Πολλοί μαθητές μου, καθώς επίσης και μαθητές σκακιού άλλων συναδέλφων, όταν βρίσκονται σε αγώνες Σχολικών Πρωταθλημάτων, αντιμέτωποι με ισχυρούς σκακιστές δυσανασχετούν και στην έκφρασή τους διαγράφεται η ήττα πριν ακόμα παίξουν την παρτίδα. Το ίδιο συμβαίνει, συχνά ακόμα και με μεγάλους και έμπειρους σκακιστές, όταν η κλήρωση τους φέρνει αντιμέτωπους με πολύ ισχυρότερους σκακιστές.

Οι κανονισμοί, όμως, του σκακιού δεν προβλέπουν - στα επίσημα τουρνουά - παραχωρήσεις πλεονεκτημάτων υπέρ των χαμηλής δυναμικότητας σκακιστών. Αυτό μπορεί να συμβεί σε φιλικά παιχνίδια, ή αν σκακιστές διαφορετικής δυναμικότητας βρεθούν «αποκλεισμένοι» σε πολυήμερο ταξίδι σε πλοίο, σε μια πολύωρη αεροπορική πτήση, αλλά ακόμα και σε κάποιο ΣΚΑΚΙ - ΚΑΦΕ. Στις περιπτώσεις αυτές, η παραχώρηση του ισχυρού, είναι να προσφέρει στον αντίπαλό του: α) Να παίζει με τα λευκά. β) Να έχει το δικαίωμα να παίξει δύο κινήσεις. Για παράδειγμα να παίξει Ιγ3 και Ιζ3! Εδώ υπάρχει ο περιορισμός, ότι κανένα κομμάτι ή πιόνι δε θα περάσει την 4η οριζόντια. γ) Να προσφέρει περισσότερο χρόνο. δ) Να προσφέρει - πάντα πριν ξεκινήσει το ματς - ένα τέμπο, ή ένα πιόνι ή και ένα κομμάτι!

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής Εμ. Λάσκερ (1894 - 1921) δέχτηκε την πρόταση - εν πλω - να του... χαρίσει ο αντίπαλός του έναν Ιππο και έχασε! Ζητάει κατόπιν «ρεβάνς» και χαρίζει αυτός, τώρα, Ιππο στον αντίπαλο. Φυσικά κέρδισε και είπε: «Φαίνεται ότι το χάρισμα ενός Ιππου είναι ένα πλεονέκτημα, για να κερδίσει κανείς μια παρτίδα»! Ο Μπόμπι Φίσερ (Παγκόσμιος 1972-75) συνήθως χάριζε χρόνο, ενώ ο Πολ Μόρφι χάριζε πιόνι και τέμπο, αλλά κανένας Αμερικανός δε δέχτηκε την προσφορά... στο διάγραμμα ο Μόρφι πρόσφερε τον Ιππο «β1» και κέρδισε 1. ε4 ε5 2. Ιζ3 δ6 3. δ4 Ιγ6 4. γ3 Ιζ6 5. Αδ3 Αη4 6. 0-0 εδ4 7. γδ4 ΑΧζ3 8. ηζ3 ΙΧδ4 9. Βα4+ Ιγ6 10. Αβ5 Βδ7 11. Πδ1 α6 12. ε5 Ιθ5 13. Αη5 θ6 14. Παγ1 Πγ8. Τι έπαιξε 15. ο Μόρφι;