Από τον αναγνώστη μας Γιάννη Μπιλλήρη από την Κάλυμνο πήραμε την παρακάτω επιστολή. Αναφέρει:

«Θέλω να κάνω μια επισήμανση πάνω στο άρθρο για τη Χιλή της Ελένης Μαυρούλη («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 12/9/04, σελ. 27-28) στο σημείο που αναφέρεται στο σχόλιο του απόστρατου στρατηγού της KGB Νικολάι Λεόνοφ.

Ενα ανάλογο για τη Χιλή άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου υπήρχε και στην εφημερίδα «Ο κόσμος του Επενδυτή» (11/12-9-04, σελ. 24). Εκεί αναφέρεται στον Ν. Λεόνοφ που λέει τα εξής: «Ούτε ένα δολάριο στη Χιλή ούτε ένα όπλο στον Αλιέντε. Αυτή την εισήγηση κάναμε στον Λεονίτ Μπρέζνιεφ.

Ο Λεόνοφ δεν είναι τυχαίος. Ηταν ο πρώτος σοβιετικός που ήρθε σε επαφή με τον Τσε Γκεβάρα, φίλος του Κάστρο και επικεφαλής για μια 20ετία του Αναλυτικού Τμήματος της KGB. To άρθρο συνεχίζει και με άλλα παρακάτω που δείχνουν την απροθυμία της ΕΣΣΔ να στηρίξει τον Αλιέντε (σ.σ. η υπογράμμιση δική μας).

Θέλω να επισημάνω ότι έτσι δημιουργείται ελλιπής πληροφόρηση στους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη». Μήπως υπάρχει πρόβλημα μπροστά στην ανάγκη που θα βρεθεί ο όποιος ή η όποια αρθρογράφος να σταθεί πλέον κριτικά και παραπέρα ίσως κι αυτοκριτικά για όλη εκείνη την περίοδο κι όχι μόνο;

Είναι όμως λύση να παρακάμπτονται τα «αγκάθια»; Οχι! Αυτά δεν πρέπει να σκεπάζονται. Οι αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» (μέλη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ ή φίλοι του Κόμματος) πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη πληροφόρηση χωρίς «καλύμματα» που έχουν να κάνουν με το παρελθόν.

Σχετικά με τα ζητήματα που θίγονται, η συντάκτριά μας Ε.Μ σημειώνει:

Ασφαλώς καμία διάθεση να καλυφθούν πλευρές της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «ως αγκάθια» δεν κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη αναφορά σε δηλώσεις του Νικολάι Λεόνοφ, απόστρατου στρατηγού της KGB, σχετικά με τη στάση της Μόσχας απέναντι στον Αλιέντε, στο άρθρο του «Ρ», της 12 Σεπτεμβρίου 2004, με τίτλο: «Χαϊδεύοντας το πόδι της τίγρης».

Αυτό γίνεται σαφές από το σύνολο των λεγομένων του Λεόνοφ, στο ντοκιμαντέρ του Γερμανού σκηνοθέτη Βίλφριντ Χουίζμαν με τίτλο «Προδοσία στο Σαντιάγκο». Συγκεκριμένα, ο Λεόνοφ φέρεται να δηλώνει: «Ο Αλιέντε είχε στείλει ήδη τον Πινοτσέτ στη Μόσχα, για να διαπραγματευτεί σχετικά με τον οπλισμό που χρειαζόταν ο χιλιανός στρατός. Εμείς, στην KGB, αγνοούσαμε τα πάντα. Εγώ το έμαθα, όταν ήδη τα πλοία κατευθύνονταν προς τη Χιλή. Εγραψα ένα κατ' επείγον προσωπικό σημείωμα προς τη σοβιετική ηγεσία, για να προλάβει να αλλάξει η ρότα των πλοίων. Το πραξικόπημα ήταν ήδη στα σκαριά. Η γνώμη μας ήταν ότι το "χιλιανό πείραμα" ήταν καταδικασμένο καθώς ο Αλιέντε ήταν κατά της λογικής της "σιδερένιας γροθιάς"».

Και συνεχίζει: «Ο Αλιέντε φαινόταν να «χαϊδεύει το πόδι της τίγρης» για να μην την εξαγριώσει. Η πείρα μας έχει διδάξει ότι με έναν τέτοιο ιδεαλισμό είναι αδύνατο να επιβάλλεις την τάξη. Ενώ τα σοβιετικά πλοία κατευθύνονταν στο Περού, το Κρεμλίνο πείστηκε ότι ένα πραξικόπημα με σοβιετικά όπλα, που θα ανέτρεπε ένα σοσιαλιστή Πρόεδρο και θα στρεφόταν κατά της εργατικής τάξης της χώρας της Χιλής, θα ήταν καταστροφικό για την ΕΣΣΔ».

Με βάση αυτές τις δηλώσεις, έγινε και η συγκεκριμένη αναφορά στο άρθρο που αναφέρετε...