Στις 15 Αυγούστου του 1945, εκατομμύρια Ιάπωνες ακούν για πρώτη φορά τη φωνή του αυτοκράτορά τους! Ο Χιροχίτο καλεί τις Ενοπλες Δυνάμεις και το λαό, να σταματήσουν τον πόλεμο! Ο φωνολήπτης, αμέσως μετά το τέλος της ηχογράφησης, έκανε χαρακίρι!

Οι Αμερικάνοι αποβιβάζονται χωρίς καμία αντίσταση! Μια βεβαίη σφαγή αποτρέπεται. Ενα πολιτικό και οικονομικό ειδύλλιο, ανάμεσα στην Αμερική και την Ιαπωνία, αρχίζει.

Ο γνωστός Ρώσος φορμαλιστής σκηνοθέτης, Αλεξάντερ Σοκούροφ, γνωστός και για την αντίθεσή του με το σοσιαλισμό (πολλές από τις δουλιές του δέχτηκαν άγρια κριτική), με βασανιστικά αργό τρόπο, με επιμονή στις «τυπικές λεπτομέρειες», καταπιάνεται με το παραπάνω ιστορικό γεγονός. Σκοπός του δεν είναι να φωτίσει τις σκοτεινές πλευρές αυτού του συμβιβασμού. Να μάθει ο θεατής την αλήθεια. Σκοπός του είναι να «ερμηνεύσει» την προσωπικότητα του αυτοκράτορα. Και αυτό κάνει...

Ομως, ίσως γιατί τα κεφάλαια είναι ιαπωνικά, δεν προχωράει σε ιδιαίτερες και βαθύτερες αναλύσεις! Στέκεται στο προσωπικό δράμα, στην επιφάνεια, στην προσγείωση του αυτοκράτορα από το «θείο» στο ανθρώπινο. Με το τέλος του πολέμου «θεός», πια, είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Το κεφάλαιο. Ο αυτοκράτορας απλώς παρίσταται!

Ο Σοκούροφ, δέσμιος του φορμαλισμού του, καταγράφει τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα, πριν την παράδοση της Ιαπωνίας στους συμμάχους, με σχηματικό (φορμαλιστικό) τρόπο. Προσπαθεί να δώσει άλλη διάσταση στην πραγματικότητα. Και ενώ από τη μία ξύνει τη μεταφυσική εκδοχή του αυτοκράτορα, την άποψη ότι κατάγεται κατευθείαν από τους θεούς, την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο σκηνοθέτης, υποκύπτει στις σκοπιμότητες και τον «θεοποιεί». Αφού τον δείχνει να πάσχει. Να γράφει ποιήματα. Να έχει ευγενικές προθέσεις και αγνές αγωνίες!

Παίζουν: Ισέι Ογκάτα, Ρόμπερτ Ντόσον, Καόρι Μόρι, Σιμέι Ταούχι.