ΚΑΤΟΧΗ: Μία μπότα πηγαινοέρχεται στο χορταριασμένο μονοπάτι καταπατώντας τα φυτρωμένα αγριολούλουδα και τα μυρμήγκια που μαζί με τις μέλισσες, δίνουν με τον τρόπο τους το νόημα της ζωής σ' αυτή τη «μαύρη νύχτα».

Στη μοναξιά της σιωπής έρχονται τα φορτηγά με μικρές φλόγες, φλόγες ζωής, πεταμένες στα κασόνια τους, όπως όπως, εδώ, εκεί, αριστερά, δεξιά, κάτω, μα αυτές καίνε όρθιες ευθυτενείς, χωρίς ίχνος φόβου, ζεστές καθάριες μέχρι την τελευταία σταγόνα, μέχρι την τελευταία στιγμή.

Στο στόχο, «όλοι στο στόχο», ακούγεται μια φωνή. Ναι, οι φλόγες έγιναν στόχος. Μάτωσαν τα αγριολούλουδα. Κι αυτός ο τόπος, άγιασε από τιμιότητα, από ανθρωπιά.

Το πρωί ήρθαν οι μέλισσες και μέσ' την άκραν του... τόπου σιωπή, έτσι σιγά - σιγά, αθόρυβα, το κάτι απ' αυτόν το πήγαν πάλι, δεξιά - αριστερά, το πήγαν μακριά. Οι φλόγες έγιναν φωτιά, που φώτισε παντού, σκόρπισαν τη σκλαβιά, φύγαν οι βάρβαροι, ζωή - λευτεριά...

ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ: Οχι άλλα όπλα, όχι άλλοι στόχοι, όχι εδώ, σε τούτο τον τόπο, σε τούτα τα χώματα. ΦΥΓΕΤΕ, αφήστε μας να σκύψουμε για λίγο κρατώντας και την ανάσα μας, για ν' ακούσουμε καθαρά φωνή τιμιότητας, φωνή ανθρωπιάς, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ...

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ,

ένας Καισαριανιώτης