Στον Γιάννη Ρίτσο θα είναι αφιερωμένη, την Κυριακή του Πάσχα, 1η Μάη, η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης. Ενα δίωρο αφιέρωμα στον μεγάλο μας ποιητή, που θα μεταδοθεί στις 6 το απόγευμα από τον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM». Από την εκπομπή θα μεταδοθεί μελοποιημένη ποίηση, ενώ ο ίδιος ο Ρίτσος θ' ακουστεί ν' απαγγέλλει ποιήματά του.

Στα βράχια της Μονεμβασιάς, πρωτοείδε το φως την Πρωτομαγιά του 1909, η καρδιά του χτυπούσε από το 1934 στο σφυγμό του ΚΚΕ, στις πέτρες των νησιών της εξορίας χάραξε την ιστορία «ανωνύμων αγίων», που έφυγαν με το βλέμμα καρφωμένο στους αυριανούς ορίζοντες.

Εννέα του Μάη του '36, η εργάτρια στη Θεσσαλονίκη θρηνεί τους γιους της στη μέση του δρόμου. Το ματωμένο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εμπνέει τον ποιητή να γράψει τον «Επιτάφιο», που θα διαδοθεί χέρι με χέρι πριν τον κάψουν οι στεμματοφόροι φασίστες στις 4 Αυγούστου του '36.

Κατοχή, Μορφωτικό Τμήμα του ΕΑΜ, ο Ρίτσος κατάκοιτος αρνείται ευγενικά το δημόσιο έρανο που άνοιξε μετά από δημοσίευμα της εφημερίδας «Ακρόπολις». Η συλλογή του «Δοκιμασία» απαγορεύεται από τη γερμανική λογοκρισία. Ο μεγάλος Δεκέμβρης τον βρίσκει στην Καισαριανή, ενώ λίγο αργότερα στη Λαμία σφίγγει τα χέρια του με τον Αρη. Στην Κοζάνη γράφει το «Η Αθήνα στ' άρματα», επιστροφή στην πρωτεύουσα και εξορίζεται στη Λήμνο όπου σμιλεύει το «Καπνισμένο Τσουκάλι», ενώ η μεγάλη δεκαετία '40-'50 θα πορευτεί με τις κόκκινες σημαίες της στις «Γειτονιές του Κόσμου», που γράφει την ίδια περίοδο.

Στον «Πέτρινο Χρόνο» της Μακρονήσου, σκορπιοί με γαλόνια τού δαγκώνουν τα χέρια για να μην γράφει, φτιάχνει μολύβι μέσα από τα μάτια των συντρόφων, που θάβουν, με πρώτο τον Κατράκη, τα ποιήματά του σε μπουκάλια μέσα στη γη.

1952 και γονατίζει πάνω στο αίμα του Μπελογιάννη.

Το 1954, παντρεύεται με την Φαλίτσα Γεωργιάδου, και ένα χρόνο αργότερα γράφει το «Πρωινό Αστρο», αφιερωμένο στην κόρη του Ερη.

Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» θα πάρει το κρατικό βραβείο ποίησης, εξ ημισείας με τον Αρη Δικταίο, ενώ ο ποιητής θα απαλλαχτεί με βούλευμα το 1957 για το αφιέρωμά του στα 40χρονα του Μεγάλου Οκτώβρη στην «Επιθεώρηση Τέχνης».

Αργότερα θα γνωριστεί με τον Ναζίμ Χικμέτ, ενώ το Μάη του '63 θα είναι στο πλευρό του Γρηγόρη Λαμπράκη τις ώρες της πιο μεγάλης του μάχης για τη ζωή.

«Ξελασπώστε το μέλλον», παρακινεί ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, που θα μεταφράσει στα ελληνικά ο Γιάννης Ρίτσος, ενώ ο λαός ανατριχιάζει με τις στροφές της «Ρωμιοσύνης» του, που μελοποίησε ο Μίκης...

O στραγγαλισμένος Απρίλης του '67, Ιππόδρομος, αρματαγωγό, Γυάρος, φυλακισμένος στο σπίτι του στη Σάμο, βγάζει έξω τη συλλογή «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα», και «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας».

1973 και πάνω σε τούτη την Πόρτα, ανανεώσαμε τους όρκους μας, η ατμόσφαιρα μυρίζει ιώδιο και ξίδι, «πώς μπορείτε και κοιμάστε;».

Η μορφή του Λένιν καρφιτσώθηκε στο πέτο του, Βραβείο για την Ειρήνη, το 1977, συνέχισε να γράφει, ζωντανή φλέβα, μέσα στις αποστειρωμένες δεκαετίες που έπονται.

Πάνω στο τραπέζι έμειναν 50 συλλογές ανέκδοτων ποιημάτων, έτσι καθώς άνοιξε την πόρτα και βγήκε στις 11 Νοέμβρη 1990...