Το «βάφτισμα του πυρός» στο ξύλο, το πήρα το 1934 από τους χωροφύλακες στην Αγία Ελεούσα Καλλιθέας, όταν προσπαθήσαμε να γιορτάσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά εμείς οι εργαζόμενοι. Την εποχή αυτή, το ΚΚΕ ήταν παράνομο και κάθε τέτοια αγωνιστική κίνηση κατέληγε στο αιματοκύλισμά μας από τους χωροφύλακες. Γραμματέας του Κόμματος ήταν ο Μανώλης Μανωλέας και πρόεδρος στο σωματείο μας, στο Σωματείο Εργαζομένων στην τότε Ηλεκτρική Εταιρία «Πάουερ», ο κομμουνιστής συνάδελφος Νίκος Κελεσάκος.

Ομως, ο μεγαλειώδης γιορτασμός της Κόκκινης Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1945, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ - που τότε ήταν νόμιμο - με Γενικό Γραμματέα τον Νίκο Ζαχαριάδη. Ηταν μια συγκέντρωση άνευ προηγουμένου. Ο κόσμος που μαζεύτηκε, ήταν πάρα πολύς. Ξεκίνησε μια πορεία από την Ομόνοια και έφτασε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, όπου έγινε και ο γιορτασμός.

Εγώ δυστυχώς σ' αυτόν τον μεγαλειώδη γιορτασμό της Πρωτομαγιάς δεν μπόρεσα να παραβρεθώ και αυτό γιατί τις μέρες εκείνες ήμουν κρατούμενος στην Ασφάλεια Πειραιώς. Η αιτία που ήμουν κρατούμενος, ήταν μια προκήρυξη ενάντια στον βασιλιά που έβαλα στην Ηλεκτρική. Το εργοστάσιό μας μετά τα Δεκεμβριανά είχε γεμίσει χαφιέδες, οπότε και ήρθε η Αστυνομία, η οποία έκανε ανακρίσεις για το ποιος κόλλησε την προκήρυξη. Ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά που ήμουν, βγήκα μπροστά και στην ερώτησή τους «ποιος το έκανε», τους απάντησα: «Εγώ». Τότε με άρπαξαν, όπως ήμουν με τη φόρμα της δουλιάς, και με πήγαν στο Τμήμα.

Εκεί έπεσε ξύλο, μου φόρεσαν τα «βραχιόλια» στα χέρια και με πήγαν κρατούμενο στην Ασφάλεια Πειραιά. Μετά από τρεις μέρες, με πήγαν σε δίκη, όπου για καλή μου τύχη εισαγγελέας ήταν συγγενής συναδέλφων μου, που μαζί δουλεύαμε αρχιθερμαστές στην «Πάουερ». Αυτός, λοιπόν, ο γενναίος και καλός εισαγγελέας με αθώωσε με τη λέξη «αμφιβάλλω» και μου επέβαλε ποινή 20 ημερών φυλάκισης με αναστολή, τη στιγμή που οι ποινές τον καιρό εκείνο, ήταν, τουλάχιστον 3 χρόνια, ή εξορία!

Παρόντες στο Δικαστήριο ήσαν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Κώστας Θέος, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Βασίλης Μπαρτζώκας και πολλοί άλλοι. Εξάλλου, όταν την άλλη μέρα πήγα στη δουλιά, ο κομμουνιστής - εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΕΚΕ το 1920 στο 2ο Συνέδριο - και άνθρωπος Μιχάλης Σιδέρης, διευθυντής του Εργοστασίου, με κάλυψε και έτσι δεν απολύθηκα. Για την ιστορία, το 1948 η κυβέρνηση του Σοφούλη μας απέλυσε και τους δυο από το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής.