Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να δώσει ώθηση στην προβολή των σύγχρονων αναγκών των φοιτητών για πτυχία με αξία, δουλιά με δικαιώματα. Μπορεί να είναι βήμα στην ισχυροποίηση εκείνου του πόλου που παλεύει για ριζικές αλλαγές στη μόρφωση, στην εργασία, στη ζωή.

Το μήνυμα αυτό περνάει μέσα από την υπερψήφιση των ψηφοδελτίων της Πανσπουδαστικής. Μέσα από την αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών στο φοιτητικό κίνημα, μέσα από την καταδίκη των παρατάξεων εκείνων που στηρίζουν την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ.

Τα πρωτοπαλίκαρα της κυβέρνησης έχουν αναγάγει τον εκβιασμό, το ρουσφέτι και τη νοθεία σε δεύτερη φύση, αποδεικνύοντας στην πράξη τι ακριβώς εννοεί ο κ. Καραμανλής όταν μιλάει για πάταξη της διαφθοράς και διαφάνεια. Πατώντας πάνω στη διαλυτική κατάσταση του φοιτητικού κινήματος (για την οποία έχουν οι ίδιοι σοβαρό μερίδιο ευθύνης) αλλά και στο ότι η ζούγκλα που φτιάχνει η κυβέρνησή τους είναι μονόδρομος νομίζουν ότι μπορούν να αγοράζουν συνειδήσεις και αξιοπρέπεια. Αξιοποιώντας τις υπαρκτές αδυναμίες που και οι δικές τους πολιτικές διαμόρφωσαν (π.χ. γραμματείες χωρίς προσωπικό) τάζουν υποσχέσεις -ψίχουλα με το αζημίωτο, ενώ σπρώχνουν με όλες τους τις δυνάμεις την κυβερνητική πολιτική. Ταυτόχρονα, φροντίζουν να παρουσιάζουν τις όποιες κινητοποιήσεις των φοιτητών ως παράνομες. Δρουν ως ένας σύγχρονος μηχανισμός καταστολής και χειραγώγησης, που είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο στόχο έχει να κάνει τους φοιτητές συμβιβασμένους, απαθείς, να τους κρατήσει μακριά από το δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης.

Οσο για τις προτάσεις της ΔΑΠ; Βγαλμένες κατευθείαν από το σημειωματάριο της Γιαννάκου, τις προεκλογικές εξαγγελίες του Καραμανλή, τις κατευθύνσεις της Μπολόνια και της ΕΕ.

Οι πρωτοβουλίες τους όσο και να φαντάζουν ότι προσφέρουν λύσεις δεν αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Οσα σεμινάρια καριέρας και αν διοργανώσουν δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι ίδιοι ψήφισαν το νόμο που εξισώνει τα πτυχία των ΑΕΙ με τα διάφορα ψευτο-κολέγια. Οσο και να μοιράζουν πιστοποιητικά παρακολούθησης δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι άχρηστα καθώς η ανεργία αυξάνεται με ευθύνη και της δικής τους κυβέρνησης.

Οσο και να μιλάνε για μη κρατικά ΑΕΙ (φοβούνται να πουν τη λέξη «ιδιωτικά» όπως ο διάολος το λιβάνι) και ότι ο ανταγωνισμός θα ωφελήσει και τα δημόσια ΑΕΙ, δε μας απαντάνε πώς θα τα πληρώσουμε όταν ο βασικός μισθός είναι 590 ευρώ και η ακρίβεια στα ύψη. Και μετά μιλάνε για αξιολόγηση και αξιοκρατία! Αυτοί που έχουν κάνει τη διαφθορά και την απάτη, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, επιστήμη.

Δεν ξέρουμε αν «χωρίς προτάσεις παραμένεις στο σκοτάδι», όπως λέει η ΔΑΠ, αλλά σίγουρα με τις δικές τους (π.χ., ψήφιση για μείωση των κρατικών προϋπολογισμών) βυθίζουν τα πανεπιστήμια στο σκοτάδι (ακόμη το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα).

Σίγουρα, λοιπόν, «απέναντι στην παρακμή», η ΔΑΠ απαντάει: Υπάρχει και η ...πιο παρακμή. Και την προορίζουν για μας.

Ολη η κριτική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κ. Παπανδρέου, αφορά στην προχειρότητα και στην ατολμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Το ...παιδί της αλλαγής φέρνει ακόμη πιο αντιδραστικές προτάσεις: Πιστωτικές μονάδες (προτάθηκε ως τροπολογία στο νόμο για τον ΟΑΤΑΠ και υιοθετήθηκε μετά χαράς από τη ΝΔ), να ξεπεραστεί ο αναχρονιστικός (!) διαχωρισμός δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, φοιτητικά δάνεια (σοβαρά; Αφού είναι δωρεάν η Παιδεία, τι να τα κάνουμε τα δάνεια;). Οσο και να κόπτεται η ΠΑΣΠ για δημόσια δωρεάν Παιδεία δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στο διάβα τους κόντεψαν να ιδιωτικοποιήσουν μέχρι και τον αέρα.

