Η μετάθεση ενός εργαζόμενου σε όποια πόλη της χώρας επιθυμεί ο εργοδότης, ωράριο εργασίας που καθορίζει ο εργοδότης όπως και όποτε θέλει, η απόλυση αν τολμήσει κάποιος εργάτης να φανερώσει σε συναδέλφους το μισθό του, η πολυειδικότητα, η αφαίρεση της δυνατότητας στον εργάτη ακόμα και να αρρωστήσει, στη γυναίκα να γεννήσει, αποτελούν ορισμένες μόνο από τις απαιτήσεις που επιβάλλει η εργοδοσία - για την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κερδών της - στους εργαζόμενους μέσω του γενικευμένου πλέον καθεστώτος των ατομικών συμβάσεων εργασίας.

Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αποτελεί πάγιο αίτημα του κεφαλαίου, προκειμένου να μπορεί ανεξέλεγκτο, μέσω των ατομικών συμφωνιών, να πετυχαίνει τους χειρότερους όρους δουλιάς και αμοιβής για τους εργαζόμενους και να αυξάνει και με αυτόν τον τρόπο τα κέρδη του. Η εφαρμογή και γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, ακόμα και των συμβάσεων μιας μέρας, είναι ένα από τα όπλα που κατέχει το κεφάλαιο στα χέρια του, για να επιβάλει τους όρους του. Οπλο που τροφοδοτούν συνεχώς οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τα αντεργατικά νομοθετικά τερατουργήματά τους.

Η επιβολή των ατομικών συμβάσεων είναι μέρος της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά τους να εναρμονιστούν πλήρως με τη στρατηγική της Λισαβόνας στο όνομα μιας ακόμα «ανταγωνιστικότερης» οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή του κεφαλαίου, χτύπησαν το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, επιβάλλοντας τη διευθέτησή του. Από κοινού ενίσχυσαν και ενισχύουν με κάθε τρόπο κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης, όπως η μερική και η προσωρινή. Νομοθέτησαν την «ενοικίαση», δηλαδή, το δουλεμπόριο των εργαζομένων. Η «απασχολησιμότητα» πιάνει στα πλοκάμια της όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Εστι, τώρα, η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως φάνηκε και από το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2005 -2008» σχεδιάζει τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Το τι θα σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους γίνεται αντιληπτό από το περιεχόμενο τέτοιων συμβάσεων που παρουσιάζει σήμερα η εφημερίδα μας.

Ομως, στην υλοποίηση αυτών των κατευθύνσεων δε συνέβαλαν μόνο τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν την προοπτική της χώρας μέσα στην ΕΕ. Τεράστιες είναι οι ευθύνες και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) που παρέδωσαν στο κεφάλαιο δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσω των «κοινωνικών διαλόγων», που κάθε φορά κόβουν και ράβουν ακόμα και τις συλλογικές συμβάσεις στα μέτρα και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Που δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων.

Στον αντίποδα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, δίνουν τη μάχη σταθερά ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Προβάλλουν και διεκδικούν ένα πλαίσιο αιτημάτων που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Παλεύουν για πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και μορφών απασχόλησης, 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 52 ευρώ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΠΑΜΕ δίνει τη μάχη για την επιτυχία του Πανελλαδικού συλλαλητηρίου στις 12 Νοέμβρη, καλεί τους εργαζόμενους να συμμετέχουν αποφασιστικά με το πλαίσιο αιτημάτων του, βασικό μέρος του οποίου είναι και οι παραπάνω διεκδικήσεις.