«Το ντέρμπι είναι στημένο, από πριν ξεπουλημένο...». Κάθε χρόνο οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου γίνονται μάρτυρες φαινομένων σήψης και διαφθοράς. Από τη στιγμή που για το σύστημα, το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός εν γένει είναι βιομηχανία θεάματος και μέσο για κέρδη στο κεφάλαιο γίνεται ταυτόχρονα και μηχανισμός ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης. Επιχειρηματικοί κολοσσοί, με πολυεπίπεδη δραστηριότητα, το εκμεταλλεύονται για να προωθήσουν τα (κάθε είδους) συμφέροντά τους. Για να επιτευχθεί όμως αυτό απαιτούνται και συγκεκριμένες συνθήκες, τις οποίες φρόντισαν - με την ανοχή, αν όχι στήριξη, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - να δημιουργήσουν. «Στρατοί» οπαδών, ελεγχόμενες αρχές που καθορίζουν τους κανόνες κατά το δοκούν, δύο μέτρα και δύο σταθμά, αναξιοπιστία, ομάδες και παράγοντες δορυφόροι. Οι δυνατοί γίνονται ισχυρότεροι και οι αδύνατοι πιο ανίσχυροι. Οι διαιτητές τίθενται - κατ' εντολή ή πρωτοβουλιακά, στην υπηρεσία του ισχυρού και οι νόμοι (εντός και εκτός παιδιάς) γίνονται «λάστιχο». ΠΑΕ που χρωστούν εκατομμύρια ευρώ, αντί να κλείσουν, επιδοτούνται ποικιλοτρόπως και οι υπεύθυνοι ποτέ δε λογοδοτούν.

Η αλήθεια, λοιπόν, δεν κρύβεται πλέον. Ο επαγγελματικός αθλητισμός άρα και το ποδόσφαιρο, δεν έχει σχέση με την άθληση, αλλά με το θέαμα. Η κατάσταση αυτή, όμως, μπορεί και πρέπει ν' αλλάξει. Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού και το δυνάμωμα ενός κινήματος που θα επιβάλει με τους αγώνες του μια άλλη προοπτική.

Αυτές οι πλευρές και η αναγκαιότητα της ανάπτυξης ενός διεκδικητικού κινήματος αναδείχτηκε και από την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, που έγινε κατά τη διάρκεια του φετινού 30ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ, που είχε θέμα «Κόκκινη κάρτα στο ποδόσφαιρο - επιχείρηση» και παρουσιάζει σήμερα αναλυτικά ο «Ρ». Συμμετείχαν η Λιάνα Κανέλλη (δημοσιογράφος, βουλευτής του ΚΚΕ), η Λούλα Καρατζά (υπεύθυνη του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ), ο Νίκος Μάλλιαρης (βετεράνος ποδοσφαιριστής, πρώην γγ του ΠΣΑΠ και παράγοντας του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου) και ο Πέτρος Καραβίτης (βετεράνος ποδοσφαιριστής).

Με αφορμή την ψήφιση ενός ακόμα νομοσχεδίου για τον επαγγελματικό αθλητισμό και ιδίως το ποδόσφαιρο, αλλά και τις κορόνες περί «κάθαρσης» και «νέας πορείας», η Λ. Κανέλλη σχολίασε: «Το νομοσχέδιο δεν προβλέπει τίποτα, δεν ξεκαθαρίζει τίποτα. Ηρθε γιατί έπρεπε να έρθει. Σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης ή προσώπων, εκεί που κοιμάται ο υφυπουργός τού έρχεται η επιφοίτηση. Εν τω μεταξύ, τον έχουν πλησιάσει ενδεχομένως παράγοντες χρεωμένης ΠΑΕ, χορηγοί κλπ. Το νομοσχέδιο αυτό έγινε για να βρουν, επίσημα, μεροκάματο, οι ιδιωτικοί αστυνομικοί.

Το πρωτάθλημα φέτος δεν μπορούσε να ξεκινήσει, ακόμα και με το δικό τους προηγούμενο νόμο. Γι' αυτό "κατέβηκε" το νομοσχέδιο. Για τα οικονομικά των ΠΑΕ και τον τζόγο του ποδοσφαίρου. Στο νομοσχέδιο τα 3/4 θα μείνουν ανεφάρμοστα και το υπόλοιπο θα είναι για να γλιτώσει ή να ξεπλύνει λεφτά ο κάθε παράγοντας».