Δεν μπορούν να κρύψουν ότι έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους (ή την ψήφο τους) σε συγκλήτους και τμήματα για να περάσουν οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της Μπολόνια, και δεν το κρύβουν! «Ναι» στην αξιολόγηση (στην κατηγοριοποίηση δηλαδή σχολών και απόφοιτων), «ναι» στα ΙΔΒΕ (και μια ζωή κατάρτιση-απασχόληση, κατάρτιση-απασχόληση), «ναι» στους μειωμένους προϋπολογισμούς, «ναι» σε όλα!

«Οχι» λένε μόνο στους αγώνες των φοιτητών για μόρφωση, δουλιά, «όχι» λένε μόνο σε ό,τι μπορεί να βάλει φραγμό και να καθυστερήσει την υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια.

Μπορεί οι προτάσεις τους να μη βρίσκονται ακόμη σε αφίσες αλλά αν ψάξεις στα πλαίσιά τους...

«Γενικό πτυχίο...», «...την ειδίκευση να στη δίνει μετά ο εργοδότης». Αν αυτό δεν είναι δύο κύκλοι σπουδών τότε τι είναι;

«Λιγότερη δουλιά, δουλιά για όλους». Αν αυτό δεν είναι ημιαπασχόληση τι είναι;

Δε φτάνουν όμως οι αντιδραστικές προτάσεις τους, είναι οι ίδιοι που έχουν αναλάβει (πολλές φορές διά ...της εκτόνωσης) να σβήσουν την προοπτική στην πάλη του φοιτητικού κινήματος. Γι' αυτό και είναι οι πιο φανατικοί εχθροί του Συντονιστικού. Γι' αυτό και βγάζουν σπυριά όταν ακούν κοινή δράση με το ταξικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Γι' αυτό και κάνουν γαργάρα τις ευθύνες της κυβέρνησης συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε κοινές πορείες με την ΠΑΣΠ (Κρήτη) ή τη ΓΣΕΕ.

Επειδή θέλουν φοιτητικό κίνημα που δε θα έχει αιτήματα «μαξιμαλιστικά» (όπως, π.χ., δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους;), που δε θα έχει σημείο αναφοράς στην κοινωνία (ίσως επειδή δεν έχουν οι ίδιοι;), δε θα παλεύει με τους εργάτες, τους αγρότες, όσους πλήττονται δηλαδή από την ίδια πολιτική.

Μας θέλουν άβουλους, συμβιβασμένους, αναλώσιμους χωρίς δικαιώματα.

Ψήφος σ' αυτούς δε θα είναι μόνο ψήφος χαμένη αλλά θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση ως επικρότηση του έργου της. Γι' αυτό και οι φοιτητές πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στους στυλοβάτες, στους χειροκροτητές, στους απολογητές της πολιτικής αυτής. Σ' αυτούς που με διπλωμένη τη μέση ψάχνουν το εφικτό στα αποφάγια που μας αφήνουν ΕΕ-κυβέρνηση-κεφάλαιο...

Σήμερα οι φοιτητές γνωρίζουν καλύτερα το ρόλο αυτών των δυνάμεων. Γι' αυτό και στις φοιτητικές εκλογές πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη. Με το όπλο που έχουν στα χέρια τους, με την ψήφο τους, μπορούν να λαβώσουν την πολιτική αυτή. Να στείλουν στην κυβέρνηση μήνυμα αντίστασης-ανυπακοής. Να καταθέσουν την ψήφο τους στο ταμείο του αγώνα για πτυχία με αξία, δουλιά με δικαιώματα, για πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί τις ανάγκες τους, τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού.

Η ψήφος στην Πανσπουδαστική είναι ψήφος που θα παραμείνει στο μετερίζι του αγώνα, ψήφος ανυπόταχτη, αγωνιστική. Ψήφος που θα αποτυπώνει βήμα στην αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος, κόντρα στις δυνάμεις που σπέρνουν το συμβιβασμό και τη μοιρολατρία. Ψήφος που θα αποτυπώνει και θα προωθεί την ανάγκη των φοιτητών για ριζικές αλλαγές στη μόρφωση, στην εργασία, στη ζωή.

Γι' αυτό και στις 13 του Απρίλη καμιά ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη. Κάθε ψήφος να πιάσει τόπο, να είναι ψήφος στην Πανσπουδαστική.