Προβλήματα, από την πολιτική της «δανεικής ευημερίας», δεν αντιμετωπίζουν μόνο οι ΗΠΑ (που ο δανεισμός των νοικοκυριών ξεπερνά το 102% του ΑΕΠ), αλλά και οι άλλες χώρες. Για παράδειγμα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ελλάδα, ο δανεισμός των νοικοκυριών σαν ποσοστό του ΑΕΠ διαμορφώθηκε το 2003 σε 48,5% και 26,3% αντίστοιχα, ενώ το 2004 «σκαρφάλωσε» σε υψηλότερα επίπεδα. Το γεγονός, ότι η πολιτική της δανεικής ευημερίας, είναι προβληματική και στην Ελλάδα, βεβαιώνεται και από την αύξηση του αριθμού των «κόκκινων» δανείων (οι δανειολήπτες καθυστερούν να πληρώσουν την τοκοχρεολυτική δόση, πάνω από 3 μήνες, με συνέπεια να βγαίνουν σε πλειστηριασμούς σπίτια ή αυτοκίνητα, επειδή δεν πληρώθηκαν έγκαιρα οι δόσεις).

Αν και οι κυβερνώντες μαζί με την Τράπεζα της Ελλάδας, υποστηρίζουν πως η κατάσταση δεν είναι, ακόμη, ανησυχητική - επειδή ο συνολικός δανεισμός των νοικοκυριών σαν ποσοστό του ΑΕΠ υπολείπεται σημαντικά του μέσου όρου της ΕΕ - ωστόσο δεν κρύβουν την ανησυχία τους. Διαπιστώνουν, δηλαδή - χωρίς να το φωνάζουν - πως οι πολιτικές εντατικοποίησης του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, που οδήγησαν στη συμπίεση της αγοραστικής τους δύναμης και τους υποχρεώνει να καλύπτουν όλο και μεγαλύτερο τμήμα των αναγκών διαβίωσης με δανεικά από τις τράπεζες, άρχισαν να εξαντλούν τα όριά τους. Σ' αυτό συνηγορεί και η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία περιγράφοντας τους κινδύνους που συνεπάγεται ο «πιστωτικός κίνδυνος» από την ξέφρενη αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών, σημειώνει στην περσινή έκθεσή της: «Ενώ το 2002 ο ρυθμός αύξησης των δανείων (16,4%) ήταν αρκετά μεγαλύτερος από το ρυθμό αύξησης του συνόλου των καθυστερήσεων άνω των 3 μηνών (2,8%), το 2003, αν και επιβραδύνθηκε ο ρυθμός αύξησης του συνόλου των δανείων στο 14,9%, οι καθυστερήσεις αυξήθηκαν με σημαντικά ταχύτερο ρυθμό (11,5%) σε σχέση με το 2002»!

Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι η πλήρης απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του '90 και η σκλήρυνση των πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, ανάγκασε τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να «αμυνθούν» στην υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, είτε σηκώνοντας τις όποιες καταθέσεις είχαν στην τράπεζα για τις «δύσκολες ώρες», είτε με δανεικά από τις τράπεζες. Ετσι, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι τόκοι των καταθέσεων προσαύξαναν το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων, κατά μερικές ποσοστιαίες μονάδες (3 ή 4 ή και περισσότερο), από τις αρχές της νέας χιλιετηρίδας (του 2000) το διαθέσιμο εισόδημα των λαϊκών νοικοκυριών μειώνεται σημαντικά από τους τόκους που πληρώνουν στις τράπεζες για τα δάνεια που πήραν, προκειμένου να τα φέρουν βόλτα. Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, με την περσινή έκθεσή της, εκτιμά «το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε το 2003 για τόκους στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, στο 2,1% του διαθέσιμου εισοδήματος, έναντι 1,9% που ήταν το 2002».

Στο ερώτημα, μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η κατάσταση - δηλαδή το «στράγγισμα» των λαϊκών νοικοκυριών και με την πολιτική της «δανεικής ευημερίας» - η απάντηση είναι λακωνική: Μέχρις εκεί που τους παίρνει, όλους εκείνους που θησαυρίζουν από τον υπερδανεισμό των νοικοκυριών.