Η τεράστια καταστροφή από το σεισμό και τα παλιρροϊκά κύματα στη Νοτιοανατολική Ασία έφερε στην επιφάνεια μια πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω από τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες από τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα παραδείσια θέρετρα της περιοχής. Μια πραγματικότητα που αφορά στην κατάσταση εκατομμυρίων ανθρώπων στις χώρες αυτές που ζουν (αυτοί και οικογένειές τους) με μηνιαίο εισόδημα 60- 80 δολαρίων το μήνα...!

Αυτή την πραγματικότητα «αξιοποιούσαν» επί χρόνια η ντόπια άρχουσα τάξη και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις που μετέφεραν τις δραστηριότητές τους εκεί, για να εκμεταλλευτούν τα φθηνά εργατικά χέρια και τις «παρθένες» αγορές.

Τώρα, μετά την καταστροφή και ενώ εκδηλώνεται εντυπωσιακά η αλληλεγγύη των λαών απ' όλο τον κόσμο στους πληγέντες λαούς της περιοχής, οι κυβερνήσεις των πιο πλούσιων χωρών επιδίδονται σε πλειοδοσία εξαγγελιών ανθρωπιστικής βοήθειας με αμφίβολο αντίκρισμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της έκρηξης «φιλανθρωπίας» δίνει η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία υποχρεώθηκε κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή για την αρχική της δήλωση (για βοήθεια 35 εκ. δολαρίων) να δεκαπλασιάσει την προσφορά της.

Ηδη, υπολογίζεται ότι η βοήθεια της «παγκόσμιας κοινότητας» (διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, έρανοι) θα ξεπεράσει τα 2 δισ. δολάρια.

Ομως, από τις υποσχέσεις έως την υλοποίησή τους υπάρχει μεγάλη απόσταση...

Εκπρόσωπος του ΟΗΕ εκτιμούσε ότι το τελικό ποσό που θα φθάσει στους πληγέντες θα είναι πολύ μικρότερο. Επικαλέστηκε, μάλιστα, το παράδειγμα του Ιράν, το οποίο είχε πληγεί από μεγάλο σεισμό πριν από ένα χρόνο με χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες υλικές καταστροφές. Τότε η «παγκόσμια κοινότητα» ανακοίνωσε βοήθεια ύψους 1,1 δισ. δολαρίων απ' τα οποία μόλις 17,5 εκατ. δολάρια έφτασαν στο Ιράν..!