Εχω ταξιδέψει δεκάδες φορές με το τρένο, από παλιά, και είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει σημαντικές προσπάθειες βελτίωσης. Την τελευταία φορά που επιβιβάστηκα, όμως (Παρασκευή 24/9/2004), υπήρξε καθυστέρηση μιάμισης ώρας στο σταθμό της Οινόης. Το απλό τρένο (αμαξ. 602) των 14.20 μ.μ. δεν είχε τα απαιτούμενα βαγόνια, παρόλο που είναι γνωστό και στον πιο ανίδεο ότι κάθε Παρασκευή έχει πάρα πολύ κόσμο. Κάθε Παρασκευή, λοιπόν, η ίδια κατάσταση. Αθλια βαγόνια, κακοστοιβαγμένο πλήθος, διαμάχες για μια θέση. Ταξίδι μίζερο για την πλέμπα και τους απόκληρους.

Απ' την άλλη, υπάρχουν τα Ιντερσίτι που πληρώνεις κάτι παραπάνω, αλλά πας ατσαλάκωτος. Τρένα δύο ταχυτήτων, λοιπόν, μετακινούν ανθρώπους δύο κόσμων. Θα μου πείτε, γιατί να νοιαστείτε για τους βρωμιάρηδες, τους ξένους και Ελληνες; Γιατί να ξοδέψετε λίγα χρήματα παραπάνω, ώστε να ταξιδεύουν και αυτοί με αξιοπρέπεια; Αφού υπάρχουν άλλα πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως, π.χ., η «ασφάλεια». Αυτό, μάλιστα, είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα και αξίζει τον κόπο να διατεθεί πολύ χρήμα, ώστε ο κοσμάκης να νιώσει ασφαλής απέναντι στην «τρομοκρατία».

Ποια «τρομοκρατία», δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω γιατί πιστεύουν ότι ο κοσμάκης νιώθει απροστάτευτος και ότι είναι διατεθειμένος να δεχτεί την προστασία τους. Οπως μου είπε κάποιος άντρας της υπηρεσίας σεκιούριτι, ιδιωτικής γερμανικής εταιρίας, προσλήφθηκαν για τους Ολυμπιακούς και θα μείνουν έως το καλοκαίρι. Είναι υπεύθυνοι, είπε, να κρατάνε τον κόσμο πίσω από τις γραμμές στην αποβάθρα για να μην υπάρξει κίνδυνος από το τρένο που έρχεται.

Μα πού ήταν τόσα χρόνια να μας σώσουν που σαλτάραμε πάνω στις γραμμές μόλις βλέπαμε το τρένο; Η κύρια, βέβαια, δουλιά τους είναι να ερευνούν βαγόνια και τις αποσκευές που ταξιδεύουν ασυνόδευτες. Με διαβεβαίωσε, όμως, ότι η έρευνα διεξάγεται παρουσία του επιβάτη!

Η τρομοϋστερία, λοιπόν, που τη δημιούργησαν και την εκμεταλλεύονται με όποιον τρόπο μπορούν, έχει εισχωρήσει σ' όλες τις πλευρές της καθημερινής μας ζωής και σ' ένα δημόσιο, πλατιά χρησιμοποιούμενο, λαϊκό μέσο μεταφοράς, όπως είναι το τρένο... Προς το παρόν, οι «φύλακες» των σταθμών δεν οπλοφορούν, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Πριν φτάσουμε να το διαπιστώσουμε με τραγικά συμβάντα, ας δώσουμε τώρα ένα τέλος στην τρομολαγνία, με το να μην ανανεωθούν οι συμβάσεις με τις ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας.

Σ' αυτό το ταξίδι, ένα άλλο επεισόδιο στο μπαρ του τρένου με έκανε να καταλάβω ότι το τρένο δεν είναι πια δημόσιο και λαϊκό μέσο μεταφοράς και το καθεστώς που ισχύει ούτε στα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς δεν το συναντάς. Γιατί, ας πούμε στα πλοία, όταν κάθεσαι στο μπαρ, κανείς δε σου λέει ότι απαγορεύεται η παραμονή σου εκεί, επειδή κυκλοφορείς με καφέ, αναψυκτικό, χυμό ή φαγώσιμο που δεν αγοράστηκε από αυτούς. Κι όμως, αυτό ισχυρίστηκε υπάλληλος της αλυσίδας φαστφουντάδικων «Γρηγόρης μικρογεύματα», που έχει το μονοπώλιο προσφοράς φαγητού και ποτού στα τρένα του ΟΣΕ.

Ας μας απαντήσουν, λοιπόν, οι αρμόδιοι: Τι είναι αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά; Η διευκόλυνση και η προσφορά στους επιβάτες ή στις πολυεθνικές και μικροεθνικές (όπως μικρογεύματα); Μην υποκρίνεστε ότι είναι το πρώτο, ενώ είναι πάντα το δεύτερο.

ΥΓ: Και να σκεφτείς ότι σκεφτόμουν να βγάλω κάρτα απεριορίστων διαδρομών...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ, Χαλκίδα