Μόλις πατάνε τα λάστιχα στην Εθνική Οδό, ακινητοποιείσαι λόγω κίνησης. Λες, πού θα πάει; ο δρόμος θα ανοίξει... Με απλές σκέψεις, προσπαθείς να βρεις μια δικαιολογία που δε θα απέχει, όπως νομίζεις, πολύ από την πραγματικότητα. Και ενώ έχεις διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα, συναντάς ταμπέλες δείχνοντάς σου πως γίνονται έργα, χωρίς όμως να συναντάς κανέναν εργάτη. Οι τρεις λωρίδες γίνονται δύο, ύστερα μία και μετά από 500 μέτρα ο ορίζοντας είναι ανοιχτός.

Αν και έχεις χάσει αρκετή ώρα, ο αέρας που μπαίνει στο αυτοκίνητο, χάρη στα χιλιόμετρα που έχεις αναπτύξει, χωρίς όμως να είναι επικίνδυνα για σένα και για τους άλλους, σε ηρεμεί. Ξαφνικά, βλέπεις έναν αστυνομικό να σου κάνει νόημα να σταματήσεις.

«Καλημέρα» σου λέει και την ανταποδίδεις με τη δέουσα ευγένεια. Ζητάει «την άδεια κυκλοφορίας, το δίπλωμα και την ασφάλεια του αυτοκινήτου», αν είναι καλός, γιατί από χαρτιά το όχημα, άλλο τίποτα. Τα δίνεις, αλλά εκείνος αρχίζει τις κατηγορίες. «Ξέρετε - σου λέει με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο - πηγαίνατε με 144 χιλιόμετρα την ώρα. Το γράφει το ραντάρ». Αρχίζεις, λοιπόν να αναρωτιέσαι πού είναι το κακό. «Το όριο είναι 120 χιλιόμετρα και είμαι αναγκασμένος να σας κόψω κλήση, που φτάνει τα 34 ευρώ...». Τον ακούς, αλλά το βλέμμα σου βρίσκεται χαμένο στο δρόμο, που πιάνει τα άλλα αυτοκίνητα να περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εξακολουθείς να συζητάς με τον αστυφύλακα, που βρίσκεται σε μία άκρη του δρόμου... ταχείας κυκλοφορίας. «Για να μην έχετε και πόντους (το γνωστό ως point system), θα σημειώσω στην κλήση ότι πηγαίνατε με 139 χιλιόμετρα την ώρα και θα πληρώσετε μόνο 17 ευρώ». Η αγαλλίαση επιστρέφει στην ψυχή σου, βάζεις πάλι μπρος τη μηχανή και... το μυαλό σου.

Πρώτη αναγκαστική στάση στα διόδια. «1,40 ευρώ», σου λέει η υπάλληλος χωρίς να σε κοιτάξει και να σου πει καν ένα καλημέρα ή ένα καλό ταξίδι. Το προσπερνάς και συνεχίζεις...

Στην πορεία, το αυτοκίνητο πηγαίνει πάνω - κάτω, λόγω της ασφάλτου. Και να, η πινακίδα: «Το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας σας ενημερώνει ότι τα χρήματα από τα διόδια πηγαίνουν στη βελτίωση των Εθνικών Οδών». Μπορεί να πίστευες ότι όλα θα είναι εντάξει όμως οι λακκούβες είναι μπροστά σου. Μία σου στέκεται εμπόδιο. Το λάστιχο σκάει και έτσι πιάνεις τη δεξιά λωρίδα μέχρι που σταματάς στο πρώτο πάρκινγκ. Εκεί, το τοπίο επιεικώς άθλιο. Σκουπίδια πεταμένα και μία χημική τουαλέτα, που στο άνοιγμα της πόρτας της και μόνο σου έρχεται λιποθυμία. Καταφέρνεις να διορθώσεις τη βλάβη και το αυτοκίνητο είναι ξανά έτοιμο.

Το ράδιο μεταδίδει νέα που αφορούν το αυτοκίνητο και όπως είναι λογικό η προσοχή σου επικεντρώνεται εκεί. «Μία νέα συσκευή βρίσκεται στο εμπόριο. Ενα μαύρο κουτί που είναι εγκαταστημένο στο αμάξι, είναι σε θέση να γνωρίζει αν ο οδηγός του έχει φορέσει τη ζώνη του, αν πάτησε το φρένο, πότε και πόσο έτρεξε. Χάρις στις δυνατότητές του, θα διαλευκάνει τα αίτια πολλών μελλοντικών ατυχημάτων αποτρέποντας παράλληλα και τη δημιουργία αρκετών νέων». Εχεις μείνει άφωνος...

