Πρώτα πρώτα έρχονται τα «εθνικά μας στοιχήματα». Η Eurovision π.χ., η στέγη του Καλατράβα, η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων και η ανάθεσή της στο ΝΑΤΟ και στους Αμερικανούς πράκτορες, η συμμετοχή της εθνικής μας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, «euro euro όλοι», που λέει και το σχετικό τηλεοπτικό σλόγκαν και τα τούτοις όμοια, κατά την έκφραση της καθαρεύουσας. Υστερα, και όταν λέω «ύστερα», εννοώ ταυτόχρονα, έρχεται η λογική των derby. Ποιος, από τους δυο, προπαντός ποιος από τους δυο, θα νικήσει και με ποια ποσοστά. Ποιος από τους δυο έχει καλύτερη ομάδα και καλύτερο αρχηγό. Ποιος από τους δυο έχει προπονηθεί καλύτερα και ποιος όχι. Ακολουθεί από κοντά η σύγχυση των συνθημάτων. Γενικά και αόριστα, δυσερμήνευτα και αινιγματικά. Αν, μάλιστα, τα συγκρίνεις και με εκείνα του ΚΚΕ, που λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, τότε ορκίζεσαι πως όσα λέγονται και απεικονίζονται από τους δυο «ντερμπομονομάχους» έχουν τη θέση τους σε έναν άλλο κόσμο και αναφέρονται σε κάτι, που δε συμβαίνει, και που, αν συμβαίνει, δε μας αφορά. Και τέλος έρχονται οι τηλεοπτικές συζητήσεις, όπου οι «ειδικοί» παίρνουν το λόγο, όχι για να διαφωτίσουν, αλλά να συσκοτίσουν το θέμα.

Ετσι, ο λαός, οι ψηφοφόροι της 13ης Ιούνη, με άλλα λόγια, μένει, όπως πάντα, απληροφόρητος, χωρίς να μάθει την αλήθεια, έστω και τελευταίος, όπως συμβαίνει με τον απατημένο σύζυγο της λαϊκής παροιμίας. Απληροφόρητος σχετικά με τα πάντα. Γιατί αμφιβάλλω, και στοιχηματίζω γι' αυτό, αν έστω και ένα 10% (πολλά λέω, αλλά τέλος πάντων) γνωρίζει ακριβώς τι σημαίνει ενωμένη Ευρώπη. Ποιος την έφτιαξε και γιατί. Ποιους ακριβώς ωφελεί και ποιους βλάπτει. Τι σημαίνει δεύτερο και τι τρίτο κοινοτικό πακέτο στήριξης (ΚΠΣ για τη διοίκηση) και ποιους ωφελεί το περιεχόμενό τους. Γίνονται έργα, λένε, και δουλεύει κόσμος σ' αυτά. Δρόμοι, γεφύρια, αεροδρόμια. Για ποιον όμως, κανείς δεν το λέει. Αμφιβάλλω αν έχουν καταλάβει οι ψηφοφόροι της 13ης Ιούνη τι ακριβώς αποφασίστηκε στο Μάαστριχτ, και γιατί φταίνε πικρά όσοι το υπέγραψαν, μα μ' αυτούς μαζί και ο «αριστερός» Συνασπισμός. Τι σημαίνει «σύμφωνο σταθερότητας» και πόσο πληρώνουν γι' αυτό οι εργαζόμενοι. Αμφιβάλλω ακόμα αν αυτοί που κατεβαίνουν με τα τρακτέρ και κλείνουν τους δρόμους ξέρουν καλά τι ακριβώς σημαίνει Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ για τη διοίκηση) και πόσο ακριβά την πληρώνουν τα βαμβάκια, οι ελιές, τα καπνά. Αμφιβάλλω, επίσης, αν αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους με σηκωμένα τα πανό και τις ντουντούκες στο στόμα, γιατί είναι αδιόριστοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, συμβασιούχοι, σεισμοπαθούχοι, αυθαιρετούχοι κτλ., και ύστερα στις εκλογές ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αμφιβάλλω, αν ξέρουν καλά ποιος φταίει για την ανεργία τους, τη χαμηλή τους σύνταξη, τον εφιάλτη της σύμβασής τους και τι ρόλο παίζει στο δράμα αυτό η Ευρώπη.

Καλά είναι έτσι, λένε και τρίβουν τα χέρια τους οι ευρωλάγνοι. Καλά είναι να μην έχουν τις πληροφορίες που χρειάζονται, για να συγκροτήσουν τη δική τους γνώση και, με βάση αυτή, να πάνε να ψηφίσουν. Να φαντάζονται την Ενωμένη Ευρώπη σαν τον καλοκάγαθο πλούσιο θείο, που όλα τα σκέφτεται και όλα τα φροντίζει. Γιατί κανένας επίσημος, και, προπαντός, αρμόδιος δεν κάθισε να τους μιλήσει για όλ' αυτά. Για τους ανέργους που αυξάνονται όσο πάει, τους πολέμους που πληθαίνουν, τους ανταγωνισμούς που οξύνονται, τους πολιτισμούς και τις εθνικές γλώσσες που εκφυλίζονται κάτω από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης. Γι' αυτό και μεις δεν υπακούμε. Λέμε ΟΧΙ στην Ευρώπη του Ιμπεριαλισμού, της Ανεργίας και των Πολέμων.