φωτ

Την 1/4/2005 συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας σύζυγος, πατέρας και παππούς ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΝΙΚΙΔΗΣ. Ο Γιάννης Τονικίδης υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής του με ανιδιοτέλεια, πίστη και σταθερότητα το τιμημένο ΚΚΕ και τα υψηλά ιδανικά του, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού. Εζησε πολλά χρόνια ως οικονομικός μετανάστης στο Βέλγιο ως ανθρακωρύχος και με την επιστροφή του στην Ελλάδα κατοικούσε στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Ζούσε δραστήρια την κομματική ζωή της ΚΟΒ Ευόσμου, ήταν πάντα πρωτοπόρος σε όλες τις εκδηλώσεις της Κομματικής Οργάνωσης. Στη μνήμη του προσφέρω στην ΚΟΒ Ηλιούπολης 100 ευρώ προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Η σύζυγός του, Ευθυμία Τονικίδου.

***

φωτ

Στη μνήμη του ΘΑΝΑΣΗ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΠΟΝίτη στην Κατοχή, υπαξιωματικού του ΔΣΕ, κομμουνιστή που όλη του τη ζωή ήταν πιστός στα ιδανικά του Κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ και προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου προσφέρω 100 ευρώ στην ΚΟΒ Ανω Πόλης Θεσσαλονίκης.

Η συντρόφισσά του, Κλεονίκη.

***

φωτο

Στις 7/1/2005 συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από το θάνατο του συντρόφου μας, συζύγου, πατέρα και παππού, ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, από την Κρύα Βρύση Εδέσσης. Μαχητής του ΕΛΑΣ και αξιωματικός του ΔΣΕ. Στη μνήμη του και προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που για 50 χρόνια ήταν συνεχώς μέλος του, προσφέρουμε 50 ευρώ μέσω ΚΟΒ Βελδεμίρη.

Η γυναίκα του και τα παιδιά του.

***

φωτο

Στις 25 Γενάρη 2005 συμπληρώνονται 2 χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου μου, ΑΛΕΚΟΥ ΒΑΡΔΟΠΟΥΛΟΥ. Ηταν στέλεχος του ΚΚΕ, πιστός αγωνιστής από τα παιδικά του χρόνια στους Λαμπράκηδες. Ενας σύντροφος γεμάτος ζωντάνια, αγάπη, πίστη στο Κόμμα αλλά και στην οικογένειά του. Η απουσία του έχει αφήσει μεγάλο και αναπλήρωτο κενό σε όλους μας. Ακόμη και μετά το θάνατό του έχει προσφέρει ζωή σ' άλλους ανθρώπους που τόσο αγαπούσε και βοηθούσε σε κάθε ανάγκη τους. Το όνειρό του στη ζωή το πραγματοποιήσαμε και πιστεύω το νιώθουμε ότι είναι ικανοποιημένος και ευχαριστημένος. Στη μνήμη του και προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ προσφέρουμε 150 ευρώ μέσω ΚΟΒ Φιλύρου Θεσσαλονίκης.

Η γυναίκα του σ. Αννα Βαρδοπούλου και τα παιδιά του.

***

φώτο

Η ΚΟΒ Κερατέας στη μνήμη του ΜΗΤΣΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΗ προσφέρει 100 ευρώ για την Οικονομική Εξόρμηση του Κόμματος. Γεννήθηκε το 1943 από αριστερή οικογένεια. Από μικρός εντάχθηκε στη «Νεολαία Λαμπράκη» και αμέσως μετά μέχρι σήμερα στις γραμμές του ΚΚΕ. Το 1962 εκλέγεται πρόεδρος στο Σωματείο Εργαζομένων στου «Καρέλα». Το 1964 οργανώνει και συμμετέχει στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Το 1967 ξεφεύγει από τη χούντα και παλεύει στον αντιδικτατορικό αγώνα. Μετά τη μεταπολίτευση εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Κερατέας. Στη συνέχεια τίθεται επικεφαλής συνδυασμού, έως και τώρα. Πρωτοστατεί στο Παράρτημα του Συνδικάτου Οικοδόμων και επί σειρά ετών εκλέγεται γραμματέας στο Εργατικό Κέντρο Λαυρίου. Στέλεχος του Κόμματος, αγωνιστής για τα δίκαια αιτήματα του σοσιαλισμού, αποφασιστικός και ακούραστος σε κάθε τομέα δουλιάς, σε κάθε κίνημα: Στην Επιτροπή Ειρήνης, στην Εθνική Αντίσταση, στο ΠΑΜΕ, στα τοπικολαϊκά προβλήματα. Στη θύμησή μας θα υπάρχει πάντα.

ΚΟΒ Κερατέας του ΚΚΕ.