«Οι αστυνομικές αρχές της Μεγάλης Βρετανίας ζητούν από την κυβέρνηση να τους δώσει το δικαίωμα να σταματούν με τηλεχειρισμό τα αυτοκίνητα των απείθαρχων οδηγών. Ετσι, οι οδηγοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να χάνουν τον έλεγχο του αυτοκινήτου τους από κάποιον που θα πατά ένα κουμπί από απόσταση. Η ιδέα ανήκει στον Τζιμ Χάμοντ, διευθυντή της αστυνομίας του Σάσεξ, που επισημαίνει ότι έτσι σώζονται ζωές»!

Η ώρα περνάει γρήγορα, καθώς ο δείκτης δεν ξεπερνά τα 120 χιλιόμετρα... Δεν την ξαναπατάω, λες. Προσπερνάς πινακίδες, που τα λεγόμενά τους φαντάζουν τρομακτικά. Η Τροχαία τάδε σας προειδοποιεί: η ταχύτητα ελέγχεται με ραντάρ. Το έχω υπόψη μου, είναι η πρώτη αντίδρασή σου και η εκφωνήτρια εξακολουθεί να σε κατακλύζει με ανησυχητικές πληροφορίες.

«Νέα σελίδα στην τεχνολογία, βάζει η Ευρωπαϊκή Ενωση ύστερα από την απόφασή της να θέσει σε πλήρη εφαρμογή ως το 2008 το δορυφορικό σύστημα εντοπισμού "Γαλιλαίος". Το σύστημα θα προσδιορίζει τη θέση οποιουδήποτε στο χώρο και το χρόνο, με ακρίβεια μικρότερη του δευτερολέπτου και του μέτρου. Ετσι, αναμένεται να αλλάξουν και πολλά στις ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες, που εξυπηρετούνται αποκλειστικά από το αμερικανικό σύστημα GPS (σύστημα εντοπισμού αντικειμένων). Για τον τηλεχειρισμό δεν απαιτείται παρά η προσθήκη κάτω από το καπό ενός μόντεμ, το οποίο λειτουργώντας ως κινητό τηλέφωνο, παρακολουθεί τη θέση του αυτοκινήτου και ελέγχει την κίνησή του». Μετά από όλα αυτά, αλλάζεις σταθμό.

Ολοι προσπαθούν να επαναφέρουν στο αυτοκίνητο το κλίμα χαράς που επικρατούσε στην αρχή. Αλλωστε έχεις φτάσει βράδυ στον προορισμό σου, ύστερα από τόσες ώρες οδήγημα και ένα σωρό εμπόδια. Το τοπίο ειδυλλιακό. Ετοιμάζεσαι για ποτό και φαΐ, αλλά δεν πίνεις, γιατί, οι ντόπιοι σου είπαν πως στήνονται μπλόκα για αλκοτέστ. Πράγματι, στην επιστροφή, σταματάς σε ένα από αυτά, μόνο που τώρα σου κόβουν κλήση για τη χρησιμοποίηση των προβολέων ομίχλης. Εξηγείς πως δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός και αναγκαστικά τα χρησιμοποιείς ώστε να βλέπεις. Και η απάντηση είναι: «Ξέρετε έχετε δίκιο αλλά ο ΚΟΚ τονίζει ότι επιτρέπεται η χρήση τους μόνο για τις περιπτώσεις που οι καιρικές συνθήκες είναι ιδιαίτερα άσχημες». Ετσι, παίρνεις την κλήση των 33 ευρώ και γυρνάς στο ξενοδοχείο σου.

Μόλις ξαπλώσεις, αρχίζεις να συλλογίζεσαι τι έχει γίνει όλη μέρα. Δύο κλήσεις, ένα λάστιχο και τα νεύρα σου... τσατάλια. Ολα έγιναν γιατί τα όρια και οι νόμοι που αφορούν την οδική συμπεριφορά είναι πολύ πίσω από τη «σύγχρονη Ελλάδα». Γιατί τα υπέρογκα ποσά για τα διόδια, τελικά είναι εις βάρος μας, καθώς οι δρόμοι δε διορθώνονται αλλά είναι και ένα από τα οικονομικά εμπόδια των διακοπών. Ακόμα και στην Αττική Οδό, τα 100 χιλιόμετρα είναι λίγα μπροστά στη «νέα εποχή» για τους οδηγούς, με όλη την τεχνολογία που έχει. Οπως τα ραντάρ, τις κάμερες και τα τεχνάσματα που βρίσκει η Τροχαία, όχι για να προστατεύει όλους τους «πελάτες», αλλά για να εντοπίζει τους απείθαρχους. Και πληρώνεις τώρα και 2 ευρώ για να τη χρησιμοποιήσεις.

Αποφασίζεις πια να ηρεμήσεις για να κοιμηθείς. Αύριο έχεις δουλιά πριν το πρώτο σου μπάνιο. Πρέπει να βρεις ευφορία και Εφορία για να πληρώσεις τις κλήσεις...