Εγκαινιάζεται την Τρίτη (7.30 μ.μ.) στην αίθουσα τέχνης «έκφραση γιάννα γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α), έκθεση έργων ζωγραφικής του Αντώνη Στάβερη. Ο καλλιτέχνης, σ' αυτή τη δεύτερη ατομική του έκθεση, προσπαθεί με ρεαλισμό, φαντασία και ευαισθησία να αποτυπώσει το σύγχρονο τοπίο της πόλης του, με τα καλά της και τα λιγότερο καλά, που αγαπά και βιώνει τριάντα χρόνια τώρα που ζει σ' αυτήν. Ολα όσα συγκροτούν μια μεγάλη πόλη, τα κτίρια, οι επιφάνειες των τοίχων με τα γκράφιτι, οι δρόμοι, οι αυτοκινητόδρομοι, τα έργα με όσα αφήνουν πίσω τους (μηχανήματα, σκουπίδια κ.ά.), αποτελούν το έναυσμα για τις παρουσιαζόμενες δημιουργίες του. Για πρώτη φορά εντάσσει στα τοπία του ανθρώπινες φιγούρες που περπατούν στους δρόμους ή στην παραλία, κάτω από τον αττικό ουρανό και γίνονται μέρος αυτού του τοπίου. Πέρα από τη θάλασσα ο ανοιχτός, απέραντος ορίζοντας, έχει κυρίαρχο ρόλο στους πίνακες, «αγκαλιάζοντας» τις εικόνες της πόλης και δημιουργώντας ένα πολύχρωμο ποιητικό σύνολο.

Οπως σημειώνει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς «Δεν είμαι τεχνοκριτικός, υποκειμενικές σκέψεις εκφράζω... Οταν κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί με μία γλώσσα, για να το κατορθώσει, πρέπει να έχει μαθητέψει στην "τεχνική" της. Να κατέχεις τη μαστορική είναι το πρώτο. Δίχως γραμματική και συνταχτικό δεν κοινωνείται εμπειρία. Δεύτερο: Να έχεις κάτι να πεις με τη γλώσσα που κατέχεις. Αν απλώς φλυαρείς για να επιδείξεις γλωσσομάθεια, μόνο εντυπωσιάζεις τους μωρούς... Τρίτο: Ενδιαφέρει η καλλιτεχνική έκφραση, όταν ανιχνεύει και φέρνει στο φως λόγο νοήματος της αντι-κείμενης πραγματικότητας. Και βρίσκεις νόημα στα πράγματα μόνο όταν αρχίσεις να τα αγαπάς... Με αυτά τα τρία κριτήρια εκτίμησης της όποιας γλώσσας και εκφραστικής, εγώ ο άσχετος και ζωγραφικά άγλωσσος, ξεχώρισα τη δουλιά του Αντώνη Στάβερη. Και δέχτηκα να το πω δημόσια».