Στην κατάσταση της εργατικής τάξης που δέχεται την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου θα αναφερθεί η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM». H μουσική «επένδυση» της εκπομπής θα είναι τραγούδια εμπνευσμένα από την πάλη και τις συνθήκες ζωής και δουλιάς της εργατικής τάξης.

«Το εργοστάσιο κλείνει γιατί τα κέρδη δεν είναι τα αναμενόμενα». Τόσο ωμό, τόσο κυνικό, τόσο απροκάλυπτο ποδοπάτημα και πέταμα στο δρόμο του ιδρώτα και της ζωντανής εργασίας δεκαετιών...

«... Τα κέρδη δεν είναι τα αναμενόμενα» και αυτό στη «γλώσσα» της ταξικής πάλης σημαίνει ότι η υπεραξία που βγάζαμε από σας, εργάτες, δεν είναι αρκετή, είστε πολύ «ακριβοί» για την αδηφάγα φύση του θηριώδους συστήματός μας. Η υπεραξία που μας δίνετε δεν είναι αρκετή για τη σάπια πλουτοκρατία μας και θα πάμε να ξεζουμίσουμε τα ταξικά σας αδέλφια σε άλλα μέρη...

Ομως το καπιταλιστικό θηρίο δεν είναι ανίκητο. Ολο και πιο πολλοί αρχίζουν και συνειδητοποιούν τη φύση του και βγαίνουν στους δρόμους... Στο σταυροδρόμι της Ιστορίας, δηλαδή της πάλης των τάξεων, θα συναντήσουν τα ταξικά τους αδέλφια, όπου Γης, τα βήματά τους έχουν διανύσει πολύ δρόμο, περπάτησαν στο Παρίσι της Κομμούνας, μάτωσαν στη Χάι Μάρκετ του Σικάγου, έβαψαν κόκκινο το χιόνι στη Ματωμένη Κυριακή της Πετρούπολης, ανέβηκαν νικηφόρα τα σκαλιά των Χειμερινών Ανακτόρων στον Κόκκινο Οκτώβρη, χάραξαν την περηφάνια της εργατικής τάξης στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, έφυγαν με το κεφάλι ψηλά στον «τοίχο» της Καισαριανής, «όργωσαν» τους δρόμους του αγώνα με λιοπύρι και χιονόνερο...

Δεν περισσεύει υπομονή: η σβηστή τσιμινιέρα, να μη γίνει σκαλί για την απελπισία, αλλά μάθημα - πικρό είναι η αλήθεια - ότι «τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται».

Δεν περισσεύει υπομονή: στους δρόμους του αγώνα θα κριθούν τα πάντα, ανάμεσα σε σημαίες και τραγούδια εργατικά, υπάρχει πάντα η αθάνατη κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, τα πιο λαμπρά μυαλά της ανθρωπότητας πορεύονται μαζί μας, δίνοντάς μας τα κλειδιά για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά και μια μεγάλη καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη στη συνειδητή πάλη της τάξης...

Δεν περισσεύει υπομονή: τα βήματά μας δεν είναι μόνο «χτεσινά», είναι και τωρινά και αυριανά, τραβάνε ολόισια στο αύριο, για να δώσουμε την απάντηση στο αίτημα των καιρών μας: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Καιρός να μιλήσουμε με τον αγώνα μας...