Η παραπληροφόρηση και τα χοντροκομμένα ψεύδη είναι από τα απαραίτητα συστατικά της ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας των απολογητών του «μονόδρομου» της ΕΕ και της ΟΝΕ. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Οταν αναλαμβάνεις την υπεράσπιση, τον εξωραϊσμό και την προβολή ενός κατασκευάσματος που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και το παρουσιάζεις ως την προοπτική που ταυτόχρονα συμφέρει και το λαό, τότε μόνον η ωραιοποίηση της κατάστασης και η συσκότιση της πραγματικότητας, μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Κι αν συσκότιση αρχικά μπορεί να είναι απλά η αποσιώπηση της αλήθειας, στη συνέχεια αυτή δίνει τη θέση της σε όλο και μεγαλύτερα ψέματα, αφού η συγκάλυψη κάθε ψεύτικου επιχειρήματος που αποκαλύπτεται γίνεται με το ακόμα πιο μεγάλο ψέμα. Ετσι, φτάσαμε στο σημείο, ενώ οι σχέσεις της χώρας μας με την ΕΕ είναι σχέσεις απροκάλυπτης ληστείας του τόπου και του λαού, να λανσάρονται (και να γίνεται μάλιστα πιστευτό) ως σχέσεις με μεγάλο, μάλιστα, όφελος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η άρχουσα τάξη και η οικονομική ολιγαρχία, σε ΕΕ και εδώ, αξιολογούν σαν ζήτημα πρώτιστης σημασίας τον απόλυτο έλεγχο των μηχανισμών χειραγώγησης της συνείδησης των λαών, και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν μια χαρά. Εχουν εξασφαλίσει την απόλυτη συμμόρφωση του πολιτικού τους προσωπικού στα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που με απαράμιλλο ζήλο διαγκωνίζονται ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο. Αξιοποιούν νεροκουβαλητές, τύπου ΣΥΝ και άλλων πολιτικο-κινηματικών σχηματισμών, που, όπως η ζωή επανειλημμένα αποδεικνύει, λειτουργούν ως αναχώματα σε κάθε προοπτική πραγματικής αμφισβήτησης του «μονόδρομου» των αναδιαρθρώσεων. Διαθέτουν μιαν απίθανη ομοφωνία, σχεδόν στο απόλυτο σύνολο των Μέσων Ενημέρωσης, όλων των μορφών και των τύπων. Και όλα τα σφυριά μαζί χτυπούν σε έναν και μόνο στόχο: Η ΕΕ, η ΟΝΕ και οι κεντρικές επιλογές για τις αναδιαρθρώσεις, μαζί με τις βασικές πολιτικές που τις συνοδεύουν, πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο.

Είναι ολοφάνερο ότι έχει στηθεί μια τεράστια αγορά, ένα παζάρι φαιάς προπαγάνδας, μια μηχανή μαζικής άλεσης του νου και της σκέψης του κόσμου. Τα παραμύθια, μάλιστα, που σερβίρονται, προκειμένου να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι, παρουσιάζονται με τέτοιο στόμφο και επιμονή, που πολλά από αυτά έχουν «χωνευτεί» από την κοινή γνώμη και θεωρούνται περίπου «ένα το κρατούμενο». Ετσι έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ότι είναι απαγορευτικό, για παράδειγμα, να γίνονται έλεγχοι στις τιμές, όμως καθόλα επιτρεπόμενο να έχει αυξηθεί η τιμή στο ψωμί κατά 30% μέσα σε ενάμιση χρόνο. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως να ενισχύεται η ντόπια παραγωγή προϊόντων και εμπορευμάτων, είναι όμως απόλυτα δίκαιο και ηθικό να διευρύνονται συνεχώς οι αντίστοιχες εισαγωγές από την ΕΕ.

Ενας από τους πλέον προκλητικούς μύθους, με τους οποίους προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια να μπολιάσουν την κοινή γνώμη και ταυτόχρονα να κατατρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους, είναι ότι Ελλάδα εκτός ΕΕ και ΟΝΕ σημαίνει καταστροφή και ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι περίπου θα πεινούσαν. Ο,τι πάει καλά στη χώρα μας, λένε με μια φωνή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεπικουρούμενοι και από το ΣΥΝ, το οφείλουμε στην ΕΕ και τα κονδύλια με τα οποία μας χρηματοδοτούν, προκειμένου να ξεπεράσουμε την καθυστέρηση που υπήρχε στη χώρα. Ε, λοιπόν, ουδέν ψευδέστερον αυτού. Ολα αυτά είναι στημένα και αισχρά ψέματα, που καλό είναι να τα γνωρίζουμε, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους φορείς τους, όπως τους αξίζει.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι μία και αναδύεται ακόμα και από τα επίσημα στοιχεία, ελληνικά και ευρωενωσιακά: Οι εισροές πόρων και κονδυλίων από την ΕΕ προς την Ελλάδα είναι πολύ μικρότερες και υπολείπονται δραματικά από τις αντίστοιχες εκροές πόρων και κονδυλίων από την Ελλάδα προς την ΕΕ. Οπως και να μετρηθούν οι συναλλαγές μας με την ΕΕ, όπως και να υπολογίσουμε αυτά που υποτίθεται πως μας προσφέρουν, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα και μοναδικό: Πρόκειται για σχέσεις απροκάλυπτης λεηλασίας των εργαζομένων της χώρας, μια ληστεία που γίνεται με διάφορους τρόπους και σε διάφορα επίπεδα. Ειδικά, στα ζητήματα που συνδέονται με το «δούναι και λαβείν» Ελλάδας - ΕΕ, τα πράγματα φωνάζουν από μόνα τους: Κάθε δραχμή που από το 1980 μέχρι και σήμερα υποτίθεται πως εισπράττουμε από την ΕΟΚ αρχικά, από την ΕΕ σήμερα, την πληρώνουμε όλο και πιο ακριβά, αφού έτσι και μόνον έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Την αφτιασίδωτη αυτή αλήθεια την αποδεικνύουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου Οικονομίας και της Στατιστικής Υπηρεσίας, αλλά και της Γιούροστατ, της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΕΕ. Και η αλήθεια είναι ότι τα περιβόητα κονδύλια που εισέρχονται στη χώρα μας από την ΕΕ, στην ουσία, αποτελούν ...επένδυση της οικονομικής ολιγαρχίας, ώστε να μπορούν στην πορεία να εισπράττουν τα κέρδη τους, που, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αποτελείται από πολύ μεγαλύτερα ποσά. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, και με συγκεκριμένους αριθμούς να αποκωδικοποιήσουμε τα πολύ απλά ζητήματα, που συνδέονται με το «πάρε - δώσε» Ελλάδας- ΕΕ. Και λέμε τα πολύ απλά, γιατί οι επιπτώσεις και οι συνέπειες από την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ είναι πολύ μεγαλύτερες, αφού επηρεάζουν τις πλέον κεντρικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού.

Η ιστορία του δήθεν πακτωλού των «κοινοτικών κονδυλίων» ξεκίνησε από τη δεκαετία του '80 με τα αλησμόνητα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα). Για λόγους πλήρους ακρίβειας των στοιχείων και για την αποφυγή διαφορών λόγω συναλλαγματικών ισοτιμιών που ίσχυαν τα προηγούμενα χρόνια, όλοι οι υπολογισμοί γίνονται σε δραχμές. Οι κυβερνώντες υποστηρίζουν πως από τα διάφορα «Πακέτα» και τα «Πλαίσια» εισπράχθηκαν - και μέσω του Γ` ΚΠΣ αναμένεται να εισρεύσουν - από την ΕΕ:

• 160,6 δισεκατομμύρια δραχμές από τα ΜΟΠ (1986-'93).
• 4,2 τρισεκατομμύρια δραχμές από το «Πακέτο Ντελόρ» (1994-'99).
• 8,9 τρισεκατομμύρια δραχμές από το Γ` ΚΠΣ και από το Ταμείο Συνοχής (2000-2006).

Το άθροισμα, δηλαδή, ΟΛΩΝ αυτών των εισροών, καθόλη τη διάρκεια από την πρωτοκαθιέρωσή τους το 1986 μέχρι και το 2006, ανέρχονται στα 13,3 τρισεκατομμύρια δραχμές. Τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν αυτά τα ποσά είναι θέμα ολόκληρης συζήτησης, αφού πρώτα και κύρια δεν πρόκειται για ποσά που έτσι απλά εισρέουν - παραχωρούνται στη χώρα και πολύ περισσότερο στους εργαζόμενους. Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι ποσά που αφ' ενός είναι προαποφασισμένο προς τα πού θα προσανατολιστούν και πώς θα αξιοποιηθούν, ενώ για κάθε δραχμή που «εισέρχεται» από την ΕΕ πρέπει απαραίτητα να γίνονται αντίστοιχες δεσμεύσεις «εθνικών πόρων»! Κι όπως ο καθένας μας διαπιστώνει καθημερινά, τα ποσά αυτά εν τέλει συνολικά στην πραγματικότητα αφορούν και δίνονται σε κάποιους επιχειρηματικούς ομίλους για διάφορα έργα ή υπηρεσίες που προσφέρουν. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι τα εκ της ΕΕ κονδύλια φτάνουν το ποσό των 13,3 τρισεκατομμυρίων δραχμών, ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος.

