«Κάποιος σκύλος, που 'χε... δανειστεί την ανθρώπινη λαλιά, δάγκωνε στον αέρα. Δάγκωνε "εσωτερικούς εχθρούς", δάγκωνε τη χαρά των ανθρώπων, τα όνειρά τους. Δάγκωνε τις αναιμικές ελευθερίες, καταβρόχθιζε το πασχαλινό τους γεύμα. Υστερα αλαλάζανε τα τύμπανα σε μια βάρβαρη όρχηση». Από το διήγημα του Αντώνη Χαρχαλάκη