Από την πλευρά του ο Ν. Μάλλιαρης συμπλήρωσε: «Ηρθε η ΝΔ με δύο αποσπασματικά νομοσχέδια, λίγων άρθρων, για να μπαλώσει καταστάσεις». Ο πολύπειρος - από διάφορα πόστα - άνθρωπος του ποδοσφαίρου, αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο: «Τα προβλήματα στα ερασιτεχνικά σωματεία είναι πολλά και ποικίλα, ανάλογα με την περιοχή. Π.χ. στην Αθήνα υπάρχουν δύο γήπεδα για 35 σωματεία. Η οικονομική ενίσχυση παραμένει πολύ περιορισμένη, στα 1.000 με 2.000 ευρώ και αυτά με καθυστέρηση δύο και τριών χρόνων. Οταν ο προϋπολογισμός ενός σωματείου ξεκινάει από τα 40.000 και φτάνει στα 150.000 ευρώ, ανάλογα με τα παιδιά που έχουν στις ακαδημίες, τον κόσμο που απασχολούν κλπ.

Εξίσου μεγάλο πρόβλημα παραμένει η έλλειψη παραγόντων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φτάνει το σωματείο στα χέρια τοπικών οικονομικά εχόντων που ενδιαφέρονται για την προβολή και ίσως το κέρδος. Το λειτουργούν, λοιπόν, με τα δικά τους κριτήρια. Το πολύ πιο σημαντικό είναι ότι η κοινωνία έχει υψώσει ένα τείχος απέναντι σ' αυτά τα σωματεία. Ετσι, εξυπηρετούνται αυτοί που τα διοικούν. Με τον τρόπο αυτό αναπαράγεται ο αρρωστημένος πρωταθλητισμός και στα νέα παιδιά. Απαιτείται να μπουν προοδευτικοί άνθρωποι στα σωματεία, για να επηρεάσουν θετικά τις εξελίξεις. Να δημιουργηθεί διεκδικητικό κίνημα και να επιβληθούν οι αρχές του υγιούς αθλητισμού.

Να επισημάνω την αντίφαση ότι, ενώ η νεολαία στα 18 της εκλέγει κυβέρνηση, στους συμμετέχοντες σε σωματεία, δηλαδή τους αθλητές, απαγορεύεται να πάρουν θέση, όσο είναι ενεργά μέλη. Ετσι, χάνει ο νέος και η νέα μεγάλο μέρος του χρόνου να δημιουργήσει δημοκρατική συνείδηση. Πρέπει να παίξουμε μπάλα. Ν' αφήσουμε τον καναπέ, το καφενείο και να πάμε στο σωματείο. Οχι στην ΠΑΕ, γιατί είναι επιχειρήσεις, αλλά στο σωματείο. Να δημιουργηθεί κίνημα διεκδικητικό, ποιοτικά αναβαθμισμένο που θα δημιουργεί συνθήκες βελτίωσης. Αλλιώς αυτοί θα μένουν μέσα και θα γλεντάνε και εμείς απ' έξω να καταγγέλλουμε».

Η Λούλα Καρατζά αναφέρθηκε στα δύο ...πρόσωπα του αθλήματος: «Υπάρχει το ποδόσφαιρο που έχει λεφτά και την κυβέρνηση να το αβαντάρει. Και από την άλλη, το σωματείο της γειτονιάς που είναι παρατημένο στη μοίρα του. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Μεταξύ των άλλων, γιατί στο ποδόσφαιρο που λειτουργεί σωστά δημιουργείται συνείδηση. Οτι δεν υπάρχει ατομικό αλλά συλλογικό, ότι για να πετύχεις χρειάζεται προσπάθεια. Αυτό είναι που τους φοβίζει. Γιατί αν υπάρχει ο Μάλλιαρης και άλλοι σαν αυτόν και τους μαθαίνει άλλα πράγματα, από αυτά που βιώνουμε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, θα τα μεταφέρουν στη ζωή. Και έτσι αυτοί που θα κοινωνικοποιηθούν, μέσα από το ποδόσφαιρο, με τέτοια πιστεύω θα τα μεταφέρουν και στη ζωή. Θ' αμφισβητήσουν, λοιπόν, την εξουσία τους, αυτό είναι που φοβούνται οι ταγοί του συστήματος. Το ζητούμενό τους, λοιπόν, δεν είναι μόνο τα οικονομικά οφέλη, σαφώς υπάρχει και αυτό, αλλά θέλουν να εκμεταλλευτούν ιδεολογικά το ποδόσφαιρο».

