1974. Η χούντα πέφτει πάνω στο πληγωμένο κορμί της Κύπρου. «Υμνος και θρήνος για την Κύπρος». «Αρχαίο νησί και νέο νησί, νησί των μαρτύρων το αιώνιο φως σου μάτωσε στα δόντια των θηρίων. Κουράγιο μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα. Υμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα».

Γύρω πανηγύρι για τη μεταπολίτευση. «Εγώ είπα να φυλαχτώ απ' αυτόν το διφορούμενο ενθουσιασμό ν' αποφύγω τη συνθηματολογία και την πολυτεχνοκαπηλεία, να μη μοιάζω καθόλου αντιστασιακός, να μη βγάζω άχνα. Προς στιγμήν έμεινα ταλαντευόμενος μεταξύ σιωπής κι αποστρατείας».

1977. Βραβείο Λένιν. «Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς».

«Κι η πινακίδα - ξύλινη τετράγωνη - αυτό όλο - όλο - είπε, τίποτ' άλλο - στη διασταύρωση εκεί: Από δω προς τον ήλιο».

«Μεθαύριο που θα περνάνε μες τον ήλιο με σημαίες κι εργαλεία μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτήσει: "Ποιος νάγραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακίδα;" και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει: "Ο Γιάννης Ρίτσος "ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου εκατονταετίας"».

«Ηταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς

όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του

Πάνω σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος».

«Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα».