Πέρασε ήδη ένας χρόνος, από τότε που οι ΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές είχαν μακελέψει κυριολεκτικά τον άμαχο λαό της γειτονικής μας Γιουγκοσλαβίας και να, που πάλι βρίσκεται μπροστά σ' έναν τεράστιο κίνδυνο ενός νέου μακελειού. Οχι ότι πέρασε, βέβαια, ειρηνικά, όλος αυτός ο καιρός. Εκτός από τις δολοφονίες που έγιναν και γίνονται κάθε τόσο, η διαβίωσή τους έχει γίνει τρομερά δύσκολη, ύστερα από τον περσινό βομβαρδισμό και τα ζοφερά επακόλουθά του.

Ζήσαμε και ζούμε τις διελεύσεις από τα λιμάνια μας των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων, με μόνους διαμαρτυρόμενους, για άλλη μια φορά, τους κομμουνιστές για τη νέα αυτή επιδρομή. Τι κάνουν, λοιπόν, όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας και σιωπούν μπροστά στο νέο αυτό κίνδυνο και την επέλαση των βαρβάρων; Ποια είναι η θέση τους; Η υπόθεση της ειρήνης στα Βαλκάνια και στη Γιουγκοσλαβία δεν είναι μόνο υπόθεση του ΚΚΕ, το οποίο δίνει αγώνες για να μην επαναληφθεί μια νέα αιματοχυσία.

Ο ρόλος της κυβέρνησης σ' αυτήν την υπόθεση είναι γνωστός. Ο,τι γίνεται στη γειτονική μας χώρα γίνεται με την ευλογία της και τις υπογραφές της, κάτω από επαίσχυντες αποφάσεις των ΝΑΤΟικών, της ΕΕ και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Η δε υποκρισία της φθάνει στο ζενίθ, όταν μιλάει και υπεραμύνεται της ειρήνης, ενώ από την άλλη αφήνει δρόμους της χώρας μας ανοιχτούς στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα.

Οσο για τον ρόλο το δικό μας, δηλαδή του λαού, που καλούμαστε να παίξουμε, αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν του συνεπούς και ξεκάθαρου αγωνιστή, κάτω από το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που προωθεί το ΚΚΕ.