να μην ξεστρατίσει το μοναδικό μαρξιστικό - λενινιστικό πολωνικό κόμμα, το ΕΕΚΠ, από το σωστό του δρόμο. Αλλά τη μάχη αυτή τη χάσαμε. Την κέρδισαν οι αποστάτες και οι προδότες του πολωνικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μα ο αγώνας συνεχίζεται και για μένα μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας, που συνεργάζεται στενά με το ΚΚΕ, το Κόμμα μου.

Είμαι περήφανος που ανήκω τόσα χρόνια στο αθάνατο ΚΟΥΚΟΥΈ. Κι αν σήμερα με ρωτούσε κανείς, τι θα 'κανα αν βρισκόμουνα και πάλι νέος στην πατρίδα μου, όπως τότε που ήμουνα νέος 18 χρονών, θα του απαντούσα χωρίς κανένα δισταγμό: «θα ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο». Ναι, τον ίδιο δρόμο! Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν τίμιο άνθρωπο, πολύ περισσότερο για έναν κομμουνιστή είναι να μείνει πιστός στα ιδανικά του μέχρι το τέλος της ζωής του. Είμαι περήφανος κι εγώ που διάλεξα αυτό το δρόμο, το δρόμο της τιμής και του αγώνα, το δρόμο του αθάνατου ΚΟΥΚΟΥΕ, που αργά ή γρήγορα θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία. Με την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού και στην πολυβασανισμένη μας πατρίδα.

Αγωνιστικά και συντροφικά Α. ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