***

φώτο

Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΞΑΓΟΡΑΡΗΣ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, υπήρξε δραστήριος συνδικαλιστής. Για τη δράση του αυτή υπέστη πολλούς διωγμούς. Η παραμονή του στη Γυάρο, κάτω από άθλιες συνθήκες, συνέβαλε σε ανεπανόρθωτη βλάβη στην καρδιά του και πέθανε στις 12 Γενάρη 1977. Στην άσβεστη μνήμη του και για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ προσφέρω 50 ευρώ μέσω ΚΟΒ Ε/Υ Βύρωνα.

Η γυναίκα του, Κανέλλα.

***

ΦΩΤ. 2

Στη μνήμη των πολυαγαπημένων γονιών μου, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ και ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑΣ ΤΖΙΟΥΦΑ και των αδελφών μου ΑΓΛΑΪΑΣ και ΟΔΥΣΣΕΑ, από το Δίλοφο Βοΐου Κοζάνης. Ο πατέρας μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ και από τους πρώτους πολέμησε στην Αττική (όπου δούλευε χτίστης) με το ψευδώνυμο ΚΑΠΕΤΑΝ ΒΑΡΔΑΣ, ιδεολόγος κομμουνιστής. Μετά τη Βάρκιζα γύρισε στο χωριό του. Πέθανε στην Τσεχοσλοβακία το 1962. Η βασανισμένη μου μανούλα, που δεν μπόρεσε να αντέξει το χαμό των παιδιών της, πέθανε το 1950 στην Τσεχοσλοβακία. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει μια μέρα καλύτερης ζωής, γι' αυτήν που αγωνίστηκαν τα παιδιά της. Ο αδελφός μου, Οδυσσέας, με την ίδρυση του ΕΑΜ οργανώνεται και δουλεύει ακούραστα. Αργότερα περνάει στην ΕΠΟΝ. Την άνοιξη του 1943, 18χρονο παλικάρι, παίρνει το όπλο και φεύγει για τα τμήματα του ΕΛΑΣ, στην υποδειγματική ομάδα του Συντάγματος. Αργότερα στάλθηκε στην 9η Μεραρχία, πήρε μέρος σε πολλές μάχες, όπως στη γέφυρα του Πασιά στον Αλιάκμονα στην Κοζάνη, Βάλια-Κάλντα, στο Βαθύλακκο και αλλού. Μετά τη Βάρκιζα γύρισε στο χωριό του, όχι όμως για πολύ. Το 1946 με άλλους νέους του χωριού ξαναβγαίνουν στο βουνό με το ΔΣΕ, να πολεμήσουν τους νέους δυνάστες. Στην αρχή ως μαχητής, μετά διοικητής Διμοιρίας, στάλθηκε στη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Τότε έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στις 20/9/1948 σκοτώθηκε από ανυψωτική νάρκη στις μάχες του Μάλι Μάδι. Και η αδελφή μου Αγλαΐα, ένα 17χρονο τριαντάφυλλο, μαθήτρια του ΔΣΕ, σκοτώθηκε στις μάχες του Γράμμου το 1948. Και τώρα ακόμη που τα γράφω δεν μπορώ να πιστέψω το χαμό τους, γιατί η αγάπη γι' αυτούς ποτέ δε λιγοστεύει. Στη μνήμη τους προσφέρω για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ μέσω της ΚΟΒ Κληματαριάς Θεσσαλονίκης 60 ευρώ και 40 ευρώ στο «Ριζοσπάστη».

Ειρήνη Καλογέρου (Τζιούφα) και ο σύζυγος Καλόγερος Νίκος.

***

φωτ

Στη λατρευτή σύζυγο και συντρόφισσα στη ζωή και στους αγώνες, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΤΖΗ, που γεννήθηκε στο Κλειδί Ν. Φλώρινας το 1922. Αγαπηθήκαμε από το Δημοτικό Σχολείο. Στην Κατοχή ήταν ΕΠΟΝίτισσα και ένθερμη οπαδός του ΚΚΕ. Δεν προλάβαμε να παντρευτούμε γιατί ήρθε η Κατοχή, η Αντίσταση, μετά οι φυλακές, οι εξορίες. Ετσι μείναμε 12 χρόνια αρραβωνιασμένοι. Σ' όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δε μου έστειλε δυσάρεστο γράμμα, ούτε μου ζήτησε να υποχωρήσω. Στάθηκε δίπλα μου σαν πραγματική ηρωίδα. Εφυγε από τη ζωή στις 23 Σεπτέμβρη 2004 και στις 31 Οκτώβρη έκλεισε 40 μέρες. Στη μνήμη της προσφέρω στο Κόμμα μας 100 ευρώ για την εξόρμηση για το 17ο Συνέδριο και 50 ευρώ στο περιοδικό Εθνική Αντίσταση της ΠΕΑΕΑ. Θα τη θυμάμαι για πάντα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε!

