Το έγκλημα έγινε το 1982. Από τη 16η έως και τη 18η Σεπτέμβρη. Δυο νύχτες και τρεις μέρες διήρκεσε η σφαγή. Η σφαγή, που, δικαίως, προστέθηκε δίπλα σε άλλες μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Μιλάμε για την εισβολή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.

Οι εισβολείς σκότωσαν (ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων), βασάνισαν, βίασαν, ακρωτηρίασαν. Από τη «μήνι» τους δε γλίτωσαν ούτε και αυτά τα μωρά παιδιά. Μεγάλη ντροπή για τον πολιτισμό και αυτό το ιστορικό «στιγμιότυπο»!

Δράστες αυτού του στυγερού εγκλήματος κατά των Παλαιστινίων, κατά της ανθρωπότητας καλύτερα, ήταν μέλη των «Λιβανικών δυνάμεων», μιας χριστιανικής παραστρατιωτικής ομάδας, με πάρα πολύ στενούς δεσμούς με το Ισραήλ. Αυτοί οι «στενοί δεσμοί» εκφράστηκαν, άλλωστε, και στην ίδια την επιχείρηση. Ο Αριέλ Σαρόν, υπουργός Αμυνας τότε, και αργότερα πρωθυπουργός του Ισραήλ, είχε το γενικό πρόσταγμα. Αυτός και οι επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας του είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τα στρατόπεδα, που δέχτηκαν την απάνθρωπη επίθεση. Και, φυσικά, «συνδράμανε» με κάθε τρόπο τους εκτελεστές, τους οποίους, άλλωστε, οι ίδιοι είχαν στρατολογήσει και εκπαιδεύσει!

Η ταινία προσπαθεί να ζωντανέψει αυτό το χρονικό, μέσα από τις αφηγήσεις έξι εισβολέων. Εξι ανθρώπων(;) που έλαβαν μέρος στο έγκλημα. Που σκότωσαν, που βίασαν, που βασάνισαν, που εξαφάνισαν τα πτώματα! Τα κτήνη, βέβαια, δε δείχνουν το πρόσωπό τους στο φακό. Ομως, φτάνουν τα λόγια τους, οι κινήσεις τους, ο κυνισμός τους, για να αποκαλυφθεί ολόκληρο το δράμα.

Η ταινία δεν κατορθώνει να πει «ολόκληρη την ιστορία». Ωστόσο, σε τόσο δύσκολους καιρούς (η σφαγή ακόμα και σήμερα θεωρείται ταμπού για το Λίβανο), ανοίγει, οπωσδήποτε, το ζήτημα. Και με αυτήν την έννοια είναι χρήσιμη και βοηθάει!