Από τα τέλη της 10ετίας του 1970, που άρχισαν να καθιερώνονται στις ΗΠΑ οι όροι «ελεύθερη αγορά» και «διαρθρωτικές αλλαγές», επέρχονται και οι πρώτες σαρωτικές αλλαγές στο χάρτη των αεροπορικών εταιριών. Αλλαγές που σηματοδοτούν ταυτόχρονα και την αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων, καθώς στο πλαίσιο του ανελέητου ανταγωνισμού και στο βωμό του κέρδους, άρχισε και η υποβάθμιση της σωστής συντήρησης των αεροσκαφών, μια διαδικασία που έχει υψηλό κόστος. Επακόλουθο, φυσικά, αυτής της πολιτικής, ήταν και η ανάλογη υποβάθμιση στην ασφάλεια των πτήσεων και των επιβατών. Η ραγδαία αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων και τεχνικών βλαβών στα αεροσκάφη στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, εξανάγκασε την αμερικανική κυβέρνηση να επιδοτήσει πρόσφατα με 25 δισ. δολάρια τις αεροπορικές εταιρίες, προκειμένου να αυξήσουν τα επίπεδα ασφαλείας.

Καθοριστική για το θεσμικό πλαίσιο των αερομεταφορών στην Ευρώπη υπήρξε η 10ετία του 1990. Στις αρχές της 10ετίας αυτής εφαρμόζεται το τρίτο πακέτο «απελευθέρωσης» της ΕΕ, το οποίο εισάγει την πολιτική των αποκαλούμενων «Ανοιχτών Ουρανών». Η πολιτική αυτή σηματοδοτεί την κατάργηση των ρυθμίσεων που προέβλεπε η σύμβαση του Σικάγο του 1944 για το διεθνές θεσμικό πλαίσιο των εναέριων μεταφορών. Εισάγεται, δηλαδή, στην ουσία η πολιτική του «ελεύθερου ανταγωνισμού» (σ.σ.: ασύδοτου) στο νευραλγικό τομέα των αερομεταφορών, κατά το αμερικανικό πρότυπο.

Η «απελευθέρωση» σήμανε την αθρόα ίδρυση νέων ιδιωτικών αεροπορικών εταιριών, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τα κερδοσκοπικά συμφέροντα «εφηύραν» και τις αποκαλούμενες «Low Cost» (χαμηλού κόστους) αεροπορικές εταιρίες, οι οποίες εισήγαγαν και τα φθηνά εισιτήρια στην αεροπορική αγορά. Οι σοβαρές αυτές ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο και ο ιδιαίτερα οξύς ανταγωνισμός, οδήγησαν ακόμα και εύρωστες εταιρίες στην κατάρρευση, με κραυγαλέα παραδείγματα την ελβετική «Swissair», τη βελγική «Sabena» και την «Air Canada». Ταυτόχρονα, οι εταιρίες, για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε αυτή την «επιχειρηματική ζούγκλα», αρχίζουν δραστικές περικοπές στο κόστος λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα. Από το κόστος συντήρησης των αεροσκαφών έως και το «εργατικό κόστος», με ό,τι συνεπάγονται αυτές οι δραστικές περικοπές για την ασφάλεια πτήσεων και επιβατών.

Οσον αφορά στο πρώτο κόστος, επιμηκύνουν τους χρόνους συντήρησης των αεροσκαφών, εξαντλώντας κάθε όριο που ορίζει ο κατασκευαστής. Οσον αφορά στο δεύτερο κόστος, υποχρεώνουν το προσωπικό - υπό την απειλή της απόλυσης - να δουλεύει κατά παράβαση των διεθνών κανονισμών, με χαμηλές αποδοχές και σε πολλές περιπτώσεις με πλημμελή εκπαίδευση. Οπως είναι αυταπόδεικτο, με αυτή την αεροπορική πολιτική, την οποία στην ουσία έχουν επιβάλει οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, ο παράγοντας ασφάλεια πτήσεων και επιβατών έχει υποβαθμιστεί σημαντικά και έχει θυσιαστεί στο βωμό της υπέρτατης αξίας, που για κάθε λογής επιχειρηματία, είναι αποκλειστικά και μόνο το χρήμα, το κέρδος.