Χρειάζεται άλλη πολιτική | ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Χρειάζεται άλλη πολιτική

Ρημάζει, για τρίτη φορά, το συγκρότημα παραγωγής λευκολίθου της ΒΙΟΜΑΓΝ («πρώην Σκαλιστήρη») στη Βορειοκεντρική Εύβοια, στην περιοχή Μαντουδίου, αφού το ΠΑΣΟΚ, με τη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική του κλεισίματος και του ξεπουλήματος, το παρέδωσε, αρχικά, έναντι «πινακίου φακής» στα χέρια των «τρωκτικών» της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στον εκλεκτό της κυβέρνησης Κ. Βαρβούτη, που του έβαλε και το οριστικό λουκέτο, αφού επί τρία χρόνια απαίτησε και πήρε «γην και ύδωρ».

Μαζί ρημάζει και μια ολόκληρη περιοχή, της οποίας οι κάτοικοι στήριξαν τις ελπίδες ανάπτυξης και επιβίωσης σ' αυτή τη μοναδική επιχείρηση, αγωνίστηκαν, αλλά έπεσαν και θύματα δημαγωγίας και χειραγώγησης από πλευράς των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Ιδιαίτερης εκμετάλλευσης έτυχαν οι κατά καιρούς χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, από το «σοσιαλιστικό» και στη συνέχεια «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Δέχτηκαν πιέσεις και εκβιασμούς, υποσχέσεις και «δεσμεύσεις» από κυβερνητικούς, κομματικούς και τοπικούς παράγοντές του, με στόχο πάντα, μέσα από την κοροϊδία, τον εμπαιγμό και την εξαπάτηση, την απομόνωση κάθε φωνής αντίστασης, την υφαρπαγή της ψήφου και την επιβολή της ίδιας αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής. Ετσι και πριν τις πρόσφατες εκλογές, με τους εργαζόμενους στο δρόμο - μετά την «πτώχευση» του Κ. Βαρβούτη - η κυβέρνηση των «εκσυγχρονιστών» με τη βία των ΜΑΤ, βάζοντας «λυτούς και δεμένους», με τη συγκαλυμμένη ή και ανοιχτή σύμπραξη της ΝΔ και του βουλευτή του ΣΥΝ Ε. Αποστόλου, κατάφερε να σταματήσει τον αγώνα ζωής που έδιναν οι εργαζόμενοι.

Βεβαίως, προηγουμένως είχε φροντίσει τη θέση της αδιαλλαξίας και της «μη ευθύνης» να την αντικαταστήσει με τον δήθεν διάλογο, τις ανέξοδες υποσχέσεις και τα «θα» που, όπως υπολόγιζε, «θα έπιαναν τόπο» ή θα δίχαζαν τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση έδειχνε στους εργαζόμενους - και στο λαό της Βορειοκεντρικής Εύβοιας γενικότερα - το δέντρο (μικροπαροχές) για να χάσουν το δάσος (τη δουλιά τους και τη συνέχιση λειτουργίας της επιχείρησης). Το Ταμείο Αφερεγγυότητας κατέβαλε τρεις μισθούς, έναντι των πολλών μηνών δεδουλευμένων που τους όφειλε ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (τώρα από μερικούς ζητάει να τα επιστρέψουν, γιατί «έγινε λάθος», λέει) και η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι «θα» προσπαθήσει να βρει άλλον επενδυτή! Για να γίνει ακόμα πιο «πειστική», έδωσε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές και το όνομα αυτού του επενδυτή, τη ΛΑΡΚΟ (!!), η οποία ενδιαφερόταν, δήθεν, για το τμήμα πυρίμαχων.

Ωστόσο, αυτά ήταν λόγια προεκλογικά και δεν είχε υπόψη της να υλοποιήσει τίποτα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Επιδίωκε να ξεγελάσει τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τις οικογένειές τους και βασικά να ξεμπλέκει μια για πάντα με το συγκρότημα «πρώην Σκαλιστήρη», να τελειώνει μ' αυτό που τοπικά στελέχη και φιλοκυβερνητικοί δήμαρχοι της περιοχής ονόμαζαν «ο κύκλος του λευκολίθου», ο οποίος κατά την άποψή τους «έκλεισε». Πράγματι η «νέα» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά τις 9 Απρίλη, εφαρμόζοντας τις εντολές της «ελεύθερης οικονομίας της αγοράς» και των αφεντικών της, ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, βάζει την ταφόπλακα σε μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση, μέσω της διαδικασίας πτώχευσης, που σημαίνει ρήμαγμα και «πλιάτσικο» σε ό,τι έχει απομείνει για να μην ξαναλειτουργήσει.

Είναι φανερό λοιπόν ότι και στην περίπτωση αυτή, η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των ΣΥΝοδοιπόρων τους, της ΟΝΕ και των κομμάτων που ορκίζονται στο όνομά τους είναι καταστροφική για τον παραγωγικό πλούτο της χώρας, είναι καταστροφική για τους εργαζόμενους και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Αυτή η πολιτική, που όχι μόνο καταστρέφει ή παραδίνει τον πλούτο της χώρας στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αλλά θέλει να πάρει πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, να τους επιβάλει τον εργασιακό μεσαίωνα, να εμπορευματοποιήσει την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, να ανεβάσει τα όρια συνταξιοδότησης, δεν παίρνει ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε φτιασιδώνεται. Ανατρέπεται μόνο.

Το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ - βιομηχάνων και συναινετικών συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί «να βρει το μάστορά του» μόνο από το «αντίπαλο δέος» που ακούει στο όνομα κοινωνικολαϊκό μέτωπο πάλης και αγώνα που θα συσπειρώνει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Που καθημερινά όσο παλεύει, θα διευρύνεται, θα έρχεται σε μεγαλύτερες ρήξεις με την κυρίαρχη πολιτική, θα πολιτικοποιεί τον αγώνα του, θα διεκδικεί τη λαϊκή διακυβέρνηση και τη λαϊκή εξουσία, για μια φιλολαϊκή πολιτική, με επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Που ο ορυκτός πλούτος θα υπάγεται σε δημόσιο τομέα, μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας.

Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