Τα μεσάνυχτα της 31ης του Δεκέμβρη 2004 λήγει η ισχύς της λεγόμενης Πολυινικής Συμφωνίας για το διεθνές εμπόριο των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Από την 1η Ιανουαρίου 2005 τερματίζονται οι ποσοστώσεις που ίσχυαν επί δεκαετίες για τις εξαγωγές προϊόντων ένδυσης από χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μπαγκλαντές, η Ταϊλάνδη, το Πακιστάν, η Αίγυπτος, κ.ά.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, σε πρόσφατη έκθεσή του, εκτιμά ότι από την εξέλιξη αυτή κινδυνεύουν να χάσουν την εργασία τους περίπου 27 εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως στις κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες, αλλά και στη βαμβακοκαλλιέργεια της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Στο ίδιο πνεύμα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επισημαίνει ότι η κατάργηση των ποσοστώσεων θα προκαλέσει, μόνο κατά το 2005, μείωση στις ευρωπαϊκές εξαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κατά 6,2% και των ειδών ιματισμού κατά 8%. Πίσω από τα ποσοστά αυτά κρύβονται πάνω από 100.000 κλωστοϋφαντουργίες που δραστηριοποιούνται σήμερα στην Ευρώπη, με ετήσιο τζίρο περίπου 200 δισ. ευρώ και τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους που θα πληρώσουν και «τα σπασμένα».

Με άκρως υποκριτικό τρόπο, η ένωση των Ευρωπαίων βιομηχάνων της κλωστοϋφαντουργίας ζήτησε, με πρόσφατη ανακοίνωσή της, παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών για την προστασία των ευρωπαϊκών βιομηχανιών, παρεμβάλλοντας εμπόδια στις εισαγωγές προϊόντων από τις προαναφερόμενες χώρες και κυρίως από την Κίνα. Ζητούν, μάλιστα, οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι και τη συμπαράσταση των εργαζομένων!

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η κατάργηση των ποσοστώσεων θα οδηγήσει, πράγματι, στον κατακλυσμό της αγοράς από κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα κινεζικής, ινδικής, πακιστανικής παραγωγής, τα οποία πωλούνται πολύ φθηνότερα, εξαιτίας του χαμηλού κόστους εργασίας στις χώρες αυτές. Σύμφωνα με τα στοιχεία των κινεζικών αρχών το ημερομίσθιο σ' αυτή τη χώρα κυμαίνεται από ένα έως δύο δολάρια...

Ομως, τόσο η υπογραφή, όσο και η κατάργηση της Πολυινικής Συμφωνίας εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο αξιοποιεί τις «τέσσερις ελευθερίες» της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης (ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων, εργατικού δυναμικού, προϊόντων, υπηρεσιών), για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και να επεκτείνει ακόμη περισσότερο τις αγορές.

Η Πολυινική Συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1974 στο πλαίσιο της διεθνούς συμφωνίας για τους δασμούς και το εμπόριο (GATT). Βασικός στόχος της ήταν: «Η επέκταση του εμπορίου, η άρση των εμποδίων στην ελεύθερη κίνηση των προϊόντων, η φιλελευθεροποίηση του παγκόσμιου εμπορίου στα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα». Οι πολυεθνικές έβαζαν μπροστά τη μεταφορά των παραγωγικών τους δραστηριοτήτων στις χώρες με το χαμηλότερο εργατικό κόστος. Για την τριακονταετία που θα μεσολαβούσε έως την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου όρισαν κάποιες ποσοστώσεις για τις εξαγωγές από τις χώρες αυτές, ώστε η προσαρμογή να γίνει σταδιακά χωρίς δυνατούς κραδασμούς. Στο διάστημα αυτό είτε μεταφέροντας τις μονάδες τους στις χώρες χαμηλού κόστους, είτε κάνοντας επενδύσεις σ' αυτές ενίσχυσαν τις θέσεις τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα στην Κίνα, που έχει αναδειχτεί σε «υπερδύναμη» στην κλωστοϋφαντουργία, λειτουργούν πάνω από 110.000 επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και τα πιο γνωστά και φανταχτερά ονόματα της παγκόσμιας μόδας...