Τραϊανός Χατζής.

***

ΦΩΤ. 2

Ο ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και μέλος του ΚΚΕ, έφυγε από τη ζωή στις 17 Μάη 1992. Στην Κατοχή ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πιάστηκε το 1946 και καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Πέρασε 11 χρόνια στις φυλακές της Κέρκυρας, Μεσολογγίου και στο στρατόπεδο της Γυάρου, με αποτέλεσμα να κλονιστεί σοβαρά η υγεία του. Αφέθηκε ελεύθερος το 1957. Συνέχισε τη δράση του στη Θεσσαλονίκη και στο Κιλκίς από τις γραμμές της ΕΔΑ. Αργότερα μετανάστευσε στη Σουηδία. Πέθανε στις 17 Μάη 1992, πιστός στα ιδανικά του ΚΚΕ.

Ο ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ του ΣΩΚΡΑΤΗ (ΜΙΧΑΣ), αδελφός μας, μέλος του ΚΚΕ από το Κιλκίς, στην Κατοχή ήταν στην ΕΠΟΝ. Υπηρέτησε στην Εθνική Πολιτοφυλακή. Αξιωματικός της Σχολής του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ. Πήρε μέρος σε μάχες στο Μπέλλες και στα Κρούσια, το 1947 τραυματίστηκε στη μάχη της Γουμένιτσας με τον 7ο λόχο του τάγματος Κόλια Νικητίδη (Αεροπόρου). Σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Στη μνήμη τους, η γυναίκα του, Κουρτίδου Χιόνια και ο κουνιάδος του, Νικολαΐδης Γιάννης, προσφέρουμε στην Κομματική Οργάνωση Χαριλάου το ποσό των 50 ευρώ για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Κουρτίδου Χιόνια και Νικολαΐδης Γιάννης (Γιανγκούλης).

***

Στη μνήμη των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από τη Ζάκυνθο, Δημήτρη, Λούλας, Λεωνίδα, Χρήστου Λογαρά, Τιμόθεου Φαραώ, Νίκου Τρούσα, Κώστα Βυθούλκα (Μενέγου), Γιάννη, Κώστα, Αρίστου Μαρούδα (Γράμισα), Διονύση Σούλη, Διονύση και Κώστα Κλάδη (Κόκκινου), Γιάννη Μπάστα (Γιαννίκου), Δημήτρη και Νίκου Μάργαρη (Λουκά) και Διονύση, Νίκου Μπάστα, Δημήτρη Μπάστα, Διονύση και Λάμπρου Σοφού, Διονύση Σιγούρου, Παναγιώτη Βλάχου, Γεωργίου Κλάδη και Διονύση Μάργαρη (Καπετάνιου του ΕΛΑΣ Ζακύνθου), η Φούλα Μάργαρη προσφέρει στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ Νεάπολης Εξαρχείων, το ποσό των 50 ευρώ.

***

φωτ

Στη μνήμη της πολυβασανισμένης μητέρας μου, ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ Θ. ΣΑΜΑΡΑ. Ο άνδρας της Θωμάς και ο γιος της Κύριλλος αρχές του 1945 λόγω των αριστερών τους πεποιθήσεων βρέθηκαν στις φυλακές. Εμεινε με τα άλλα τρία παιδιά της μόνη στο σπίτι μας. Και απ' αυτό το σπίτι μας οι μεταβαρκιζιανές κυβερνήσεις το 1946, τους βγάλανε, τέσσερα άτομα, και τους πετάξανε στο δρόμο. Το σπίτι το ξεγύμνωσαν. Πήραν απ' αυτό όλα τα υπάρχοντά του. Το 1948 ο ένας γιος της, Γιώργος, 16 χρόνων τότε, κυνηγημένος, καταφεύγει στο ΔΣΕ. Τώρα βρίσκεται στην Τασκένδη. Σε λίγο χρονικό διάστημα και η μονάκριβη κόρη της γίνεται μαχήτρια του ΔΣΕ. Το όνομά της, Σούλα. Στις μάχες του Γράμμου εχθρική σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής της. Η μάνα μου έμεινε με το μικρό γιο της. Από αστυνομία, από ΜΑΥδες και άλλους κακόβουλους δεχόταν ψυχολογικό πόλεμο. Τα ψυχικά μαρτύρια ήταν αβάσταχτα. Και μη μπορώντας ν' αντέξει και σ' άλλα βάσανα διάλεξε να δώσει από μόνη της τέλος στη ζωή της το 1951. Προσφέρω 30 ευρώ στην Οικονομική Εξόρμηση για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Κύριλλος

Πολυκάρπη Καστοριάς