Η υπεύθυνη του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ - απαντώντας σε σχετική Ερώτηση - είπε ότι οι αρμόδιοι «δε θέλουν διαχωρισμό επαγγελματικού - ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, γιατί το ερασιτεχνικό τούς εξασφαλίζει τη βάση και το αξιοποιούν όπως θέλουν για τα συμφέροντά τους. Π.χ. ο Χαριστέας, που έβαζε τα γκολ στο πανευρωπαϊκό, από πού ξεκίνησε; Πού έμαθε μπάλα, στη Γιουβέντους; Οχι φυσικά, στο χωριό του έμαθε. Οπως και οι άλλοι, στο χωριό, στη γειτονιά κλπ.».

Ο Π. Καραβίτης ομονόησε αναφορικά με τις απόψεις για το νομοσχέδιο και πρόσθεσε: «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έρχονται νομοσχέδια, που ποτέ δεν τηρούνται. Δυστυχώς, τα μεγάλα κεφάλια έχουν το παιχνίδι στα χέρια τους και το ρυθμίζουν όπως τους συμφέρει. Ολοι κοιτάνε το πολιτικό κόστος. Αν ξεπεραστεί αυτό θ' αλλάξουν πολλά». Επίσης, υποστήριξε πως «το χρήμα υπήρχε πάντα στο ποδόσφαιρο. Κάθε εποχή είχε το χρήμα της. Ας πούμε το '50 και το '60 έπαιρναν ένα χιλιάρικο, αλλά τότε ήταν πολλά λεφτά. Παντού σ' όλον τον κόσμο υπάρχει επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι πλέον και δεν αλλάζει. Απλά θα πρέπει να διαμορφωθούν κάποιοι κανόνες. Γιατί έχουν εισέλθει αεριτζήδες και απατεώνες. Οταν κάποιος μπει φυλακή, τότε θα έχει γίνει η αρχή της βελτίωσης».

Με την άποψη περί μη αλλαγής, διαφώνησαν οι άλλοι συζητητές. Η Λούλα Καρατζά, αντέταξε: «Θέλουν να μας πείσουν ότι είναι ανίκητο το σύστημα. Ε, δεν είναι. Ομως, ο αθλητισμός άρα και το ποδόσφαιρο ακολουθεί τη γενικότερη κοινωνία και τις αρχές της. Αρα, δε γίνεται ν' αλλάξει ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο χωρίς ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές. Είναι, λοιπόν, υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος, ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο. Και απαιτείται πιο συστηματική δουλιά. Ο καθένας από το πόστο του πρέπει να διεκδικήσει. Π.χ. ο Σύλλογος Γονέων καθηγητή και βελτίωση του μαθήματος της γυμναστικής. Η γειτονιά από το Δήμο γήπεδο. Τα ερασιτεχνικά σωματεία την επιχορήγησή τους. Εχουν να πληρωθούν χρόνια και δεν έκαναν μια κινητοποίηση, τι περιμένουν; Να μαζευτούν κάτω απ' την ΓΓΑ και να διεκδικήσουν. Ετσι, θα βελτιώσουμε ορισμένα πράγματα. Αν ο καθένας από το πόστο του πιέζει, θ' αναγκαστούν να μας ακούσουν, θα κερδίσουμε, γιατί είμαστε περισσότεροι από αυτούς».

Ενώ η Λ. Κανέλλη τόνισε: «Ο επαγγελματικός αθλητισμός, άρα και το ποδόσφαιρο, δεν έχουν σχέση με την άθληση αλλά με το θέαμα. Το πρόβλημα είναι οι αλλαγές, οι οποίες έτσι και αλλιώς θα γίνουν, να γίνουν έγκαιρα. Πριν σαπίσουν τα παιδιά μας στον καναπέ. Οχι βλέποντας ποδόσφαιρο, αλλά αγοράζοντας αυτοκόλλητα που πουλιούνται στα περίπτερα».