Ποιος δεν άκουσε, ιδιαίτερα στα παλιότερα χρόνια, την απατηλή υπόσχεση, «θα γίνουμε Σουηδία». Εννοώντας, πως θα ευημερήσουμε, σε όλους τους τομείς! Την ώρα που ακουγόταν αυτή η υπόσχεση, η σουηδική εργατική τάξη, στέναζε κάτω από την καπιταλιστική καταπίεση. Οι ελλείψεις, η ανασφάλεια, η ανεργία, η αλλοτρίωση, οδηγούσε μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στην απελπισία και στην υποταγή.

Η ταινία του Ρόι Aντερσον περιγράφει ακριβώς αυτό το κομμάτι της σουηδικής εργατικής τάξης. Το αλλοτριωμένο κομμάτι. Αυτό που η απελπισία το αποπροσανατόλισε και το οδήγησε στη βία, στην υποταγή, στην παράδοση.

Ομως, ο σκηνοθέτης, και εκεί βρίσκεται η αξία του, μέσα από αυτό το πληγωμένο περιβάλλον, δημιούργησε έναν έρωτα! Δυο 15χρονα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, κόντρα σε όλη αυτή την απελπισία, γνωρίζουν το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Αυτός ο έρωτας, λειτουργεί ανακουφιστικά, για τους θεατές. Γιατί βλέπουν, πως οι ομορφιές της ζωής, ιδιαίτερα αυτές που έχουν «φυσική» προέλευση, θα φανούν, ακόμα και σε βαλτωμένες περιοχές. Πόσο, μάλλον, σε εύφορες!

Η ταινία δεν παρακολουθείται εύκολα. Οι ρυθμοί της, και λόγω θέματος αλλά και λόγω ...σουηδικής νοοτροπίας, είναι αργοί. Παράλληλα, δε συμβαίνουν και πολλά γεγονότα. Η ιστορία είναι «μικρή». Ετσι, έχεις την αίσθηση, πως, από στιγμή σε στιγμή, θα σηκωθείς και θα φύγεις. Οσο, όμως, κυλάει ο χρόνος, η ταινία σε κερδίζει. Οταν βγεις από την αίθουσα έχεις αρκετό υλικό για συζήτηση!

Η ταινία είναι 35 χρόνων, γυρίστηκε το 1970. Την ίδια χρονιά απέσπασε 4 διεθνή βραβεία στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Παίζουν: Ανν - Σοφί Κίλιν, Ραλφ Σόλμαν, Ανίτα Λίντμπλομ