Οι μεγαλοπαράγοντες και το όλο σύστημα δημιουργούν τα επεισόδια, τ' ανέχονται και τα στηρίζουν αν και χύνουνε κροκοδείλια δάκρυα. Θα τα βρούνε μεταξύ τους, δε γίνεται διαφορετικά. Θα χωρίσουν, θα σμίξουν και θα τα βρουν. Μας προβάλλουν τώρα τη Σούπερ Λίγκα σαν σωσίβιο λέμβο της εμπορευματοποίησης για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους. Βλέπουν πως τελικά κινδυνεύουν να πηγαίνουν μόνοι τους στο γήπεδο μαζί με τους φίλους τους. Ο απλός φίλαθλος, ο νοικοκύρης, ο οικογενειάρχης τους γύρισε την πλάτη. Τ' αποτελέσματα τα βλέπουμε. Τα ...40 παλικάρια της Λιβαδειάς με τις αξίνες και τα ρόπαλα, δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος της ιστορίας μας, είναι η συνέχεια...

Οπου κι αν ακουμπήσεις βρωμοκοπάει... Βγαίνουνε κι από πάνω. Μιλάνε με κομπασμό, ότι όλα όσα καταχτήθηκαν είναι σήμερα αναχρονιστικά. Οι επιχειρούμενες σαρωτικές αλλαγές στις πρώην ΔΕΚΟ αποτελούν την πιο αποκρουστική πολιτική των τελευταίων χρόνων. Κατευθείαν στην εποχή της «Κλαυθμώνος». Τότε που η σχετική ασφάλεια στη δουλιά - μονιμότητα - ήταν ακόμη ζητούμενο και όχι κατάκτηση. Αυτά μας οδηγούν ακόμα πιο παλιά, στο Μεσαίωνα. Ολες αυτές οι αντιλαϊκές ανατροπές έχουνε συνέπεια να πυροδοτηθούν κοινωνικές εκρήξεις και μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις με αφετηρία την 14η Δεκέμβρη.

Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, για τ' άλλα «40 παλικάρια» της κυβέρνησης που μας έχουνε καθίσει στο σβέρκο, μας κοροϊδεύουν και μας ειρωνεύονται, που μιλάνε - τάχα μου - για μεταρρυθμίσεις κι αναδιαρθρώσεις. Μ' αυτούς να δούμε τι θα γίνει. Οπως και για τους κάθε λογής συμπλέοντες μαζί τους, ενώ, την ίδια στιγμή, παριστάνουν τους αντιπολιτευόμενους. Η συσπείρωση και οι αγώνες γύρω από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για την ανατροπή των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων είναι η μόνη κι ορατή λύση.