Η απόφαση της κυβέρνησης να αφήσει και φέτος εκτός επιδότησης μεγάλες ποσότητες της παραγωγής βαμβακιού - το ίδιο έκαναν, τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - έχει προκαλέσει την οργή των βαμβακοπαραγωγών, που αντιδρούν με αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης επιμένει, πεισματικά, να «μετράει» το βαμβάκι στους 1.103.000 τόνους, όταν η παραγωγή είναι πολύ μεγαλύτερη. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στους αγρότες καταλογίζοντάς τους ευθύνες, επειδή, δουλεύοντας σκληρά και σωστά, είχαν, φέτος, καλή σοδειά, με αποτέλεσμα να ξεπεραστεί, κατά πολύ, το «πλαφόν» παραγωγής, που η ΕΕ έχει επιβάλει στη χώρα μας.

Βεβαίως, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως επιμένει να εμφανίζει λιγότερη την παραγωγή, γιατί αυτό είναι για το «καλό» των βαμβακοπαραγωγών, καθώς έτσι εξασφαλίζονται μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις από την ΕΕ για το προϊόν. Διότι - λέει - σύμφωνα με το σχετικό κανονισμό της ΕΕ για το βαμβάκι, όταν η παραγωγή ξεπερνάει τις ποσοστώσεις που έχουν τεθεί - κατ' αρχήν τους 782.000 τόνους και σε δεύτερο στάδιο τους 1.138.000 τόνους - αυξάνονται τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας που πληρώνουν οι παραγωγοί.

Ομως, δε λένε οι κυβερνώντες ότι η «πηγή» του κακού είναι ο ίδιος ο κανονισμός, ο οποίος και πρέπει ν' αλλάξει. `Η μάλλον λένε ότι φταίει ο κανονισμός, αλλά φορτώνουν την ευθύνη γι' αυτόν αποκλειστικά στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που τον συνυπέγραψαν, κρύβοντας, επιμελώς, ότι η ΝΔ τότε συμφώνησε, επί της ουσίας, και σήμερα συνεχίζει να τον εφαρμόζει «κατά γράμμα», με συνέπεια και ζήλο.

Αλλά, εκτός του γεγονότος ότι είναι απαράδεκτο να τιμωρείται κάποιος επειδή παράγει, ούτε ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι, αν εμφανίσει, με «μαγειρέματα» και «αλχημείες», μικρότερη την παραγωγή, θα ωφεληθούν οικονομικά οι Ελληνες βαμβακοπαραγωγοί, ισχύει.

Ενα παράδειγμα για του λόγου το ασφαλές: Φέτος, το μέσο «πλαφόν» που τέθηκε στους Θεσσαλούς παραγωγούς είναι 320 κιλά το στρέμμα, ενώ η πραγματική στρεμματική απόδοση είναι 368 κιλά. Αν η συνολική παραγωγή υπολογιστεί στους 1.103.000 τόνους, (με την προσαρμογή φτάνει στους 1.136.000 τόνους), που «μετράει» η κυβέρνηση, η ελάχιστη συνολική τιμή θα διαμορφωθεί στις 261 δρχ. το κιλό κι επομένως ο Θεσσαλός βαμβακοπαραγωγός θα εισπράξει 83.520 δρχ. το στρέμμα, (261χ320). Αν η κυβέρνηση δήλωνε στην ΕΕ μια παραγωγή κοντά στην πραγματικότητα, που υπολογίζεται σε 1.150.000 τόνους, (με την προσαρμογή φτάνει στους 1.185.000 τόνους), τότε η συνολική ελάχιστη τιμή του προϊόντος θα ήταν 241 δρχ. το κιλό και ο Θεσσαλός παραγωγός θα εισέπραττε 88.688 δρχ. το στρέμμα, (241χ368), κερδίζοντας 5.168 δρχ. το στρέμμα.

Παράλληλα, πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει και τον «κουβαρντά»... στους βαμβακοπαραγωγούς τις επόμενες μέρες, αφού ετοιμάζεται να μοιράσει καμιά 30.000 τόνους βαμβάκι. Οχι επιπλέον, αλλά επειδή με βάση τα στρεμματικά πλαφόν παραδόθηκαν στα εκκοκκιστήρια μέχρι 15/12 κάτι λιγότερο από 1.080.000 τόνους, προκύπτει ένα περίσσευμα μέχρι τους 1.108.000 τόνους το πολύ, που θέλει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης να δηλωθούν στην ΕΕ. Και για το ποιος θα πάρει αυτές τις ποσότητες, γίνεται η φασαρία από κάποιους γαλάζιους συνεταιριστές της Θεσσαλίας.

Ομως, όπως προαναφέραμε, το θέμα δεν είναι να κοιτάξουν οι βαμβακοπαραγωγοί πώς θα χάσουν λιγότερα, αλλά το πώς θα ανατρέψουν τον καταστροφικό κανονισμό, ώστε να έχουν το δικαίωμα να παράγουν όσο μπορούν και να βελτιώνουν συνεχώς το εισόδημά τους.

Και, φυσικά, ο αγώνας της μικρομεσαίας αγροτιάς δεν μπορεί να μείνει μόνο στην εξασφάλιση καλύτερης τιμής για το βαμβάκι και τα άλλα προϊόντα, ούτε για την ικανοποίηση κάποιων επιμέρους και συγκυριακών αιτημάτων. Χρειάζεται πάλη για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ και για τη δημιουργία των προϋποθέσεων - σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο - για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής υπέρ των συμφερόντων των μικρομεσαίων αγροτών και του ελληνικού λαού.

Από αυτή την άποψη, η πάλη της αγροτιάς πρέπει να προβάλλει σωστό και διευρυμένο διεκδικητικό πλαίσιο και να έχει πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Και, οπωσδήποτε, χρειάζεται η αγωνιζόμενη αγροτιά να ενώσει τις δυνάμεις με την εργατιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα σ' ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο, καθώς κοινά είναι τα προβλήματα, κοινός και ο στόχος.