Προσπάθησα, είναι αλήθεια, να τον καθησυχάσω, να του πω πως δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, αλλά τότε ακριβώς - μέσα από τα ίδια μου τα λόγια - κατάλαβα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να τον κάνω να ηρεμήσει. Και αντιλήφθηκα ότι δε φοβόταν τόσο για το τι μπορεί να πάθω εγώ, που θα πήγαινα στην Ισπανία, όσο το τι ο ίδιος μπορεί να πάθει, αν η λεγόμενη «τρομοκρατία» αγγίξει την ίδια του τη ζωή. Κατάλαβα, ότι δεν έχει τόσο σχέση με το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό σου, όσο με μια υστερία - μια εντέχνως καλλιεργημένη υστερία - που έχει ένα και μόνο στόχο: Το φόβο.

Το σκεπτικό είναι απλό: Μέσω της «τρομοκρατίας» καλλιεργούν το φόβο στους λαούς - άσχετα αν η χώρα τους έχει δεχτεί χτύπημα ή όχι. «Μπορεί να είσαι ο επόμενος στόχος», αφήνουν να εννοηθεί ή το λένε ευθέως. Ομως - σου λένε - «είσαι ελεύθερος άνθρωπος και δεν πρέπει να ζεις μέσα στο φόβο» και για το λόγο αυτό, σου βάζουν αστυνομικούς μέσα στα τρένα, αεροπλάνα και «ζέπελιν» στον ουρανό να παρακολουθούν κάθε σου κίνηση, κάμερες στους δρόμους κλπ.

Τότε - και αφού έχουν γίνει όλα αυτά - καταλαβαίνεις ότι ο φόβος δεν έχει φύγει. Αντιθέτως έχει ενισχυθεί, γιατί πλέον, όλοι είναι ύποπτοι, όλοι παρακολουθούνται, όλοι είναι «τρομοκράτες». Τότε, καταλαβαίνεις, ότι οι μόνοι τρομοκράτες - σύμφωνα με τη λογική τους - είναι οι ίδιοι οι λαοί. Αυτοί, που αρχικά, ήθελαν να σε «προστατεύσουν», σου λένε: «Εσύ είσαι ο τρομοκράτης».