Είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθεί κανείς και να απολαύσει - πολύ περισσότερο να κρίνει - μια τελετή έναρξης Παραολυμπιακών Αγώνων, όταν ξέρει πως και αυτοί οι αγώνες βασίζονται στην απόλυτη υποκρισία ενός συστήματος, που, στην «καλύτερη» των περιπτώσεων, διαφημίζει τη «φιλανθρωπία» του, πάντα με σπόνσορες.

Με βάση αυτή τη διαπίστωση, οι Γάλλοι οργανωτές της τελετής φαίνεται, εκ του αποτελέσματος, πως επιχείρησαν να αποφύγουν εξόφθαλμες αναφορές στη σημερινή πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία των Ατόμων με Αναπηρίες (ΑμεΑ) παγκοσμίως, «σώζοντας» - πιθανόν άθελά τους - και τα προσχήματα για λογαριασμό των αφεντικών τους.

Ετσι, αυτό που είδαμε χτες ήταν ένα σύνολο από αναφορές σε σύμβολα παγκόσμιων ιδεολογικών «σταθερών», στο επίκεντρο των οποίων ήταν ο πλάτανος, σύμβολο ζωής, δύναμης, σταθερότητας. Γύρω του «πλέχτηκε» μία εντυπωσιακή, ομολογουμένως, «αναπαράσταση» άλλων συμβόλων, όπως των τεσσάρων στοιχείων της φύσης (φωτιά, νερό, γη, αέρας), με την απλόχερη χρησιμοποίηση πλήθους χορευτών, αποφεύγοντας επιμελώς - και επιτυχώς - την υπερβολή.

Η απλότητα ήταν αυτή που κυριάρχησε και σε σημεία-«κλειδιά» της τελετής, όπως η είσοδος της παραολυμπιακής σημαίας, που συνοδευόταν μουσικά από το «σεμνό» σαντούρι. Οι συμβολισμοί συνεχίστηκαν με την αναπαράσταση της ονομασίας των ανέμων στη νοηματική γλώσσα στον «κορμό» του δέντρου. Ακόμη και η χρήση των πυροτεχνημάτων ήταν «μετρημένη», αν και θα μπορούσαν να απουσιάζουν χωρίς να λείψουν σε κανέναν, από τη στιγμή που η τελετή ήταν «χαμηλών» τόνων. Εντυπωσιακή ήταν και η αφή της φλόγας στο στάδιο, μετά τη μεταφορά της από οκτώ παραολυμπιονίκες λαμπαδηδρόμους, με τελευταίο τον Γιώργο Τοψή. Εντυπωσιακή, αλλά λιγότερο συμβολική σε σχέση με την υπόλοιπη τελετή.

Αυτό που νομίζουμε ότι πραγματικά προσδίδει σε τέτοιες τελετές την ουσιαστική ανθρωπιά, η οποία λείπει από το πανηγύρι των πολυεθνικών, που είναι οι Ολυμπιακοί και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, ήταν η παρέλαση των ίδιων των αθλητών. Ενώ το πιο θερμό χειροκρότημα του κόσμου δέχτηκαν οι αθλητές από χώρες πολύπαθες, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Παλαιστίνη, αλλά και η Κούβα. Η αυτοπεποίθηση των αθλητών και η σιγουριά τους στις δυνάμεις τους είναι τα συναισθήματα που μας «μεταφέρουν» στην αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να ξεπεράσει ό,τι του δίνεται ως «μοίρα» ή ως «αναλλοίωτο».

Τελικά ήταν μια λιτή - τηρουμένων των αναλογιών μιας εκδήλωσης Ολυμπιακών δεδομένων - τελετή, ενίοτε άνιση, κάποιες φορές θύμιζε παραγωγή ανεξάρτητη από το σκοπό για τον οποίο πραγματοποιήθηκε, αλλά τουλάχιστον δεν πρόσβαλλε την αισθητική και τους αθλητές.