Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον αφορισμό των έργων του Νίκου Καζαντζάκη «Τελευταίος πειρασμός» και «Καπετάν Μιχάλης», το 1954 από την Ιερά Σύνοδο, με την κυβέρνηση να τιμωρεί τα μέλη των συμβουλίων που στήριξαν τον συγγραφέα; Τον μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνο Καντιώτη, που το 1991 κίνησε γην και ουρανό για να σταματήσει τα γυρίσματα της ταινίας «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, επειδή έπληττε «τα χρηστά ήθη»; Τον εξοστρακισμό των παραστάσεων του «αθυρόστομου» Αριστοφάνη από τις Σέρρες, καθ' υπόδειξιν του εκεί μητροπολίτη, τον περασμένο Ιούλη;

Δεν είναι λίγες οι ιστορίες από το νέο Μεσαίωνα, που βάλθηκε αυτή τη φορά να δείξει τα δόντια του απέναντι στη μουσική μας παράδοση και στην Δόμνα Σαμίου, η οποία επί δεκαετίες έχει οργώσει την Ελλάδα, φέρνοντας στο φως κομμάτια του μουσικού μας πολιτισμού. Είναι γνωστή η μηνυτήρια αναφορά κατά της Δόμνας Σαμίου, του πρωτοψάλτη Θεόδωρου Ακρίδα στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Μεσολογγίου, για εκπομπή της ET-3 τον περασμένο Φλεβάρη, όπου τραγουδούσε «τολμηρά» αποκριάτικα παραδοσιακά τραγούδια. Γνωστή είναι και η εξοργιστική απάντηση του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στην επιστολή - αναφορά του Θ. Ακρίδα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πάλκο». Υπενθυμίζουμε ότι ο αρχιεπίσκοπος ευχαριστεί τον ψάλτη «για την αποστολή της προς ενημέρωσίν μου διά τα φοβερά και απαράδεκτα που ακούστηκαν στην εκπομπή της κ. Δ. Σαμίου», δηλώνοντας ότι: «H χυδαιότητα ξεχειλίζει και χωρίς καμία αιδώ παρουσιάζεται στην ελληνική κοινωνία. Ολα αυτά είναι νόσος του πνεύματος, σκότος, μωρία και αφροσύνη, είναι πώρωσις συνειδήσεως. Θα πρέπει να καταλάβουν όσοι θέλουν να μολύνουν την πατρίδα μας με τέτοιου είδους χυδαιότητες, ανηθικότητες, βωμολοχίες και ανομίες ότι θα βρουν μπροστά τους τους υγιώς σκεπτόμενους συνανθρώπους μας» (!!!).

Δηλώσεις, που στη συνέχεια και μετά το θόρυβο που προκλήθηκε επιχείρησε να απαλύνει τις εντυπώσεις, σημειώνοντας πως «λόγος γίνεται για δύο ή τρία συγκεκριμένα τραγούδια». Η Εκκλησία, δηλαδή, για μια ακόμα φορά, θέτει εαυτόν λογοκριτή της παράδοσής μας, καθορίζοντας τα όρια του επιτρεπτού και του μη επιτρεπτού. Προχωρώντας στις προγραφές παραδοσιακών τραγουδιών, που δεν αρμόζουν στα «χρηστά ήθη». Την ίδια στιγμή, κουβέντα δε λένε για όλες αυτές τις πτυχές της πορνογραφίας, κυρίως της «soft», που κατακλύζει την τηλεόραση, τα ΜΜΕ, τη βιομηχανία του θεάματος.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο πολιτισμός μας μπαίνει στο στόχαστρο της Εκκλησίας. Παραδοσιακός ή σύγχρονος, έχει «γευτεί» τις αναχρονιστικές, σκοταδιστικές παρεμβάσεις της. Οσον αφορά στο τελευταίο κρούσμα, ας μην ξεχνάμε ότι η ανατρεπτική διάθεση της Αποκριάς και των τραγουδιών της είναι και αυτή που την κατέστησε υπό διωγμόν από την Εκκλησία, ενώ, παράλληλα, της χάρισε αυτήν την αξιοθαύμαστη μακροζωία ανά τους αιώνες. Εξάλλου, η διακωμώδηση της εξουσίας και η συμβολική έκφραση από το λαό της γνώσης της ουσίας των πραγμάτων, γνώση σαφώς απαγορευμένη, κουβαλά το σπέρμα της κοινωνικής ανατροπής. Η απόπειρα να ποινικοποιηθούν οι πολιτιστικές παραδόσεις και τα έθιμα του λαού μας δε θα περάσει...