Στο τελευταίο «ντιμπέιτ» των πολιτικών αρχηγών, ελληνιστί συζήτηση, φάνηκε για μία ακόμα φορά η γύμνια και η υποκρισία των θιασωτών της αυτοαποκαλούμενης «Κεντροαριστεράς» στη χώρα μας. Τα κόμματα που εκφράζουν υποτίθεται το χώρο αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου (από τον παππού στον εγγονό κι από κει και πάλι, σε μερικά χρόνια, στον υιό, μετά στον εγγονό κ.ο.κ.) και ο Συνασπισμός του κ. Ν. Κωνσταντόπουλου (αλήθεια, θα τον προτείνουν τελικά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Μας έχει φάει, σε βαθμό αϋπνίας, η αγωνία!)

Τι σημαίνει όμως τελικά ο όρος «Κεντροαριστερά»; Μήπως πρόκειται για κάτι καινοφανές; Κάτι πρωτόγνωρο, αληθινά ρηξικέλευθο; 'Η μήπως, όπως έχει επανειλημμένα αποδείξει η ίδια η ζωή, πρόκειται κατ' ουσίαν για θατσερισμό με αριστερή φρασεολογία; Τι ήταν τα είκοσι χρόνια Πασοκικής εξουσίας; Τι ήταν ο Ζοσπέν στη Γαλλία; Τι είναι ο Μπλερ και ο Σρέντερ; Αληθινοί σοσιαλιστές είναι μήπως και δεν το ξέρουμε;

Τουλάχιστον, οι συντηρητικοί, εδώ και αλλού, δεν κρύβουν τα πιστεύω τους. Τα εφαρμόζουν κιόλας! Υπάρχει συνέπεια. Οι «κεντροαριστεροί» όμως; Τι είδους συνέπεια διαθέτουν; Πού τη βρήκαν; Μήπως τους αδικούμε; Μήπως κάνουμε λάθος; Λάθος;(!) Ποιο λάθος; Δεν ήταν μήπως το οικογενειοκρατικό ΠΑΣΟΚ και ο καιροσκόπος Συνασπισμός που τάχθηκαν υπέρ του Μάαστριχτ και του ΝΑΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ στο κυπριακό δημοψήφισμα; (κρίμα, οι «δύστροποι» Κύπριοι δεν τους άκουσαν. Ο «Αττίλας» θα είχε φτάσει τώρα στην Πάφο!). Δεν ήταν μήπως το οικογενειοκρατικό ΠΑΣΟΚ της αριστερής φρασεολογίας, που επί είκοσι συναπτά έτη εξαπατούσε τους εργαζόμενους, εφαρμόζοντας αντιλαϊκή πολιτική;

Δεν ήταν μήπως ο καιροσκόπος Συνασπισμός, που από τη μία στήριζε το οικογενειοκρατικό ΠΑΣΟΚ παραμονές δημοτικών εκλογών και από την άλλη, το κατακεραύνωνε παραμονές βουλευτικών; Δεν είναι μήπως ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος που συνέφαγε πρόσφατα με τον κ. Α. Τσοχατζόπουλο και τα είπαν σαν δύο καλά παλιά φιλαράκια; Δεν είναι μήπως ο κ. Βούγιας, πρώην συνασπισμένος, σημερινός εκπρόσωπος του κ. Παπανδρέου; Ο κ. Κουναλάκης, ο κ. Μπίστης που χρημάτισε υφυπουργός, πρώην συνασπισμένο κι αυτός; Αμ ο άλλος; Ο άλλος που χρημάτισε διοικητής οργανισμού, πρώην συνασπισμένος ωσαύτως, η κ. Δαμανάκη, ο κ. Ανδρουλάκης και τελειωμό δεν έχει ο μακρύς κατάλογος. Ουαί υμίν κυρίες και κύριοι, δήθεν αριστεροί, εραστές της καρέκλας που σας προσέφεραν αφειδώς οι Παπανδρέου και Σημίτηδες. Γιατί δεν αποφασίζετε επιτέλους να γίνετε ένα κόμμα και εξακολουθείτε να κοροϊδεύετε τον κόσμο;

Απέναντι σ' όλο αυτό το συνονθύλευμα, ευτυχώς υπάρχει και αντιστέκεται σθεναρά, το ΚΚΕ. Η αληθινή Αριστερά του αγώνα και της συνέπειας. Χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις. Σκληρός ο λόγος του, χωρίς περιστροφές. Οπως η ζωή. Η ζωή του εργαζόμενου που απέχει παρασάγγας από τον παράδεισο. Ετη φωτός. Χρειάζεται επομένως αντίσταση κι αγώνας διαρκής. Ούτε κλάψες, ούτε ηχηρές πομφόλυγες, ούτε λόγια κούφια κι αδειανά. Μπαλκονάτα ή μη, με μπόλικα αριστερά καρυκεύματα, χωρίς αντίκρισμα. Πάλι καλά που υπάρχει εναλλακτική ψήφος. Γιατί ο λαός κάποτε πρέπει να αποφασίσει να απεμπλακεί οριστικά και αμετάκλητα από τη μέγκενη των δήθεν. Να τιμωρήσει σκληρά αυτούς που τον δουλεύουν ψιλό γαζί. Τους δήθεν της «Κεντροαριστεράς». Να τους μαυρίσει με την ψήφο του όσο κανένας θερινός ήλιος. Το αξίζουν και το δικαιούνται επάξια!