Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι «πουλημένα τομάρια», ταγμένοι να υπηρετούν το πολιτικό κατεστημένο, υποχείρια των αφεντικών, όμηροι των τηλεθεάσεων, κυνηγοί της δόξας, δούλοι του χρήματος. Υπάρχουν συνάδελφοι που ντρέπονται για το κατάντημα της δημοσιογραφίας, διαφωνούν με το κλίμα σκανδαλολογίας και δε θέλουν να έχουν καμιά ανάμειξη σ' αυτό. Και πολλοί προβληματίζονται για το πώς μπορούν να αντιδράσουν, διασώζοντας την τιμή και την υπόληψή τους κι επιτελώντας το λειτουργικό ρόλο τους, ως αντικειμενικοί και ουσιαστικοί ενημερωτές της κοινής γνώμης, αλλά και ως κριτές «των έργων και των ημερών» της πολύμορφης και πολυποίκιλης εξουσίας. Σ' αυτούς απευθύνομαι, θεωρώντας ότι, αν το θέλουν πολύ, μπορούν να αντισταθούν στην επιχείρηση να τους χρησιμοποιούν σαν «πιόνια» στο «παιχνίδι» του αποπροσανατολισμού και της εξυπηρέτησης αντιλαϊκών σχεδίων.

Αν θέλουν οι δημοσιογράφοι να αντισταθούν, άλλον τρόπο δεν έχουν παρά να «κατέβουν» στο λαό και να μην ενδιαφέρονται για «δημόσιες σχέσεις» με τους εκπροσώπους της εξουσίας. Η μόνη επαφή του δημοσιογράφου με δαύτους που έχει σημασία είναι όταν χρειάζεται να μάθει κάτι «κακό» που ετοιμάζουν για το λαό, για να τον ενημερώσουν και να πάρει τα μέτρα του. Ας ασχοληθούμε, λοιπόν, με τα πραγματικά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων. Ας πάμε στα φτωχόσπιτα να μιλήσουμε με τους ανθρώπους που βιώνουν την ανεργία, την ακρίβεια. Ας μπούμε στα εργοστάσια, για να προβάλουμε την οργή των εργατών για την εκμετάλλευση και την αδικία. Ας ταξιδέψουμε στα χωριά να μεταφέρουμε το παράπονο των ξωμάχων για το ξεκλήρισμά τους. Ας στραφούμε στα σχολεία, στα πανεπιστήμια για να αναδείξουμε τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.

Κι ας αποκαλύψουμε τα πραγματικά μεγάλα σκάνδαλα της εξουσίας. Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και την εμπορευματοποίηση βασικών ανθρώπινων αγαθών, όπως η Υγεία, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός. Την ασύλληπτη κερδοφορία του κεφαλαίου, με την αφάνταστη εκμετάλλευση του ιδρώτα των εργαζομένων και την αμέριστη βοήθεια των κυβερνήσεων και του κράτους. Τη λιτότητα που αδειάζει την τσέπη των φτωχών και γεμίζει τα ταμεία του κράτους και της πλουτοκρατίας. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε συνεργό και συνένοχο των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων ανά την υφήλιο. Τη σήψη και τη διαφθορά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που, εκ της φύσεώς του, δεν μπορεί να λειτουργήσει με διαφάνεια και δικαιοσύνη.

Είναι σίγουρο ότι τα αφεντικά των ΜΜΕ θα αντιδράσουν, γιατί θέλουν στη «δούλεψή» τους πειθήνιους και υποτακτικούς και μπορεί η αντίσταση να έχει επιπτώσεις. Οι δημοσιογράφοι, όμως, πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ορθώνοντας το ανάστημά τους μπροστά στην εργοδοτική απειλή. Οχι μόνο επειδή έχουν υποχρέωση έναντι του λαού, αλλά και γιατί θύματα αυτής της κατάστασης είναι και οι ίδιοι. Αντιστεκόμενοι στην εξουσία, υπερασπίζονται και τα δικά τους συμφέροντα. Ο προσκυνημένος δεν μπορεί να διεκδικήσει μεγαλύτερο μεροκάματο, καλύτερες συνθήκες δουλιάς, σταμάτημα των απολύσεων. Και σήμερα, εκδηλώνεται, και στο χώρο των ΜΜΕ, μια σφοδρή εργοδοτική επίθεση που απειλεί το σύνολο των δημοσιογραφικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων...