Μέσα στη μαύρη κατοχή, στη βία και στον τρόμο, η ΕΠΟΝ άνοιξε διάπλατα ελπιδοφόρο δρόμο. Η ΕΠΟΝ σφιχταγκάλιασε τις νέες και τους νέους, τους έκανε περήφανους, ατρόμητους, γενναίους.

Νέες και νέοι πάλευαν, με πλήρη ισοτιμία για να γλιτώσει ο τόπος μας, από την ατιμία. Την ατιμία της σκλαβιάς κι από την καταισχύνη γι' αυτό και ρίχτηκαν μ' ορμή, στου πολέμου τη δίνη.

Τα νιάτα τ' ανυπότακτα, φλόγα, φωτιά πετούσαν και τους φασιστοναζιστές έκαιγαν, πυρπολούσαν. Ιδανικά χιλιάκριβα είχαν οι ΕΠΟΝίτες, οι νέοι οι αδάμαστοι του σκότους καταλύτες.

Το σύνθημά τους, ήτανε: «Με σθένος πολεμάμε αλλά και με ενθουσιασμό, παιάνες τραγουδάμε». Τρία αγαθά, ταυτόχρονα, οι νέοι λαχταρούσαν για κείνα αγωνίζονταν, νύχτα και μέρα δρούσαν:

Το πρώτο η επιβίωση, η μόρφωση κοντά της και η πανώρια λευτεριά, ζωσμένη τ' άρματά της. Γι' αυτές τις απροσμέτρητες, βαρύτιμες αξίες έκαναν ολοπρόθυμα, αιματηρές θυσίες.

Δίπλα τους τ' Αετόπουλα, του τόπου η ελπίδα του μέλλοντος απαντοχή, του Γένους κορωνίδα. Εκαναν τάχα, ξένοιαστα, πως παίζουν και χορεύουν μα τον εχθρό πλησίαζαν, να τον κατασκοπεύουν.

Οι ΕΠΟΝίτες έτρεφαν ακλόνητη ελπίδα πως θα κομίσουν λυτρωμό, στη φίλτατη πατρίδα. Κι ενώ είχαν την προσοχή στο όραμα στραμμένη τους έφραξαν το δρόμο τους κάτι διεστραμμένοι.

Ησαν οι Αγγλοι εισβολείς, οι αποικιοκράτες κακόβουλοι, αδίστακτοι, του κόσμου τρομοκράτες. Οργίασαν οι βέβηλοι, αλλά δεν ήσαν μόνοι. Μαζί τους ήσαν γηγενείς, προδότες, δολοφόνοι.

Φυλάκισαν, εξόρισαν οι βάρβαροι αφέντες, εκτέλεσαν ανάλγητα λεβέντισσες, λεβέντες. Κοινωνικές μεταβολές έβλεπαν μ' αντιπάθεια τα νοσηρά απόβλητα, τα λούμπεν κατακάθια.

Μα οι ρίζες οι ΕΠΟΝίτικες αδιάκοπα βλασταίνουν τροφοδοτούν ιδανικά και τα νεκρανασταίνουν. Κάθε βλαστάρι δροσερό, φουντώνει και καρπίζει θεριεύει την παλικαριά, τα σκότη διασκορπίζει.

Εμπνέει και ζωογονεί, το σθένος μας τονώνει σ' αγώνες προοδευτικούς αδιάρρηκτα ενώνει. Θαρσείτε συναγωνιστές, σύντροφοι, βετεράνοι ο πόθος γι' απολύτρωση, ποτέ δε θα πεθάνει.

Χρυσόστομος Κριμπάς