Γιώργος Αϊβατζίδης, Θεόφιλος Χαραλαμπίδης, Γιάννης Στάθης. Τρεις συντοπίτες, τρεις Σερβιώτες και συναγωνιστές που η καρδιά τους έπαψε να κτυπά την ίδια μέρα, στον ίδιο τόπο της θυσίας τους.

Οι δυο πρώτοι ήταν παιδιά της καταιγίδας του ελληνισμού του Πόντου, που από πολύ νεαρή ηλικία ρίχτηκαν στη βιοπάλη και μέσα σ' αυτή νιώσανε τη σκληράδα της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού. Ο τρίτος φίλος ήταν ντόπιος στην καταγωγή και κατάφερε να τελειώσει τη Β΄ Γυμνασίου, πολύ γρήγορα όμως δοκίμασε την άγρια φύση του πολιτικού καθεστώτος της εποχής του.

Προοδευτικοί και ανήσυχοι καθώς ήταν οι τρεις φίλοι, από πολύ νέοι εντάχθηκαν στο ΚΚΕ, γιατί τους εκφράζανε οι σκοποί και τα ιδανικά του. Για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, πιάστηκαν και κλείστηκαν στις υγρές, σκοτεινές φυλακές της Ακροναυπλίας...

Το πρώτο όνομα που φώναξαν οι ναζίδες από τους 200 κομμουνιστές που τουφεκίστηκαν, στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944, ήταν του Γιώργου Αϊβατζίδη. Ο Γιώργος μόλις άκουσε το όνομά του, πετιέται και σηκώνοντας τη γροθιά του επάνω, λέει: «Γεια σας αδέλφια». Στον κατάλογο ήταν και οι Γιάννης Στάθης και Θεόφιλος Χαραλαμπίδης.

Η άγρια δολοφονία τους έγινε σε χρόνο που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα η πολυπόθητη λευτεριά, μετά από 4χρονη φασιστική κατοχή και ο λαός κορύφωνε τον αγώνα του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Ηταν η ματωμένη εκείνη Πρωτομαγιά του 1944, που οι χιτλερικοί κατακτητές και οι «Εφιάλτες» εκτελούσαν τους διακόσιους δεσμώτες της Ακροναυπλίας και της Ανάφης, αυτούς που είχε παραδώσει στα χέρια των δημίων ή βασιλομεταξική κυβέρνηση.

Η υπέρτατη θυσία εκείνων των κομμουνιστών είναι ακριβή παρακαταθήκη για τους σημερινούς και αυριανούς αγώνες του λαού μας, για μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα, έτσι όπως την ονειρεύτηκαν εκείνοι που θυσιάστηκαν.

Στη μνήμη των δικών τους και όλων των Ελλήνων πατριωτών, θα μείνουν σύμβολα πατριωτισμού και αντρειοσύνης.

Στη μνήμη τους προσφέρω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, 10.000 δρχ. στο «Ριζοσπάστη».