Μετά το ΚΚΕ, ήρθε η σειρά των καθηγητών, των άλλων «υποκινητών» των μαθητικών κινητοποιήσεων. Εφτασε μια αυτονόητη απόφαση της ΟΛΜΕ, που κάλεσε τους καθηγητές να αντιδρούν με στάσεις εργασίας στην εισβολή των αστυνομικών οργάνων στα σχολεία και να μην παίξουν το ρόλο του παιδονόμου, αλλά του παιδαγωγού, για να διατυπωθεί ευθέως η απειλή των απολύσεων, αλλά και για να ξυπνήσει ο μικρός «Γιαννόπουλος», που κρύβουν μέσα τους διάφοροι ματσουκοφόροι και ...σχολιαστές.

Για όλους αυτούς, «πρότυπο» παιδαγωγού και εκπαιδευτικού είναι, για παράδειγμα, εκείνος ο ανεκδιήγητος γυμνασιάρχης, που επινόησε τις δηλώσεις που πρέπει να υπογράφουν οι γονείς για να πάνε τα παιδιά στο μαθητικό συλλαλητήριο ή ο άλλος, που κάλεσε την Αστυνομία να πετάξει τους μαθητές έξω από το σχολείο.

Ο καθένας με τις ...αρχές του, αλλά ας μην παριστάνουν και τους υπερασπιστές της αυτονομίας, δήθεν, των μαθητικών κινητοποιήσεων. Οσοι, εξάλλου, επιμένουν ότι οι μαθητές υποκινούνται, δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν, να τους ...υποκινήσουν στην κατεύθυνση της δικής τους λογικής.