Για να μη δημιουργούνται εντυπώσεις που μόνο με την εικονική πραγματικότητα μπορεί να έχουν σχέση, τα 13,3 τρισεκατομμύρια αυτά, στη διάρκεια των χρόνων της πρόσδεσης της χώρας στην ΕΕ είναι ένα πολύ μικρό μέρος από τη ληστεία που γίνεται σε βάρος του πλούτου και των δυνατοτήτων της χώρας και των εργαζομένων. Μια αέναη κλοπή, που σταδιακά μετατρέπει τη χώρα και τους εργαζόμενους σε καταναλωτές των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών που μας «προσφέρουν» οι πολυεθνικές και η οικονομική ολιγαρχία της ΕΕ. Ετσι, εκεί που η τεράστια αγορά της ΕΕ θα απορροφά το σύνολο - όπως έλεγαν διάφοροι άθλιοι θιασώτες του μονόδρομου της υποταγής στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο - της ελληνικής παραγωγής, φτάσαμε στο σημείο εμείς να χρυσοπληρώνουμε όλο και περισσότερα εμπορεύματα και υπηρεσίες που εισάγουν στη χώρα οι πολυεθνικές.

Τα στοιχεία για την εξέλιξη του εμπορικού ισοζυγίου είναι άκρως αποκαλυπτικά και δείχνουν ότι ολοένα και μεγαλύτερο μέρος από τη γενικά αυξανόμενη ντόπια κατανάλωση, καλύπτεται από εισαγωγές που γίνονται από τις χώρες - μέλη της ΕΕ. Από τη μελέτη του σχετικού πίνακα, εύκολα διαπιστώνεται ότι από το 1980 μέχρι και το 2003:

• Οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων και εμπορευμάτων προς τις χώρες - μέλη της ΕΕ αυξήθηκαν κατά 1.679,7%.
• Οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 3,998,7%.
• Το εμπορικό έλλειμμα πέρσι, που έφτασε τα 5,5 τρισεκατομμύρια δραχμές, ήταν αυξημένο κατά 7.277% σε σχέση με το αντίστοιχο του 1980.
• Το συνολικό έλλειμμα για τη χώρα φτάνει τα 46,9 τρισεκατομμύρια δραχμές, ποσό δηλαδή, πολλαπλάσιο από τα κονδύλια που υποτίθεται πως εισρέουν από την ΕΕ.
• Το έλλειμμα επιδεινωνόταν όλες τις χρονιές, εκτός από δύο (1999 και 2001), κύρια για λόγους τεχνικούς που συνδέονται με τη λογιστική και φυσική εισαγωγή του ευρώ στις συναλλαγές.

Η ουσία όλων αυτών είναι ότι το έλλειμμα των εμπορικών συναλλαγών με την ΕΕ, από 4,4% του ΑΕΠ που ήταν το 1998, εκτοξεύτηκε το 2003 στο 11%, εικόνα που αναμένεται να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια.

Βεβαίως, τα παραπάνω στοιχεία, που δείχνουν από μία μόνο πλευρά την πειρατεία που γίνεται σε βάρος της χώρας και των εργαζομένων, δεν είναι ούτε απόρρητα ούτε άγνωστα, στους διάφορους προπαγανδιστές του «μονόδρομου» της ΕΕ και της ΟΝΕ. Ομως, αν και γνωστά, αποφεύγουν να αναφερθούν σ' αυτά, προκειμένου με μεγαλύτερη ευκολία να παραπλανούν και να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ολους αυτούς που πληρώνουν ιδιαίτερα ακριβά την ένταξη και παραμονή στην ΕΕ, μια και το τίμημα δεν είναι μόνον η άλωση του παραγόμενου πλούτου από την ντόπια και ευρωενωσιακή ολιγαρχία, αλλά και η απαρέγκλιτη προώθηση νέων αντιλαϊκών μέτρων, με στόχο τη συνεχή αύξηση των υπερκερδών της. Μια διαδικασία, άκρως απαραίτητη για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, που αποκαλύπτει, όμως, τον ταξικό και αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και των πολιτικών της. Πολιτικές, που οι εργαζόμενοι οφείλουν να γνωρίζουν, προκειμένου συνειδητοποιημένα και αποφασιστικά να συντάσσονται με το κίνημα αντίστασης και ανατροπής τους.