Πήρα κι εγώ στα σοβαρά το σχετικό ύμνο και αποφάσισα να ανιχνεύσω ιδιαίτερα το νόημα της λέξης «κυρίου». Από την άποψη τη θεολογική, βέβαια, δεν υπήρχε πρόβλημα. Και οι περιγραφές και οι ερμηνείες παραπέμπουν αποκλειστικά και μόνο στο ίδιο σημείο. Εκεί όπου κορυφώνεται η πίστη στη μεταφυσική σημασία της Ανάστασης και ταυτίζεται με τη νίκη του «θανάτω θάνατον πατήσας». Και όλη αυτή η ερμηνεία, φυσικά, για να εξοπλιστεί ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι υπάρχει ένας τρόπος για να νικηθεί η «ήττα» με την «ήττα», άρα η υποταγή με την υποταγή. Αρκεί ο ηττημένος ή ο υποταγμένος να έχει δεχτεί ότι το μήνυμα της «Ανάστασης» προκύπτει από την αδιαμφισβήτητη νίκη του «Κυρίου», με άλλα λόγια από την αδιαμφισβήτητη νίκη μιας ανώνυμης ελπίδας, που όσο κι αν διευρύνεται και κυριεύει τις καρδιές των ανθρώπων, τόσο πιο πολύ παραμένει ανώνυμη και, εν τέλει, χωρίς περιεχόμενο. Ετσι, εκείνο που παραμένει χωρίς απάντηση είναι το περιεχόμενο του «Κυρίου». Η πηγή της ελπίδας και της απελπισίας μαζί. Η πηγή του μηνύματος για τη νίκη του θανάτου από τον ίδιο το θάνατο. Για τα παιδικά μας χρόνια, το περιεχόμενο του «κυρίου» είναι άλλο. Είναι μυρωδιές της Ανοιξης και του Ερωτα, που στήνει χορό με τον ξανθό Απρίλη. Είναι η εικόνα ενός ανερμήνευτου «επιτάφιου», που παγιδεύει μέσα στην ηρεμία της νύχτας και στις βραχνές φωνές των μικρών παιδιών έναν ανεξήγητο θρήνο, γοητευτικό, που προσπαθεί να μετουσιώσει το «γλυκύ έαρ» στην υπόμνηση ότι κανένα κάλλος δεν υπάρχει στη ζωή που να μη «δύει». «Πώς έδυ σου το κάλλος;», τραγουδούν τα μικρά κορίτσια, ενώ την ίδια στιγμή η μικρή Πολυξένη προκαλεί, φωνασκώντας «πάρτα όλα».

Προχωράνε, όμως, τα χρόνια και το περιεχόμενο του «κυρίου» μετατοπίζεται. Τα μικρά κορίτσια στις παλιές γειτονιές εξακολουθούν να αναρωτιούνται με τις φοβισμένες φωνές τους «πώς έδυ σου το κάλλος;». Είναι, όμως, και η ζωή που περιφέρεται στις ίδιες τις γειτονιές με την ίδια πάντα μελαγχολία, πνιγμένη στα πλαστικά λουλούδια των εργολάβων. Είναι το μεροκάματο, το σαββατόβραδο που αδειάζει τα παλιά του νήματα και μετατρέπεται σε ένα μεταμοντέρνο, προκατασκευασμένο επιτάφιο. Είναι και η ανεργία, που δεν καταλαβαίνει από τις νίκες του θανάτου από τον ίδιο το θάνατο. Γιατί είναι σαν να της λες πως θα νικηθεί κι αυτή από την ίδια την ανεργία.

Και το νόημα του «κυρίου» είναι και ο πόλεμος, που δεν τον περιμένεις. Είναι οι ανεξήγητοι θάνατοι που δε νικούν, αλλά προκαλούν άλλους θανάτους. Οι χιλιάδες «επιτάφιοι», που διασταυρώνονται στους αδιέξοδους δρόμους της Γης. Χωρίς λουλούδια αυτοί, χωρίς τις τραγουδιστές ερωτήσεις των μικρών κοριτσιών για τη δύση του κάλλους. Γιατί σιγά σιγά, και όσο το Πάσχα εξακολουθεί να είναι του Κυρίου, και το μήνυμα της νίκης του θανάτου από το θάνατο εξακολουθεί να γεμίζει τις καρδιές των απελπισμένων ανθρώπων, έχει γίνει πλατιά πίστη πια πως το Κάλλος είναι προορισμένο να δύει. Και ξαφνικά ήρθε και το Πάσχα του 2004. Ετσι, όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί και είχε υπολογιστεί, μέσα στις περιπτύξεις του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Του κεκτημένου, που δεν ενοχλείται από τη δύση του κάλλους, αδιαφορεί για την επερχόμενη φθορά της Ανοίξεως και των Ερώτων. Του κεκτημένου, που χωρίς καμιά προαναγγελία επιβάλλει την αλλαγή του «κυρίου». Επιβάλλει την αλλαγή του μηνύματος, που τώρα πια δεν καθορίζεται από νίκες θανάτων επί άλλων θανάτων. Ούτε από τους θρηνητικούς γλυκασμούς εωθινών κορασίδων που αποπνέουν στην ανοιξιάτικη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής. Αλλά από τη μονολεκτική απάντηση ενός «ΝΑΙ» ή ενός όχι, που είναι ενδεχόμενο και τα δύο μαζί να οδηγούν στην αναπόφευκτη δύση ενός «κάλλους».