Το πρόβλημα του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εισαγωγείς ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας και στους Ελληνες παραδοσιακούς αλιείς, καθώς και τις αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις που απορρέουν απ' αυτήν την πολιτική, θίγει σε γράμμα του ο Σταμάτης Δαμαλίτης από την Ερμιόνη Αργολίδος, επισημαίνοντας ανάμεσα στ' άλλα:

«Ο παραγωγικός αλιευτικός μας πλούτος έχει λιγοστέψει επικίνδυνα. Ετσι το έλλειμμα αυτό, της τόσο καλής και υγιεινής μας τροφής, έπρεπε να συμπληρωθεί με τεχνητή παραγωγή, όπως και έγινε. Και, μέχρις εδώ, κανένας δεν έχει αντίρρηση. Εκεί που αντιτίθεμαι, και, ελπίζω, πολλοί συμπολίτες μου, είναι, όταν τα όργανα της πολιτείας δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και σ' αυτό μεγάλη και ακέραια ευθύνη έχουν και αιρετοί άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Συγκεκριμένα, αναφέρει: Η ιχθυοκαλλιέργεια έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, στη χώρα μας και παγκοσμίως, και αυτό ο κόσμος χοντρικά το γνωρίζει. Εκείνο όμως που δε γνωρίζει το ευρύ καταναλωτικό κοινό, είναι το είδος των ψαριών που παράγονται στις ντόπιες ιχθυοκαλλιέργειες και σε τι ποσοστό διακινούνται στην ελληνική αγορά. Το ποσοστό παραγωγής τούς καλοκαιρινούς μήνες αγγίζει το 90% και μάλιστα σε ψάρια Α' και Β' κατηγορίας. Τους υπόλοιπους μήνες το ποσοστό αυτό κυμαίνεται ανάλογα με τη ζήτηση.

Είναι παράλογο σε μια χώρα που βρέχεται ολόκληρη από θάλασσα και περικλείεται από ένα αρχιπέλαγος με σύμπλεγμα πολλών νησιών, να εισάγουμε τεχνητά παραγόμενα ψάρια από το εξωτερικό! Τα "πλαστικά ψάρια" - όπως εγώ τα ονομάζω - που εισάγομε είναι: βακαλάοι, σαργοί, σκαθάρια, λυθρίνια, φαγκριά, σολομοί, συναγρίδες, σφυρίδες, σκάροι και άλλα! Και μια λεπτομέρεια. Εμείς γόπες ιχθυοτροφείου δεν παράγομε, έτσι όταν δείτε κάποιες ασυνήθιστα σε μέγεθος "πρησμένες", είναι γόπες εξωτερικού που μπήκαν στα "κλουβιά" από γόνο και κατέληξαν παραμορφωμένες! Μη ρωτάτε πια τι τις ταΐζουν!

Και με τα παραπάνω δε στρέφομαι εναντίον των εμπόρων εισαγωγής ψαριών. Ομως όταν αυτά τα ψάρια βγαίνουν στις αγορές, πρέπει να αναγράφεται οπωσδήποτε ο τόπος και ο τρόπος παραγωγής τους, ώστε να μην εξαπατάται ο καταναλωτής από την ελαφρώς πιο φθηνή τιμή και νομίζει ότι αγοράζει φρέσκο ντόπιο ψάρι φυσιολογικά ανεπτυγμένο. Η πολιτεία με τα αρμόδια όργανά της έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες και καταναλωτές του τόπου.

Θέτω ακόμη το ερώτημα προς τους αρμόδιους: Πώς θα ζήσουν οι παραδοσιακοί ιχθυοπαραγωγοί και οι οικογένειές τους, όταν η παραγωγή έχει ελαττωθεί επικίνδυνα λόγω των παραπάνω αιτιών; Ακόμη τι θα γίνει όλη η σύγχρονη αλιευτική υποδομή που έχουν με τόσο μόχθο και αγώνα στήσει, όταν η ίδια η πολιτεία ευλογεί έναν τέτοιο αθέμιτο ανταγωνισμό;».