Η χρονιά κλείνει με την τραγική είδηση του θανάτου του 15χρονου μαθητή εργαζόμενου Δημήτρη Καραγιάννη οι οποίος ήρθε να υπενθυμίσει με ακόμα πιο άγριο τρόπο ότι ο ταξικός πόλεμος στους τόπους δουλιάς συνεχίζεται. Ο 15χρονος, παιδί εργάτη, αναγκάστηκε από νωρίς να παραιτηθεί από το δικαίωμα στη μόρφωση, δουλεύοντας για το μεροκάματο για να βοηθήσει την εξαμελή οικογένειά του. Ηρθε έτσι να προσθέσει το όνομά του και στη φετινή μαύρη λίστα των νεκρών εργατών που υπολογίζονται σε 119 σύμφωνα με τα στοιχεία του «Ρ» και μετά την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας στις 19 Οκτώβρη για 115 νεκρούς από τις αρχές του χρόνου. Πάνω από 730 εργάτες την τελευταία πενταετία δε γύρισαν σπίτια τους αφήνοντας τη ζωή τους στους τόπους δουλιάς.

Πίσω όμως από αυτά τα ξερά νούμερα, κρύβονται ζωές που χάθηκαν, όπως ο 15χρονος πριν να καταλάβει καν την ίδια τη ζωή. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται και πάλι τραγικά η βαρβαρότητα του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί από αυτή την εκμετάλλευση αυξάνουν διαρκώς τα κέρδη τους οι πλουτοκράτες, το μεγάλο κεφάλαιο. Και που μπροστά στα κέρδη και υπερκέρδη δε λογαριάζουν ούτε ανθρώπινες ζωές. Γι' αυτά τα κέρδη θέλουν στη δούλεψή τους τον εργάτη από παιδί. Να τον ξεζουμίζουν με την υπερεκμετάλλευση, ρίχνοντάς του στην κυριολεξία ψίχουλα από ένα ξεροκόμματο.

Σε 246 εκατομμύρια υπολογίζονται τα παιδιά σε όλο τον κόσμο που εξαναγκάζονται να δουλεύουν στα μέσα παραγωγής που κατέχει το μεγάλο κεφάλαιο. Στην Αφρική, στην Ινδία, στο Πακιστάν κ.α. εκμεταλλεύονται στην κλωστοϋφαντουργία, σε εργοστάσια, σε ορυχεία κι αλλού, αφού πρώτα έχουν οδηγήσει τις οικογένειές τους στην εξαθλίωση της ζωής με ένα ευρώ τη μέρα, εξαναγκάζοντας τα παιδιά να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα. Για τους κεφαλαιοκράτες όμως, ακόμα και αυτός ο αριθμός είναι μικρός. Δεν αρκούν για το εργασιακό μοντέλο που θέλουν να επιβάλλουν και λέει ότι απ' όσο πιο μικρή ηλικία ξεκινάει η εκμετάλλευση αποφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Γιατί το παιδί είναι αδύναμο να αντιδράσει στη βαρβαρότητά τους, υπάκουο στις εντολές τους, δεν ασφαλίζεται, δεν απαιτεί, δε διεκδικεί τίποτα παρά το ξεροκόμματο για συμπλήρωμα στην εξαθλιωμένη ζωή της οικογένειας. Για να το μάθουν σ' αυτή την υποταγή σε όλη του τη ζωή, αν καταφέρει να ζήσει. Και έχουν φροντίσει η φτώχεια και η ανεργία να τους εξοικονομούν συνεχώς μια ατελείωτη εργατική δύναμη που περιμένει να μπει στη δούλεψή τους.

Ο θάνατος του 15χρονου δεν αφήνει περιθώρια για κλάματα. Πρέπει να γίνει οργή και αγανάκτηση συνειδητή, εναντίωση ενάντια στην εκμεταλλευτική σκλαβιά. Να φωνάξουν «φτάνει πια, ως εδώ». Να μην επιτρέψουν κι άλλα θύματα από την τάξη τους για να γεμίζουν τα ταμεία τους οι κεφαλαιοκράτες και να αναπαράγεται το σάπιο σύστημά τους και η εκμετάλλευση. Και αυτό απαιτεί ταυτόχρονα να οργανώσουν και να εντείνουν τον αγώνα τους για να προστατεύσουν τη ζωή τους και να επιβάλλουν τα απαραίτητα γι' αυτό μέτρα. Αγώνας με ρότα την κατάργηση των αιτιών των εγκλημάτων στους χώρους δουλιάς. Και σ' αυτό τον αγώνα ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να είναι ενωμένη, ενάντια στις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας ώσπου να πάρουν τελικά οι ίδιοι την εξουσία στα χέρια τους, για να καταργήσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.