Στη Ρωσική Επανάσταση του 1905 θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Ο πάγος, που σκέπαζε την Πετρούπολη και την Ιστορία, έσπαζε κάτω από το βάρος των βημάτων του προλεταριάτου. Κυριακή 9 (σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο)/ 22 (με το νέο) του Γενάρη 1905, 140.000 εργάτες με επικεφαλής τον παπα-Γκαπόν βάδιζαν με την καρδιά σφιγμένη από την απελπισία προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, με εικόνες και σταυρούς για να παρακαλέσουν τον «πατερούλη» τσάρο να τους «ελεήσει». Οι κολασμένοι της πόλης βάδιζαν και για τα αδέλφια τους στο χωριό, που πέθαιναν από την πείνα και τις επιδημίες, που στεγάζονταν μαζί με τα ζώα και ντύνονταν με κουρέλια.

Κάτω από τα χτυπήματα του κνούτου πέθαιναν για την «αγία» Ρωσία. Γενάρη του 1904 έδειχνε το ημερολόγιο, Ρωσο-Ιαπωνικός πόλεμος στην Απω Ανατολή, ήττα του τσαρικού στρατού και η πανεθνική κρίση όξυνε στο έπακρο όλες τις κοινωνικές αντιθέσεις. Δε χρειαζόταν πια παρά μια «συνηθισμένη» αφορμή, όπως η απόλυση τριών εργατών από το εργοστάσιο Πουτίλοβ, για ν' αρχίσει η «γενική δοκιμή», του Κόκκινου Οχτώβρη, δώδεκα χρόνια αργότερα.

Οι βιομηχανικοί εργάτες στη Ρωσία διπλασιάστηκαν μέσα σε 20 χρόνια από το 1887 έως το 1908, ενώ η καταπίεσή τους από τους καπιταλιστές, που επιδεινωνόταν ταυτόχρονα από το τσαρικό καθεστώς, οδήγησε στη δημιουργία του εργατικού κινήματος, το οποίο η ρωσική αστική τάξη, στο βαθμό που δεν μπορούσε να το καταστείλει, επιχειρούσε να το ελέγξει, με δικούς της ανθρώπους, όπως ο παπάς Γκαπόν, στις γραμμές του.

Οι μπολσεβίκοι, που συμμετείχαν ενεργά στη διαδήλωση, αντιτάχθηκαν και στην «οργάνωση» του παπα - Γκαπόν και στους σκοπούς του και είχαν προειδοποιήσει το προλεταριάτο. «Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να έρθει αν είναι έργο μόνο των ίδιων των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους», έγραφαν στην προκήρυξή τους. Η διαδήλωση αιματοκυλήθηκε από το στρατό και την αστυνομία.

Μετά τη «Ματωμένη Κυριακή», η επανάσταση απλώθηκε σ' ολόκληρη τη Ρωσία και στο πλαίσιο αυτής της πορείας, γεννήθηκαν και τα σοβιέτ ως όργανα της λαϊκής εξουσίας των εργαζόμενων τάξεων - της δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς, σε λανθάνουσα, ακόμα, μορφή.

Ο κύκλος της επανάστασης του 1905 έκλεισε υπέρ της αντεπανάστασης στις 3 Ιουνίου του 1907 με τη διάλυση της 2ης Δούμας, και όλων των επαναστατικών λαϊκών οργάνων. Η ιστορική της σημασία, όμως, υπήρξε τεράστια, καθώς όπως έγραψε ο Β. Ι. Λένιν, «κάθε μήνας αυτής της περιόδου ισοδυναμούσε, από την άποψη της εκμάθησης των βάσεων της πολιτικής επιστήμης - και από τις μάζες και από τους αρχηγούς και από τις τάξεις και από τα κόμματα - με ένα χρόνο "ειρηνικής", "συνταγματικής" ανάπτυξης. Χωρίς τη "γενική δοκιμή" του 1905 θα ήταν αδύνατη η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917».