Η απαίτηση που ευθαρσώς διατύπωσε - στην πρώτη συνάντηση για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας - ο πρόεδρος του ΣΕΒ Ο. Κυριακόπουλος είναι πρόκληση προς ολόκληρη την εργατική τάξη. Η αξίωση για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Η αξίωση να καταργηθούν και τα ελάχιστα - μίνιμουμ όρια προστασίας των εργαζομένων. Οι ελάχιστες απολαβές εκατοντάδων χιλιάδων εργατών και εργατριών, είναι κυνική, εχθρική και βαθιά ταξική ενέργεια.

Και όμως, η παρέμβαση του ΣΕΒ, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια της οξυμένης επίθεσης που ξεδιπλώνουν οι βιομήχανοι τα τελευταία χρόνια. Της διαρκούς συμπίεσης των μισθών, της αύξησης της παραγωγικότητας και της εντατικοποίησης της εργασίας, της επιβολής ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της υποαπασχόλησης και των απολύσεων που έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα μέσα στις επιχειρήσεις. Αυτοί που όψιμα ανακαλύπτουν την «αναλγησία» του ΣΕΒ, και τη «σκληρότητα» του Κυριακόπουλου, υποκρίνονται χωρίς να κοκκινίζουν. Είναι οι ίδιοι - κυβέρνηση ΝΔ, αντιπολίτευση ΠΑΣΟΚ, πλειοψηφία ΓΣΕΕ - που τον θεωρούσαν και τον θεωρούν, στυλοβάτη της εθνικής οικονομίας, αξιόπιστο κοινωνικό εταίρο στην ΟΝΕ, συνέταιρο στον στρατηγικό στόχο της ανταγωνιστικότητας. Ανήκουν όλοι τους στην ίδια φατρία. Από κοινού παλεύουν για τα ίδια συμφέροντα και πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Ας μην καμώνονται λοιπόν τις μωρές παρθένες. Ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι και τι πρεσβεύει ο ΣΕΒ. Οι κοινότοπες «αντιδράσεις» τους κανέναν δεν πείθουν.

Το αντίθετο, η σημερινή αποχαλίνωση του ΣΕΒ, εκκολάφτηκε στη φωλιά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Τράφηκε από τον υποστηρικτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ. Ανατράφηκε στο θερμοκήπιο των κοινωνικών διαλόγων που πρεσβεύει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αυτοί φούσκωσαν τα αντεργατικά πανιά του ΣΕΒ. Αυτοί νομιμοποίησαν λόγω και έργω τις προκλητικές απαιτήσεις του. Η «βόμβα» του ΣΕΒ έχει πολλούς νονούς. Τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους θιασώτες του ευρωμονόδρομου. Κατασκευάστηκε στα εργαστήρια της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας και της αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Με λόγο ακραιφνούς λαϊκιστή, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, λέει ότι «ένα κοστούμι δεν μπορούμε να το φορέσουμε σε όλη τη χώρα». Ομως εδώ, η κουβέντα δε γίνεται για κάποιο κουστούμι, αλλά στην κυριολεξία για το βρακί του εργάτη. Η Εθνική Συλλογική Σύμβαση αφορά τον κατώτερο μισθό, το ελάχιστο μεροκάματο. Τα λίγα ευρώ, που πρέπει κάθε μέρα να εξασφαλίζουν στον εργάτη και στην οικογένειά του, ένα πιάτο φαΐ, ένα μπουκάλι γάλα, ένα κομμάτι ψωμί. Ομως οι βιομήχανοι δε θέλουν να πληρώνουν ούτε αυτά. Αποθρασυμένοι, τα θέλουν όλα. Απαιτούν τα πάντα. Οχι δεν πρόκειται για επιστροφή στον Μεσαίωνα. Είναι άλμα στο μέλλον. Στο μέλλον του ανεπτυγμένου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Σε μια εποχή, απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων. Οπου οι εργάτες είναι αναλώσιμοι. Οπου θα ζουν και θα υπάρχουν μόνο για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. «Οι επενδύσεις γίνονται εκεί που το περιβάλλον είναι τέτοιο ώστε να υπάρχει και καλύτερη κερδοφορία..!». Αυτά έλεγε την περασμένη Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΕΒ στο ραδιόφωνο του «Φλας». Οσο για το ενδιαφέρον τους για τους ανέργους: στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί. Μήπως δεν είναι άραγε οι επιχειρηματίες, που σ' αυτό το αχαλίνωτο κυνήγι του κέρδους παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και φεύγουν; Δεν είναι αυτοί, που αρκεί μια διακύμανση προς τα κάτω, στη μετοχή της επιχείρησής τους, ώστε να οδηγήσουν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους; Πάει πολύ, αυτοί, που εν είδει στρατιωτικού δικαστηρίου βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, να το παίζουν φιλεύσπλαχνοι.

Δεκάρα τσακιστή δε δίνουν οι βιομήχανοι για τους ανέργους. Τους θυμούνται μόνο και μόνο για να στριμώξουν και άλλο τους σημερινούς εργαζόμενους. Τους επικαλούνται για να αποενοχοποιήσουν το βάρβαρο καθεστώς της εκμετάλλευσης που εκπροσωπούν. Ο στόχος τους είναι ένας και μόνος, βάζοντας μπροστά τους ανέργους, να εκβιάσουν και να συντρίψουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Να μειώσουν την απαιτητικότητά τους. Να τους ενοχοποιήσουν, βάζοντας σε σύγκριση τη θέση ενός εργαζόμενου με αυτή του ανέργου. Ομως τζάμπα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Η εργατική λαϊκή οικογένεια μόνο αυτή ξέρει τι πάει να πει ανεργία. Στις οικογένειες των βιομηχάνων το είδος δεν ευδοκιμεί. Κάθε εργάτης που απαιτεί σήμερα, μια αύξηση στο μεροκάματο, παίρνει υπόψη του, ότι έχει να θρέψει άλλο ένα στόμα. Το στόμα του άνεργου παιδιού του.

Να γιατί, η πρόκληση του ΣΕΒ, πρέπει να πάρει απάντηση. Και μια τέτοια απάντηση δεν μπορεί βέβαια να δώσει η πολιτική που ασκεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Τα λίγα ψίχουλα που επαιτεί από τα λουκούλια γεύματα της ολιγαρχίας, δεν μπορούν να χορτάσουν την εργατική τάξη και τους ανέργους. Πολύ περισσότερο, που η στρατηγική της, περιφρουρεί, ως σαν να επρόκειτο για τον «απαγορευμένο καρπό», τον παράδεισο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τα άγια των αγίων του κέρδους. Κάθε βήμα, κάθε κίνηση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι υποταγμένο στη διαιώνιση αυτού του άθλιου καθεστώτος της υπερκερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο στη βάση της ταξικής πάλης. Οι προκλήσεις του ΣΕΒ, μπορούν να αντιμετωπιστούν, μόνο μέσα από τη συσπείρωση γύρω από το ταξικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Μόνο διεκδικώντας και απαιτώντας αιτήματα που ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Παίρνοντας ως δεδομένο, ότι ο πλούτος για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες υπάρχει. Αναβλύζει άφθονος από τον κόπο εκατομμυρίων ανθρώπων, που όμως τον σφετερίζονται μια χούφτα από Κυριακόπουλους.