Πριν από περίπου ένα χρόνο, όλα περιστρέφονταν γύρω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Πρώτο και κυρίαρχο θέμα τότε δεν ήταν άλλο από την ασφάλεια. Ασφάλεια για τους αθλητές, τους συνοδούς, τους θεατές, αλλά και τους ίδιους τους πολίτες από τους «τρομοκράτες». Ετσι, πάρθηκαν, με τη βοήθεια των «συμμάχων» της άρχουσας τάξης στον πόλεμο κατά της ...τρομοκρατίας, σειρά από μέτρα που θα έλυναν το πρόβλημα αυτό. Κάμερες, αστυνόμευση, έλεγχοι, «Ζέπελιν».

Οταν για το κεφάλαιο ο στόχος επετεύχθη και προσπάθησε κάθε άνθρωπος αυτής της χώρας να πατήσει στα πόδια του ξανά, άλλα μέτρα ήρθαν για να σφίξουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό του. Ολα, βέβαια, με τον τρόπο τους. Το όνομα του νέου ...εχθρού, «εγκληματικότητα». Η ουσία, όμως, παρέμεινε η ίδια. Τα πρώτα μέτρα ήταν η επέκταση των μέτρων σε όλη τη χώρα, όπως η Δημοτική Αστυνομία και οι αστυνομικές επιχειρήσεις «ΠΟΛΙΣ». Τώρα, τη σκυτάλη πάνε να την περάσουν στα χέρια του πολίτη. Θα του βάλουν τα ρούχα του «μπαμπούλα», για να είναι πάνω από το κεφάλι του συνανθρώπου του, πίσω από κάθε του βήμα, θα κρίνει ποιος είναι ύποπτος και επικίνδυνος, στο όνομα αντιμετώπισης της «εγκληματικότητας». Είναι σα να λένε «πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας», ως μέρος του κατασταλτικού μηχανισμού.

Το νέο μέτρο ονομάζεται «Εθελοντής φύλαξης» και η φιέστα έγινε στο Βύρωνα. Βασισμένο (πού αλλού;) στα αμερικανικά και τα βρετανικά πρότυπα, θέλει τους πολίτες του δήμου να συμμετέχουν στο έργο της Αστυνομίας, προκειμένου, όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές του, οι γειτονιές να γίνουν πιο ασφαλείς. Σκοπός και εδώ, η επέκτασή του σε όλη την επικράτεια.

Μέσα από το μέτρο αυτό, είναι ξεκάθαρο ότι δημιουργείται ένας ακόμα μηχανισμός παρακολούθησης και ενημέρωσης της Αστυνομίας, ο οποίος θα ...προλαμβάνει κάθε κίνηση του λαϊκού κινήματος που στο μέλλον θα είναι «πρόβλημα» γι' αυτήν. Παράλληλα, είναι φανερή η προσπάθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων να υιοθετήσουν οι πολίτες τέτοια μέτρα, παρουσιάζοντάς τα ως «ό,τι καλύτερο γι' αυτούς», αλλά και ως αναγκαίο κακό, αφού κανείς δε βοηθάει τις διωκτικές αρχές.

Κανείς, όμως, από τους κυβερνώντες δεν ενδιαφέρεται για τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Οσο για τις αιτίες που οδηγούν στην παραβατικότητα, είναι σύμφυτες του συστήματος. Τόσο η ανεργία, όσο και η κατάσταση του περιβάλλοντος όπου ζει και εργάζεται ο απλός άνθρωπος του μόχθου, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο και η κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, το γεγονός, δηλαδή, ότι γίνεται ο βίος αβίωτος, σε συνδυασμό με την ένταση της καταπίεσης και την αναπαραγόμενη ως αξία του συστήματος αυτήν της ατομικής επιβίωσης, οδηγεί κάποιους στη λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτό κάνει και το κεφάλαιο για τους εργαζόμενους. Γι' αυτό θέλουν ολοένα και μεγαλύτερη καταστολή, αλλά και κοινωνία που να ζει υπό το κράτος του τρόμου. Και τώρα, με το γνωστό πλάγιο, έντεχνο τρόπο, που χτυπά στο φιλότιμο τον απλό πολίτη, θέλουν να τον κάνουν χαφιέ. Είναι, λοιπόν, στο χέρι του να μην περάσει αυτό το μέτρο. Ετσι, θα αποδείξει πως θέλει το καλό της κοινωνίας και όχι απολαμβάνοντας τα «προνόμια» του ...χαφιέ.