Το πρώτο CD περιλαμβάνει έργα Δραγατάκη, Ξένου και Αντωνίου. Συγκεκριμένα την: «3η Συμφωνία», για ορχήστρα, του Δημήτρη Δραγατάκη (1914-2001). Το έργο, που δισκογραφείται για πρώτη φορά, γράφτηκε το 1964 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1966 από την ΚΟΑ, με μαέστρο τον Ανδρέα Παρίδη. Τη «Συμφωνία αρ. 2, της Ειρήνης», για ορχήστρα, του Αλέκου Ξένου (1912-1995). Ολοκληρώθηκε το 1968 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1971, επίσης από την ΚΟΑ, υπό τη διεύθυνση του Α. Παρίδη και σολίστ στο βιολοντσέλο τον Γιάννη Χρονόπουλο. Το έργο είναι εμπνευσμένο από τα τραγικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Τα τρία μέρη του εκφράζουν τρεις ποιητικές ιδέες: «Και κουρσέψαν την όμορφή μας χώρα» (ποίηση Φώτη Αγγουλέ από το ποίημα «Φασισμός»), «Σηκώστε τον πόνο σας ψηλά» (ποίηση Αγγελου Σικελιανού από την τραγωδία «Ο θάνατος του Διγενή»), «Για πόλεμο, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα» (ποίηση Κωστή Παλαμά από το ποίημα «Οι Πατέρες»). Την «Πρώτη Συμφωνία», για ορχήστρα, του Θόδωρου Αντωνίου (γ. 1935). Το αφιερωμένο στον Δ. Δραγατάκη έργο ολοκληρώθηκε το 2002 και πρωτοπαρουσιάστηκε ένα χρόνο αργότερα.
«Βασική προτεραιότητά μας», αναφέρει η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών, «πέραν φυσικά της ποιότητας των έργων, ήταν η ιδιαίτερη προσοχή που δόθηκε στην ποιότητα της εκτέλεσης, στην αρτιότητα της ηχογράφησης, στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ψηφιακής τεχνολογίας, θέτοντας ψηλά τον πήχη των προδιαγραφών στην αρτιότητα του καλλιτεχνικού και ηχητικού αποτελέσματος. Με τα έργα αυτά προβάλλονται, τόσο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όσο και η διαφορετική μουσική γλώσσα του κάθε συνθέτη. Ο κοινός τόπος και χρόνος δημιουργίας αυτών των έργων συνιστούν ένα δυναμικό περιβάλλον, που αναπτύσσεται, αυτοπροσδιορίζεται και διεκδικεί τη θέση του στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Εχουμε τη βαθιά πεποίθηση ότι μόνο μέσα από τέτοιου υψηλού επιπέδου παραγωγές, μπορεί ν' αναδειχτεί η ποιότητα του μουσικού έργου, καθιστώντας το ανταγωνιστικό στο διεθνές περιβάλλον και τη διεθνή παραγωγή». Η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν τη σημασία που αποδίδει στη μουσική παράδοση και την ιστορική συνέχεια. Η σύγχρονη δημιουργία, όμως, «άγνωστη στις πλείστες των περιπτώσεων, είναι αυτή που χρήζει ιδιαίτερης υποστήριξης για να αποδώσει καρπούς, να αποτελέσει μέρος του σύγχρονου πολιτιστικού γίγνεσθαι και να εδραιωθεί στη συνείδηση του μεγάλου κοινού. Πολιτισμός χωρίς δημιουργία είναι καταδικασμένος σε εξαφάνιση. Η έκδοση αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία προς αυτήν την κατεύθυνση». Μια έκδοση, που διακρίνεται από ερμηνείες και ηχογραφήσεις υψηλής ποιότητας και συνιστά μιαν ουσιαστική παρέμβαση στον αλωμένο από εφήμερα, εύπεπτα κατασκευάσματα και από την άκρατη κερδοσκοπία, σύγχρονο μουσικό πολιτισμό μας.